Μιχάλης Λεβεντογιάννης: «Δε ζω σ’ έναν γυάλινο, αποστειρωμένο κόσμο, δεν είμαι παρατηρητής της ζωής»

«Οι αναμνήσεις μου με γυρνούν στον Βοτανικό, όπου μεγάλωσα. Τότε που εκεί ήταν μόνο οι τσιγγάνοι και το “Mamacas”, στην παιδική χαρά όπου έπαιζα και τώρα έγινε η πλατεία του μετρό, στα σπίτια με τις στέρνες που σήμερα έχουν γίνει μπαρ. Τότε ανυπομονούσαμε, θυμάμαι, να αλλάξει η περιοχή και να εξελιχθεί, και τώρα κλείνω τα μάτια μου καμιά φορά κι ασυναίσθητα περπατάω σαν έφηβος μέσα στα στενά.

Μέσα από τέτοιες αναδρομές βλέπω ότι τις Τέχνες -με τη γενικότερη έννοια- τις αγαπούσα από πάντα, χωρίς να το έχω συνειδητοποιήσει. Θα με χαρακτήριζα ένα ντροπαλό και ίσως κάπως νευρικό παιδί. Για εμένα, η υποκριτική φαντάζει ως ένα ταξίδι στο οποίο περιπλανιέμαι και μεταμορφώνομαι κάθε φορά. Κατά καιρούς μού αρέσει πολύ να κάνω και τελείως διαφορετικά πράγματα, όπως η ζωγραφική σε αντικείμενα και η φωτογραφία», είπε στο περιοδικό Glow.

Και αναφέρει: «Δε ζω σ’ έναν γυάλινο, αποστειρωμένο κόσμο, δεν είμαι παρατηρητής της ζωής. Ασφαλώς και υπάρχουν κι άλλα θέματα που με απασχολούν, είναι άλλωστε πολλά αυτά που συμβαίνουν γύρω μας και προσβάλλουν την ανθρώπινη υπόστασή μας. Πολλές φορές, η πραγματικότητα είναι σκληρή και η διεκδίκηση για να αλλάξει είναι μονόδρομος. Είμαι από τους ανθρώπους που δε διστάζουν να κινητοποιηθούν όταν και όπου χρειάζεται. Πάντα, όμως, για την ουσία και όχι για τις εντυπώσεις».