Βίκυ Βολιώτη: «Δεν τους συγχώρησα γιατί δεν μου ζητήθηκε ποτέ συγγνώμη, είναι τρεις άνθρωποι…»

Αρχικά, η ηθοποιός αναφέρθηκε στην παράσταση «Ιζαμπέλ Ρεμπό, ο δικός μου Αρθούρος» στο θέατρο «Μικρό Άνεσις», κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:00, που πρωταγωνιστεί, αλλά και στην οικογένειά της: «Η παράσταση μιλάει για τους ανθρώπους που καταφέρνουν να ξεπερνούν στερεότυπα & κοινωνικές αγκυλώσεις, σπάζοντας κλισέ & στεγανά της κοινωνίας. Από τον θάνατο του πάτερα μου, που ήμουν σε πολύ τρυφερή ηλικία, άλλα και από το θάνατο της μητέρας μου, βγήκα με μία τρομερή όρεξη για ζωή. Οι γονείς μου, φεύγοντας από τη ζωή, ήταν σα να μου έδειχναν τη φωτεινή πλευρά, δεν ήταν όλα εύκολα, άλλα η ζωή είναι ωραία, να μη λυγίζουμε. Όταν ήμασταν στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου υπήρχε τρέλα, φοβερός ενθουσιασμός & ανασφάλεια, ενώ τους μεγάλους έπρεπε να τους σεβόμαστε».

«Ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν είχε καμία φοβία, ήταν έτοιμος να αρπάξει τη ζωή, η Σμαράγδα Καρύδη εκδήλωνε το φόβο της με ένα φοβερό τσαμπουκά. Η Λήδα Ματσάγγου ήταν επίσης τσαμπουκαλού, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης ήταν αγέρωχος από τότε, είχε μία φοβερή σιγουριά, άλλα και ωριμότητα στη σκέψη», συμπλήρωσε.

Για την τηλεόραση, την υποκριτική αλλά και τη διαχείριση της δημοσιότητας η Βίκυ Βολιώτη τόνισε πως, «όταν μπήκαμε εμείς στη σχολή δημιουργήθηκε η ιδιωτική τηλεόραση, ήταν λίγο ταμπού στην αρχή, “η τηλεόραση δεν είναι για τους ηθοποιούς”. Βασανίστηκα και πέρασα δύσκολα σε αυτή τη δουλειά, σε μία παράσταση βάζεις ολόκληρη τη ζωή σου, η έκθεση αυτή είναι τρομακτική γιατί εκθέτεις τον εαυτό σου. Όταν ως ηθοποιός αποτυγχάνεις και τρως τις ήττες, είναι σα να απορρίπτεσαι εσύ και όχι απλώς η δουλειά σου».

Και συμπλήρωσε η ηθοποιός: «Είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού οι άνθρωποι που με έχουν πληγώσει, δημιουργήθηκε τρομακτική απόσταση μετά από άτυχη συμβάντα. Αυτό που δεν μπορώ να συγχωρήσω είναι το ότι δεν ζητήθηκε ποτέ συγγνώμη, είναι τρεις συγκεκριμένοι άνθρωποι και κανένας δεν είναι σκηνοθέτης...».

Και αναφέρθηκε και στην επιθυμία της κόρης της για ένα αδερφάκι: «Η Άννα μας ζητούσε αδελφάκι, τώρα έχει σταματήσει άλλα η δουλειά μας είναι άστατη με τρέλα ωράρια, ωστόσο δεν το αποκλείουμε. Δεν με απασχόλησε ποτέ να διαιωνίσω το DNA μου, δεν θεωρώ ότι τα παιδιά είναι συνέχειά μας, αν και οι περισσότεροι από αυτή την ανάγκη αποκτούν παιδιά. Δεν ήμουν μία γυναίκα που ήθελε να αποκτήσει σώνει και καλά παιδί, οπότε θα ήθελα να γίνει με ένα παιδί το οποίο μπορεί να είχε ανάγκη από κάτι τέτοιο. Έχουμε μία υπέροχη κόρη, η οποία δεν θέλω να κάνει αυτά που θέλω εγώ, θέλω να κάνει αυτά που Θέλει εκείνη».

Δείτε το απόσπασμα παρακάτω