Μαίρη Σταυρακέλλη: «Έκαψα το πρόσωπό μου... Είχε κλείσει όλο το μάτι μου και το μισό μου στόμα»

Η αγαπημένη ηθοποιός αποκάλυψε ένα ατύχημα που είχε μέσα στο σπίτι κατά το οποίο κάηκε το πρόσωπό της. Όμως, κατάφερε να αναρρώσει από το κάψιμο αλλά και να πάρει ένα μάθημα ζωής που μοιράζεται μαζί μας...

- Ο χρόνος που περνάει σας τρομάζει;

Και να με τρομάζει θ’ αλλάξει τίποτα; Αυτός έτσι και αλλιώς θα περνάει… Άλλωστε, ο χρόνος λέει, είναι του Θεού. Το ρολόι είναι των ανθρώπων. Η ανημπόρια που φέρνει το πέρασμα του χρόνου με τρομάζει. Το να μην μπορώ, να μην με ακούει το σώμα μου. Ο αγαπημένος μου έκανε μεταμόσχευση μυελού των οστών γιατί έπαθε λέμφωμα... Μέσα σε αυτή την …καταιγίδα, έμαθα ότι το μυστικό για να μην κερδίζει ο φόβος είναι να δίνω τη σημασία που πρέπει στο σήμερα. Στο τώρα. Να μην θεωρώ τίποτα δεδομένο και αυτονόητο. Να ζω την κάθε μέρα, την κάθε ώρα του 24ώρου. Και ανακάλυψα ότι ο φόβος του πόνου είναι μεγαλύτερος από τον πόνο. Λέω στην Αγγελική την κόρη μου να ζει με χαρά την κάθε στιγμή. Όταν ήμουν νέα, υπάρχουν χρονιές που δεν τις θυμάμαι. Για έναν κακό βαθμό, για έναν έρωτα, για μια τιποτένια αιτία… γινόμουν με ευκολία δυστυχής. Ήθελα να κοιμάμαι. Να σπαταλιέμαι. Όταν είσαι νέος, δεν φοβάσαι τον χρόνο. Γι’ αυτό και οι νέοι μπορούν να είναι τόσο βίαιοι, γιατί δεν φοβούνται τον θάνατο. Η βία! Να κάτι που με τρομάζει. Η βία! Ανεξέλεγκτη βία πια και σε πολλούς πολύ νέους ανθρώπους.

- Γιατί από τα άσχημα που μας συμβαίνουν, καταλαβαίνουμε την αξία της ζωής;

Διότι αυτό είναι ο άνθρωπος. Διότι θεωρεί τα καλά αυτονόητα. Μόλις τα χάσει, συνειδητοποιεί την αξία τους. Όλοι μας. Και εγώ κάποτε έπαθα ένα ατύχημα. Έκαψα το πρόσωπό μου. Από τότε άρχισε να αλλάζει... η κοσμοθεωρία μου...

- Τι συνέβη;

Μόλις είχε τελειώσει η παράσταση «Άντρες έτοιμοι για όλα». Έχω διάσπαση προσοχής. Κάποιες φορές… το τερματίζω. Άλλα βλέπω, άλλα σκέφτομαι… άλλα κάνω. Ε! Άνοιξα το μάτι της κουζίνας. Πότε και γιατί, δεν το θυμάμαι... Στο μάτι έβαλα μια κατσαρόλα με ελάχιστο λάδι μέσα. Μετά βγήκα στον κήπο να κόψω λίγο θυμάρι και καταπιάστηκα με κάτι άλλο και κάτι άλλο και... Όταν μπήκα μέσα, η κατσαρόλα είχε πάρει φωτιά. Ο χώρος είναι ενιαίος και εκεί υπάρχει και μια τεράστια βιβλιοθήκη, λέω κάτσε μην αρπάξει τίποτα και γίνει παρανάλωμα. Έτσι πήρα την κατσαρόλα ψύχραιμα και όπως πήγα να την ακουμπήσω κάτω έρχεται το σκυλί μου. Για να μην το χτυπήσω λοιπόν, έκανα μια απότομη κίνηση και ένα ρεύμα αέρα έριξε πάνω μου όλη τη φωτιά.

- Πώς αντιδράσατε τότε;

Η φωτιά ήταν μικρή. Έσβησε μόνη της. Φανταστείτε δεν άλλαξα ούτε κουζίνα. Το πρόσωπό μου ήταν η μόνη… απώλεια. Που όπως βλέπετε, επανήλθε. Αλλά η φωτιά έκαψε την... άποψή μου για τη ζωή!

- Πόσο καιρό έκαναν να περάσουν οι ουλές;

Έκανα κατά λάθος κάτι σωτήριο. Έβαλα αμέσως αλόη και κεραλοιφή σε πολλή ποσότητα. Αυτό σταμάτησε το κάψιμο στην πρώτη στιβάδα δέρματος. Ε μετά έριξα στο κεφάλι μου ένα βαμβακερό παρεό, πήρα τον αδερφό μου τηλέφωνο. Από τον τρόπο που με κοίταξε κατάλαβα ότι ήμουν χάλια. Είχε κλείσει όλο το μάτι μου και το μισό μου στόμα. Πήγα στο νοσοκομείο τούμπανο. Ο δερματολόγος που με παρακολουθούσε από μικρή έλειπε και όταν μετά από 20 μέρες πήγα να με δει, δεν πίστευε ότι είχα καεί τόσο πολύ μέχρι που είδε τις φωτογραφίες. Μόλις τις είδε, μου είπε να πάω στην εκκλησία να ανάψω μια λαμπάδα και μετά να πάω να φιλήσω τη μητέρα μου για το δέρμα που μου έδωσε. Είχε αναπλαστεί πάρα πολύ γρήγορα. Αλλά αυτά έγιναν… μια φορά κι έναν καιρό…

Πηγή: Λοιπόν