Αννούλα Φλωρινιώτη: Κατέρρευσαν στη Super Κατερίνα με την εξομολόγηση για τον αδερφό της, Νίκο

Αρχικά ανέφερε: «Πώς γίνεται να «χάθηκε» ξαφνικά ένας άνθρωπος; Πώς γίνεται να μην γίνει βιοψία σε μία ελιά που αφαιρέθηκε; Αυτό είναι αμέλεια, έχουμε κινήσει τις νομικές διαδικασίες με τον αδελφό μου για τον θάνατο του Νίκου. Πέρασαν 2 χρόνια και αυτό είχε πάει παντού, χάσαμε πολύτιμο χρόνο και αυτό είχε ενεργοποιηθεί μετά την αφαίρεση της ελιάς. Στην αρχή ήταν ένα τίποτα, θα κάναμε μία θεραπεία και θα είχε σωθεί το παιδί»

Και πρόσθεσε: «Τον είχε αναλάβει η κυρία Γκόγκα, που είναι κορυφή στην Ελλάδα στα μελανώματα, και μέσα σε 3 μήνες από τη θεραπεία είχαν εξαφανιστεί όλα. Έκανε όμως μετάσταση στο χειρότερο σημείο που θα μπορούσε να κάνει… στα μηλίγγια, στον εγκέφαλο. Ακόμα και η γιατρός έκλαιγε και έλεγε: μα γιατί; Είχε 2% πιθανότητες να πάει σε αυτό το σημείο και πήγε».

Και τόνισε η Άννα Φλωρινιώτη:«Δεν του το είπαμε ποτέ. Με ρωτούσε γενικά αλλά μου είχε εμπιστοσύνη. Του έλεγα: μη φοβάσαι, εγώ είμαι εδώ, δίπλα σου, δεν είναι κάτι, θα το ξεπεράσουμε. Δεν άφησα τους γιατρούς να του το πούνε, γιατί ξέρω ότι ο αδελφός μου δεν είναι δυνατός και θα τον έπαιρνε από κάτω. Σε αυτή την αρρώστια το συναισθηματικό παίζει τον σημαντικότερο ρόλο... Όταν είχε ξεκινήσει πλέον η αντίστροφη μέτρηση, το είχα καταλάβει. Με πήρε η μάνα μου και μου λέει: τρέχα στο Λαϊκό, πάμε το παιδί στα επείγοντα, δεν είναι καλά. Πηγαίνω εκεί και βλέπω τον αδελφό μου που δεν με αναγνώριζε. Του μίλαγα και κοίταγε αλλού. Εκεί έπαθα πανικό».

Κάποια στιγμή έπρεπε να πάει για μαγνητική και έπαθε κρίση πανικού από τον φόβο του. Τους λέω: σας παρακαλώ, αφήστε με να είμαι μαζί με τον αδελφό μου, για να μη φοβάται. Μου λέει μία γιατρός: άκουσε, κούκλα μου, και που είσαι δίπλα του ούτε σε βλέπει, ούτε σε αισθάνεται. Της λέω: εμένα ο αδελφός μου με αισθάνεται. Και όντως με άφησαν να μπω, του έλεγα «είμαι δίπλα σου, κάνε αυτό, κάνε το άλλο» και τα έκανε. Ακόμα και όταν ήταν σε κώμα, όταν έμπαινα εγώ στο δωμάτιο, άνοιγε τα μάτια του», περιέγραψε στη συνέχεια η Αννούλα Φλωρινιώτη.

Και περιέγραψε: «Κάποια στιγμή έπρεπε να πάει για μαγνητική και έπαθε κρίση πανικού από τον φόβο του. Τους λέω: σας παρακαλώ, αφήστε με να είμαι μαζί με τον αδελφό μου, για να μη φοβάται. Μου λέει μία γιατρός: άκουσε, κούκλα μου, και που είσαι δίπλα του ούτε σε βλέπει, ούτε σε αισθάνεται. Της λέω: εμένα ο αδελφός μου με αισθάνεται. Και όντως με άφησαν να μπω, του έλεγα «είμαι δίπλα σου, κάνε αυτό, κάνε το άλλο» και τα έκανε. Ακόμα και όταν ήταν σε κώμα, όταν έμπαινα εγώ στο δωμάτιο, άνοιγε τα μάτια του».

H μητέρα του Νίκου, Μάχη είπε: «Νομίζω ότι είναι η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μου, δεν υπάρχουν λόγια να πεις… τι να πεις; Δεν μπορείς να περιγράψεις τίποτα… δεν έχω λόγια τι να πω».

Και συνέχισε λέγοντας: «Παίρνω δύναμη από τον Θεό και από τα άλλα μου παιδιά… από πού αλλού να πάρεις δύναμη; Δεν μπορώ να περιγράψω αυτό που νιώθω, έχω ένα κενό».

Και πρόσθεσε: «Συνέχεια ρωτάω τον Κύριο «γιατί;». Γιατί μετά τον πατέρα και το παιδί; Και δεν θέλω να πω κάτι άλλο τώρα, γιατί θα φανεί ότι κλαίγομαι στην κάμερα. Τουλάχιστον λέω ότι, αν έπαιρνε εμένα, θα ήταν και φυσιολογικό. Το παιδί γιατί;».

Και κατέληξε: «Αν ήθελε να πάρει κάποιον, ας έπαιρνε εμένα… το παιδί γιατί; Είναι ένας άγγελος στον ουρανό αυτή τη στιγμή. Έτσι λέμε και με αυτό αισθανόμαστε καλύτερα».