Νίκος Φλωρινιώτης: Η συγκλονιστική περιγραφή της Άννας - «Έφυγε στα χέρια μου και δεν το κατάλαβα»

Η Άννα Φλωρινιώτη ανέφερε: «Δεν έχω κοιμηθεί τρεις εβδομάδες. Κάθε φορά που έμπαινε ο Νίκος στο νοσοκομείο έλεγα τα παρατάω όλα και είμαι με το παιδί. Πήγαινε πολύ καλά, πριν δύο μήνες είχε καθαρίσει και είχαμε τρελαθεί από τη χαρά μας. Είχε πολύ θέληση, ήθελε να ζήσει να κάνει πράγματα.

Την τελευταία φορά, που μπήκε πήρε την κάτω βόλτα. Του έβγαλαν υγρό από τον νωτιαίο μυελό. Γυρίσαμε σπίτι και ήταν χάλια, ζαλιζόταν. Έκλαιγε και η ίδια η γιατρός, έγινε ό,τι χειρότερο μπορούσε να συμβεί. Φοβούνται μην πάει το μελάνωμα στο κεφάλι. Ήταν ένα 20% να πάει εκεί και πήγε. Μας είχε πει ότι δυστυχώς δε θα τη βγάλει. Στο Νίκο δεν είχαμε πει τίποτα, αλλά ανησυχούσε.»!

Και πρόσθεσε: «Όταν τον αφήσαμε έξω στη γιορτή του μέχρι τις 12 το πρωί ήταν μια χαρά και ξαφνικά του Αγίου Νικολάου κόβεται η φωνή του, σαν να τραύλιζε. Μου μίλαγε και δεν καταλάβαινα τι μου έλεγε και του έλεγα ότι δεν είχα σήμα για να μην τον τρομοκρατήσω.

Ξαφνικά δεν άκουγε ούτε τον τόνο να τραγουδήσει. Στεναχώρια κακό...Είχε αρρώστια με τη δουλειά του, πως να τραγουδήσει...Ξαφνικά αρχίζει να μην ακούει και του είπα ότι θα βάλεις ακουστικό. Μετά δε μίλαγε. Μούγγριζε και περίμενε να απαντήσουμε. Το παίζαμε τρελοί, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Στη γιορτή του ξαφνικά μπλοκάρει τα κινητά του, δεν θυμόταν τους κωδικούς.

Πήρε η μαμά μου το ασθενοφόρο και τον πήγαμε στο Λαϊκό μαζί με την Ίνα Λαζοπούλου. Πάω και εγώ και βλέπω τον αδερφό μου να μη με αναγνωρίζει. Είχε πάθει κρίση. Πήγαμε για αξονική στον εγκέφαλο και έπαθε κρίση. Πήγα και εγώ μαζί του και κάναμε τη μαγνητική. Ήθελε εμένα και τη μαμά μου. Την κάναμε και μας είπαν ότι δεν είχε κάνει φλεγμονή στο κεφάλι.

Σε κάποια φάση με είχε βουτήξει από τα χρυσαφικά στο λαιμό για φύγουμε. Εκεί που ήταν χαμένος ξαφνικά επικοινωνούσε. Μια χανόταν μια το έβρισκε. Μια ημέρα ήμασταν τόσο χαρούμενοι, γιατί χαμογέλαγε, μας αγκάλιαζε, μας φίλαγε».

Και υπογράμμισε στον Γιώργο Λιάγκα: «Οι γιατροί μας είχαν πει ότι δε θα πάρουμε εξιτήριο. Είχα νευριάσει με πολλούς που με έπαιρναν να τους πω που έχει κάνει μετάσταση και εγώ τους έλεγα ότι ο Θεός θα μας βοηθήσει. Έλεγα δε μπορούσε να τον αφήσει ο Άγιος Νικόλαος.

