Συγκλονίζει η Marseaux: «Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, τον κόσμο όλο, ήταν μεγάλο χτύπημα»

Αρχικά ανέφερε: «Oι γονείς μου με στήριξαν πάρα πολύ. Η μαμά μου ειδικά, ότι κι αν της έλεγα, ήταν «ναι, ναι, ναι». Εγώ δεν ήξερα άμα θα δώσω Πανελλήνιες, τι θα κάνω, άμα θα γίνω μουσικός, άμα θα γίνω ηθοποιός και ήμουν τελείως χαμένη. Όλοι γύρω μου έλεγαν πως “θα δώσεις Πανελλήνιες”, οι καθηγητές μου πολύ με πίεζαν εκεί ενώ η μαμά μου ήταν η μόνη που μου έλεγε ότι “δεν θα δώσεις, άστο ρε παιδί μου, αφού δεν είναι για σένα αυτό. Δεν πειράζει. Άστο, θα κάνεις ό,τι θες”.

Μετά την έχασα, στα 17 μου χρόνια, οπότε εκεί το χάος. Λέω, “τώρα τι κάνουμε;” Είχα έναν υποστηρικτή και τον έχασα οπότε… τώρα τι γίνεται; Χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου, χάνεις τον κόσμο όλο.

Δεν είναι εύκολο καθόλου και ειδικά επειδή εγώ με την μαμά μου, εκτός από μαμά και κόρη, ήμασταν κολλητές. Ήταν μεγάλο χτύπημα, πολύ μεγάλο όμως. Εννοείται πως άλλαξαν οι ισορροπίες μέσα μου. Πέρασε ένα διάστημα που, άμα μου πεις τώρα τι έκανα, δεν θυμάμαι. Έχω δηλαδή έναν χρόνο που τον έχω κάνει delete. Πήγαινα σχολείο; Έβγαινα; Είχα παρέες; Δεν θυμάμαι τίποτα. Σαν να μην τον έζησα».

Και συνέχισε λέγοντας η Marseaux: «Στο σπίτι ήταν πιο δύσκολα γιατί κουμάντο έκανε η μαμά πάντα, οπότε ο μπαμπάς μου έμεινε με δυο κορίτσια ξαφνικά και… χάος. Σιγά σιγά, βήμα με το βήμα, μέσω της ψυχοθεραπείας επίσης, τα καταφέραμε.

Κάθε μέρα την έχεις ανάγκη την μαμά όμως, δεν είναι “α, τώρα περνάω λίγο πιο ζόρι”. Είναι αρκετές οι φορές που είμαι στεναχωρημένη και κλαίω και λέω πως θα ήταν αλλιώς άμα την είχα εδώ. Δηλαδή ξέρω ότι θα ήταν αλλιώς. Θα ήθελα πολύ να δει ίσως το τι έχω καταφέρει γιατί ήταν η μόνη που πίστευε σε μένα τυφλά και να μου πει “το ‘ξερα! Είδες που έκλαιγες και που χτυπιόσουν; Εγώ το έβλεπα”»!