Famagusta - Αιμιλία Υψηλάντη: «Η Σοφία Κούρτη θα έρθει αντιμέτωπη με την πραγματικότητα και θα…»

Ο ρόλος της Σοφίας Κούρτη

«Δεν το παίρνω το μωρό εγώ, το παίρνει η αδερφή μου. Εγώ είμαι μια γυναίκα που ζει στο Λονδίνο, έχω παντρευτεί έναν Κύπριο, δε ζει όταν βλέπουμε τη σειρά, η οποία δεν μπορεί να κάνει παιδιά και θέλει πάρα πολύ ένα παιδί. Η αδερφή της παίρνει το παιδί και γνωρίζοντας τη λαχτάρα τη δική μου, του ρόλου μου, για ένα παιδί, μου το δίνει. Είναι εμφανέστατο ότι το σώζει το παιδί διότι διαπιστώνει ότι η μητέρα του είναι νεκρή».

Και τόνισε: «Το πρώτο είναι ότι αποκτώ ένα μωρό. Ξέρω ότι εκείνη την στιγμή το μωρό δεν έχει κανέναν γονιό, αυτό είναι όλο. Δεν έχει πει στον γιο της όλη την ιστορία και θα έλεγα ότι αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα που έχει ο ρόλος μου. Θα έλεγα ότι είναι ένας δεύτερος ρόλος στην πραγματικότητα, διεκπεραιωτικός σχεδόν, μέχρι το σημείο που φτάνει όμως και αυτή να γίνει ένα πρόσωπο τραγικό.

«Το μεγάλο πρόβλημα των ανθρώπων είναι ο φόβος. Όταν αρχίσει να υποπτεύεται ότι το παιδί αυτό μπορεί να το ζητάνε οι συγγενείς του ή ακόμα και να ζει και η μάνα του, γιατί δεν ξέρει ακριβώς αλλά βλέπει ότι το αναζητούν το παιδί αυτό, θα φοβηθεί να πει την αλήθεια. Ο δικός μου ο ρόλος έχει αυτό το πρόβλημα να αντιμετωπίσει, πώς στην προσπάθεια να κρατήσεις αυτό που αγαπάς, αποκρύβεις την αλήθεια γιατί αυτό μπορεί να έχει αποτέλεσμα να χάσεις αυτό που αγαπάς».

Και ανέφερε: «Δεν έχω φτάσει ακόμα στα κομβικά σημεία. Έναν ρόλο τον ακολουθείς βήμα βήμα. (…) Με προβληματίζει λιγάκι μέσα μου πώς θα φτάσω στο σημείο της σύγκρουσης μπροστά στην πραγματικότητα, γιατί η πραγματικότητα θα έρθει να την αντιμετωπίσω, όμως είναι πολύ νωρίς ακόμα. Οι ρόλοι γεννιούνται, πηγαίνουν σιγά σιγά σαν τους ανθρώπους. Ένας ηθοποιός προσπαθεί να προσεγγίσει έναν ρόλο με ό,τι έχει από το σώμα του, από το πρόσωπό του, προσπαθώντας αυτά τα στοιχεία να τα βάλει στον συγκεκριμένο ρόλο όπως τον φαντάζεται αυτός και ο σκηνοθέτης.

«Παίζει ρόλο όλη η ομάδα γύρω γύρω. Οι αποσκευές που έχουμε είναι τα διαβάσματά μας, η φαντασία μας, η παρατηρητικότητά μας. Ένα από τα προβλήματα που με απασχολούσαν πάντα σαν άτομο και σαν ηθοποιό είναι ότι μερικές φορές είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι να κρατάμε μερικές πληγές μας νωπές, ενώ οι άνθρωποι θέλουν να ξεχάσουν για να ζήσουν. Από αυτές αντλούμε υλικό και αυτό είναι ένα τραγικό κομμάτι της ύπαρξής μας σαν επαγγελματίες. Κρατάς αυτά αλλά όταν τα χρησιμοποιείς εκτονώνονται».

Η σχέση της με την Κύπρο

Η Αιμιλία Υψηλάντη μίλησε και για την σχέση της με την Κύπρο: «Οι μνήμες μου σε σχέση με τα θέματα της Κύπρου ξεκινούν από πολύ παλιά. Εγώ μαθήτρια ακόμη στο γυμνάσιο, κατεβαίναμε στο Σύνταγμα τα σχολεία όλα και διαδηλώναμε για την ένωση. Έχω ζήσει και έχω παρακολουθήσει όλο τον αγώνα του Κυπριακού λαού. Εμείς τους ήρωες για την απελευθέρωση της Κύπρου τους ξέρουμε, οι νέοι δεν τους ξέρουν. Δεν ξέρουν ότι η Ελλάδα έκανε έκκληση κάποια στιγμή για να σωθεί ο Παλληκαρίδης, στη Μεγάλη Βρετανία».

Και πρόσθεσε: «Είναι πολύ σημαντική αυτή η σειρά γιατί μπορεί να δώσει μια αφορμή να μάθουν οι νέοι κυρίως μερικά πράγματα και να πάμε λίγο πίσω και να δούμε αυτά τα τραγικά γεγονότα, μια ήττα του ελληνισμού, πού οφειλόντουσαν. Νομίζω ότι η Famagusta μπορεί να δώσει μια αφορμή να μιλήσουμε για αυτά τα θέματα. (…) Εγώ πήγαινα κάθε χρόνο στην Κύπρο στην πορεία των γυναικών για τους αγνοούμενους, έκανα εκδηλώσεις για τους αγνοούμενους στο θέατρό μου, αλλά δεν είναι το τι κάναμε εμείς, οι νεότεροι πρέπει να μάθουν. Μόλις μου είπαν να παίξω, είπα αμέσως ‘ναι’, ότι με ενδιαφέρει για το θέμα, με ενδιαφέρει ότι έχει μαρτυρίες μέσα πραγματικών ανθρώπων».