Δεν το κατάλαβα όταν έφυγε. Ήμουν εγώ, αυτός και μία φίλη μου. Τις 3 τελευταίες ημέρες είχε ανεβάσει πολύ υψηλό πυρετό. Τον είχαν σε καταστολή, γιατί δεν ήθελαν να πονέσει ο Νικολάκης. Τον χάιδευα και κάθε μισή ώρα του έβαζα θερμόμετρο. Πάω τον χαϊδεύω, του μιλάω και ένιωθα το πρόσωπό του να κιτρινίζει...

Λέω το παιδί δεν είναι καλά, το χρώμα του. Τα χέρια του και τα πόδια του είχαν πρηστεί. Έφυγε στα χέρια μου και δεν κατάλαβα τίποτα. Δεν έκανε τίποτα.

Ήμασταν έτσι, σαν δίδυμα. Του έκανε πάντα καλό η παρουσία μου. Με το που έμπαινα στο δωμάτιο μου χαμογέλαγε. Οι γιατροί είχαν πάθει πλάκα. Από όταν γεννήθηκε τον είχα σαν παιδί μου. Του είχα λατρεία. Τον πήγαινα παντού.

Η μάνα μου είναι χάλια, τόσο καιρό κρατιόταν για το παιδί. Μπροστά του τον κοροϊδεύαμε. Έλεγα ότι αν δεν είχαμε τη μαμά μου και τον αδερφό μου τον μεγάλο...»

Και συνέχισε λέγοντας: «Πήγα στο νεκροταφείο και ήθελα να τον βάλω κοντά στον μπαμπά. Του βρήκα ένα κοστούμι του Νίκου Αποστολόπουλου, είχε κλείσει να πάει να τραγουδήσει στη Γερμανία. Μέχρι και τελευταία μου μίλαγε μου έλεγε να πάω και εγώ σε γιατρό, είχα βγάλει ψυχοσωματικά.

Δε νομίζω τώρα να το καταλάβω, είναι πολύ βαρύ. Έβλεπα φωτογραφίες μας και έκλαιγα μόνη μου με άφησαν. Το show Φλωρινιώτης δε θα ξαναγίνει ποτέ, τελείωσε!».

Μάλιστα περιέγραψε: «Ο μπαμπάς μου φόραγε ένα σταυρό και από κάτω έναν μαγνήτη. Όταν έφυγε ο μπαμπάς ο Νίκος μου ζήτησε κάτι του μπαμπά μας. Ήθελε τον σταυρό του. Έχουμε λοιπόν χάσει το σταυρό, ψάχναμε σε όλα τα σπίτια. Μια ημέρα είμαι στο σπίτι και βλέπω ένα κουτί με μαντηλάκια για τα γυαλιά....και βρήκα το σταυρό. Βρήκα το σταυρό μέσα στο κουτί με τα μαντηλάκια. Παίρνω το Νίκο και του λέω τον βρήκα.

Πιάνω στο σταυρό πάω να τον βάλω στην τσάντα, μου πέφτει και γίνεται θρύψαλα, ακόμα και το κούμπωμα του. Τον φόραγε 40 χρόνια ο μπαμπάς μου. Κατάλαβα ότι ο σταυρός αυτός δεν έπρεπε να φτάσει στο Νίκο. Το είπα στη μητέρα μου και μου είπε ότι δεν είναι καλό αυτό, αλλά δε του το είπαμε.

Τα Χριστούγεννα ήταν η αγαπημένη μου γιορτή. Τώρα δε γιορτάζω. Περιμένω να φύγει η κηδεία. Τώρα θα δουλεύω πρωί - βράδυ. Δουλεύω σε ένα κομμωτήριο στη ρεσεψιόν. Δουλεύω και βράδυ. Το τραγούδι το κάνω για να περνάω καλά, είναι η διέξοδος μου.

Ντρέπομαι που το λέω αλλά δεν πίστευα ότι ο Άγιος Νικόλαος δε θα τον αφήσει. Συγγνώμη που το λέω, αλλά δε θέλω να κάνω την κηδεία στον Άγιο Νικόλαο»