Γιάννης Μπέζος: Η Ναταλία Τσαλίκη, το Famagusta και η τραπ μουσική
Ο Γιάννης Μπέζος ήταν καλεσμένος στην πρεμιέρα της εκπομπής, Night Out και μεταξύ άλλων μίλησε για τη σύζυγό του, Ναταλία Τσαλίκη, το Famagusta που έρχεται στο Mega, αλλά και την τραπ μουσική.
Για τη Ναταλία Τσαλίκη είπε: «Γνωριστήκαμε το 1984. Παντρευτήκαμε μετά από 3 χρόνια. Φανταζόμουν ότι η Ναταλία θα ήταν η γυναίκα της ζωής μου. Ήταν έρωτας από την πλευρά μου στην αρχή. Μου πήγαινε αισθητικά και σε ό,τι έχεις να πεις. Δεν έχει νόημα να μοιράζεσαι τον χρόνο σου, τον τραπέζι σου, τις λύπες σου αν κάποιος άνθρωπος δεν είναι ενδιαφέρον. Ο έρωτας είναι πολύ έντονος, είναι ένα αίσθημα ανίκητο. Δεν ελέγχεται! Το άλλο που είναι τα παρελκόμενα του έρωτα, η αγάπη που λένε, είναι πάρα πολύ σημαντικό. Ο Τσαρούχης έλεγε ότι η αγάπη η πραγματική είναι όπως αγαπάς την μοναξιά σου. Ανυστερόβουλα. Εγώ την Ναταλία την αγαπώ ανυστερόβουλα! Αναπνέουμε κοινά. Η επικοινωνία, τα κοινά ενδιαφέροντα, στο πόσο ψάχνεται ένας άνθρωπος είναι στα ζητούμενα!».
Για το Famagusta στο οποίο πρωταγωνιστεί, ανέφερε: «Είναι μια τραγική ιστορία. Το να αναζητάς ένα παιδί που νομίζεις ότι δεν ζει. Γιατί μέσα του ο ήρωας έχει αποφασίσει μέσα του ότι το παιδί δεν ζει για να μπορέσει να το αντέξει. Είναι μια πολύ μεγάλη πρόκληση το να ενσαρκώσω έναν ρόλο που δεν έχω καμία σχέση. Και η θέση μου να συμμετέχω στη σειρά είναι αυτή. Να είναι κάτι διαφορετικό, που μου λέει κάτι παραπάνω από αυτά που έχω κάνει μέχρι τώρα».
Όταν ρωτήθηκε από τον Θεοχάρη Ιωαννίδη για την τραπ μουσική δήλωσε: «Υπάρχει αυτή η υστερία ότι η τραπ ήρθε να καταστρέψει τον πλανήτη, είναι αστεία πράγματα αυτά. Τους πήρε τόσο ο πόνος για τη μουσική και για τον στίχο και κατηγορούν την τραπ, ενώ έχουμε ακούσει απίστευτες ανοησίες όλα αυτά τα χρόνια και μουσικά και στιχουργικά, τα οποία δεν μας πείραξαν».
Και πρόσθεσε: «Εγώ τα θεωρώ χειρότερα. Τουλάχιστον αυτά είναι και μία έκφραση των νέων, που έχουν και αίμα μέσα τους, δηλαδή ότι αγανακτώ και μπορώ να φτάσω και στα άκρα. Αλλά είναι κάτι. Τα άλλα είναι ανοησίες απλώς εδώ μας ενοχλεί ο στίχος, γιατί μας προκαλεί… Εάν η τραπ έχει κάτι να πει επί της ουσίας, αυτό θα μείνει. Τα άλλα θα τα πάρει ο χρόνος και θα φύγουν. Το ρεμπέτικο προκαλούσε και όταν έπαψε να προκαλεί σταμάτησε να έχει ενδιαφέρον».