«Ανάκριση» στον Ζήση Μούσιο: «Στη δουλειά μας οι τρελοί γινόμαστε όλο και λιγότεροι»

Ο λόγος για τον Ζήση Μούσιο ο οποίος μίλησε στο περιοδικό Τηλέραμα για τη ζωή του.

«Ανάκριση» στον Ζήση Μούσιο

ΕΙΜΑΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΙΟΣ. Γεννήθηκα τον Μάιο του 1974 στη δυτική πλευρά της πόλης. Στα 18 μου ήξερα ότι θέλω να γίνω ρεπόρτερ. Είμαι αποκλειστικά τηλεοπτικό προϊόν.

ΞΕΚΙΝΗΣΑ ΤΟ 1993 στο ραδιόφωνο του ΑΝΤΊ με ένα μαγνητοφωνάκι στο χέρι και σύντομα εκφωνούσα τα πρωινά δελτία ειδήσεων. Το άνοιγμα της ιδιωτικής τηλεόρασης με οδήγησε μπροστά από την κάμερα, με τα πόδια να τρέμουν στο πρώτο «ζωντανό», με παρουσιαστές του κεντρικού δελτίου τον Τέρενς Κουίκ και την Τατιάνα Στεφανίδου.

Η «ΚΕΤΕΒΑΣΙΑ» ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΕΓΙΝΕ ΤΟ 2000 για το MEGA, με τον Νίκο Χατζηνικολάου να μου δίνει την ευκαιρία να αποδείξω εάν μπορώ να «σταθώ» στον ιδιαίτερα ανταγωνιστικό χώρο της πρωτεύουσας. Ακολούθησαν ΕΡΤ, ΣΚΑΙ, OPEN και επιστροφή στο MEGA.

ΑΛΒΑΝΙΑ, ΚΟΣΟΒΟ, ΙΡΑΚ, ΤΟΥΡΚΙΑ... Πόλεμοι, φυσικές καταστροφές, τραγικό δυστυχήματα, ανθρώπινες τραγωδίες... Τριάντα χρόνια στο πεζοδρόμιο, δίπλα στον οπερατέρ και στον ηχολήπτη. Μια διαφορετική οικογένεια, με το ξεχωριστό δέσιμο ανάμεσα σε συναδέλφους που βιώνουν μαζί την αγωνία, τον φόβο, τη μάχη μέσα μας να συνεχίσουμε εκεί όπου οι υπόλοιποι σταματούν. Τότε δεν υπάρχουν ανταγωνιστές και «άλλα κανάλια», παρά μόνο ο δικός σου άνθρωπος,
που στέκεται δίπλα σου.

ΤΟ ΠΙΟ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ ΡΕΠΟΡΤΑΖ και το μόνο που ήταν για ευχάριστο γεγονός και δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η κάλυψη της Ολυμπιακής Λαμπαδηδρομίας για τους Ολυμπιακούς της Αθήνας το 2004. Σαράντα ημέρες αποστολή σε κάθε γωνιά της χώρας. Εμπειρία ζωής!

ΜΕΓΑΛΕΣ ΟΙ ΕΝΟΧΕΣ για τις ημέρες που έλειψα μακριά από τη σύντροφό μου και τα δύο μου παιδιά. Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιές, Πάσχα, Σαββατοκύριακα, γενέθλια, γιορτές... Τα μισά από αυτά τα στέρησα από τους ανθρώπους που με αγαπούν.

ΣΤΟΧΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ, 30 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ να βρίσκομαι εκεί όπου γράφεται ιστορία. Να συνεχίσω να λέω ελεύθερα στον τηλεθεατή αυτό που βλέπω να συμβαίνει. Να καταφέρω να «δείξω» τη δουλειά στους νέους συναδέλφους.

ΖΗΣΗΣ ΜΟΥΣΙΟΣ - ΤΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ «ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΟΣ ΡΕΠΟΡΤΕΡ» ΑΛΛΑΞΕ

Τα προαπαιτούμενα μειώθηκαν, το ίντερνετ και τα κινητά κερδίζουν κάθε μέρα τη μάχη της ενημέρωσης από την τηλεόραση.

ΟΙ ΝΕΟΙ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΙ είναι σαφώς περισσότερο καταρτισμένοι ακαδημαϊκά. Δεν ξεβολεύονται όμως εύκολα. Πρέπει να έχεις την τρέλα να «πέσεις» στη φωτιά, στον σεισμό, στον πόλεμο... Και οι τρελοί γινόμαστε όλο και λιγότεροι.

ΖΟΡΙΖΟΜΑΙ να κρατηθώ στα κιλά μου τα τελευταία χρόνια. Λίγο το «γυαλί», λίγο η ματαιοδοξία, κάνω δίαιτα κάθε άνοιξη. Φοράω το ίδιο μέγεθος ρούχων από 20 ετών. Αθλούμαι όσο περισσότερο μπορώ.

Έπειτα από δύο χειρουργεία στα γόνατα, δυστυχώς εγκατέλειψα το μπάσκετ, που αγαπώ πολύ.

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΤΟ ΨΕΜΑ, είμαι εγωιστής, παραδέχομαι τα λάθη μου και δεν ντρέπομαι να ζητήσω συγγνώμη. Κάνω χιούμορ, αυτοσαρκάζομαι, δεν μπορώ τους μουντρούχους και τους δήθεν. Γκρινιάζω περισσότερο όσο μεγαλώνω.

ΑΓΑΠΩ ΤΑ ΖΩΑ και κατά καιρούς είχα σκύλους, καναρίνια, παπαγαλάκια και ενυδρείο. Μου αρέσει να ζω στην Αθήνα, αλλά συχνά αναπολώ τη ζωή στη Θεσσαλονίκη.

ΑΝ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΡΕΠΟΡΤΕΡ, θα ήμουν μηχανικός. Μου αρέσουν τα «μαύρα χέρια», τα εργαλεία, τα μηχανήματα και η συντήρησή τους. Κάνω δουλειές στο σπίτι, αλλά βαριέμαι να μαζεύω τα χαλιά.

ΘΕΛΩ ΤΑ ΤΑΞΙΔΕΨΩ κι άλλο! Να πάω στην Κίνα, στη Λατινική Αμερική, στην κεντρική Αφρική. Μου αρέσουν τα ταξίδια και οι εκδρομές, αλλά απολαμβάνω και τη θαλπωρή του σπιτιού μου.