Ρέππας – Παπαθανασίου: «Η κινηματογραφική αίθουσα δείχνει να είναι πλέον μια παλιά ιστορία»
Παρόλο που τα τελευταία χρόνια, ιδίως μετά την πανδημία του κορωνοϊού, η τηλεόραση αλλά και το θέατρο διανύουν μια περίοδο άνθησης με πολλές παραγωγές κάθε σεζόν, δεν θα λέγαμε ότι συμβαίνει το ίδιο και στον κινηματογράφο. Ή μήπως και όχι;
Τι απαντούν Ρέππας – Παπαθανασίου;
«Ε, όχι. Άνθηση στον κινηματογράφο θα ήταν να γυρίζονται 15 με 20 ταινίες τη χρονιά, να σκίζουν 2 με 3, να βγάζουν τα έξοδά τους καμιά δεκαριά και να πηγαίνουν άσχημα 5 με 6. Αυτό θα λέγαμε ότι θα ήταν ίσως ένα περιβάλλον ελπίδας για τον ελληνικό κινηματογράφο. Αλλά με τόσο μικρή παραγωγή που έχουμε σήμερα δεν βλέπουμε κανένα μέλλον» εξηγεί ο Θανάσης. Ταυτόχρονα υπογραμμίζει πως η κρίση που περνά ο κινηματογράφος δεν είναι ελληνικό φαινόμενο.
«Είναι παγκόσμιο φαινόμενο. Η κινηματογραφική αίθουσα δείχνει να είναι πλέον μια παλιά ιστορία, μια ιστορία του 20ού αιώνα. Ο 21ος είναι ο αιώνας των πλατφορμών. Οι οποίες έμμεσα αιμοδοτούν μεν τις ταινίες αλλά κατά βάσιν τις ταινίες των "μεγάλων" γλωσσών. Η ελληνική ταινία δεν δείχνει να έχει κανένα μέλλον. Δυστυχώς η γλώσσα μας μιλιέται από τον ελάχιστο αριθμό των 10 εκατομμυρίων ανθρώπων. Είναι πολύ δύσκολο με τις χαμηλότατες αμοιβές που δίνουν οι πλατφόρμες για να εξασφαλίζουν πακέτα ταινιών να χρηματοδοτηθούν με επάρκεια οι Έλληνες παραγωγοί».
Ωστόσο, υπάρχει η σκέψη για την επιστροφή τους στον κινηματογράφο με μια κωμωδία, όπως αυτές που μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν; «Μου φαίνεται αδύνατον. Δεν υπάρχει ενδιαφέρον από τους παραγωγούς. Και έχουν δίκιο οι άνθρωποι. Για να γίνει μια ταινία, πρέπει να υπάρχει προοπτική κέρδους. Το κοινό της αίθουσας έχει συρρικνωθεί τόσο που μια κινηματογραφική παραγωγή είναι στις μέρες μας ασύμφορη» καταλήγει ο Μιχάλης.
Πηγή Βήμα