Ψαρράς για Κακούρη: «Τον γνώρισα στις Άγριες Μέλισσες, λίγο τον ξέρω... Δεν ξέρω τι συνέβη»

Ο ηθοποιός, μιλώντας στην εφημερίδα On Time και τη Σίσσυ Μενεγάτου, ξεκαθάρισε ότι είναι ένας πολύ καλός επαγγελματίας και δεν ξέρει τι συνέβη και αποχώρησε από την παράσταση του Εθνικού Θεάτρου, όπου αντικαταστάθηκε από τον Γιάννη Νταλιάνη.

• Μου είπες ότι είναι ένα πολύ ψυχοφθόρο επάγγελμα. Έχει γίνει πολύς λόγος στα θεατρικά παρασκήνια, αλλά και στα ΜΜΕ, για την παραίτηση του Λεωνίδα Κακούρη από το Εθνικό Θέατρο και το ρόλο του Βασιλιά Ληρ. Πόσο ευάλωτος μπορεί να είναι ένας ηθοποιός; Σου έχει συμβεί ποτέ να νιώσεις τότε άσχημα, τόσο πιεσμένος, που να είπες «δεν μπορώ να συνεχίσω, φεύγω»;

Ναι, το έχω νιώσει. Έχω φτάσει κάποιες φορές -όχι πολλές- στο σημείο να πω ότι ξεπέρασα τα όριά μου! Δεν έφυγα. Δεν ξέρω τι ακριβώς έχει συμβεί με τον Λεωνίδα, εγώ λίγο τον ξέρω, τον γνώρισα στις «Άγριες Μέλισσες», είναι ένα πολύ θετικό παιδί και χαρούμενο, σοβαρός επαγγελματίας, και ξέρω ότι αγάπησε πολύ το ρόλο που θα έκανε. Δεν ξέρω τι συνέβη, οπότε δεν μπορώ να έχω γνώμη. Προφανώς, ο συνάδελφος για δικούς του λόγους θεώρησε ότι πρέπει να κάνει μια παύση κι αυτό είναι σεβαστό.

Οι ηθοποιοί δεν είμαστε πολυμηχανήματα, όπου ό,τι συμβαίνει γύρω μας δεν το αφουγκραζόμαστε και μπορούμε να συνεχίσουμε ακάθεκτοι. Αυτό είναι στον άνθρωπο. Εγώ πέρσι τον Φεβρουάριο, που πέθανε ο πατέρας μου, δεν είχα θέατρο, αλλά έκανα γυρίσματα και τα σταμάτησα. Έφυγα για λίγο και πήγα να τον θρηνήσω, να τον κηδέψω, πήρα τρεις μέρες άδεια γιατί του άξιζε! Δεν είμαι από αυτούς τους ηθοποιούς που λένε πως το σανίδι είναι τόσο ιερό που, ό,τι και να σου συμβαίνει, πρέπει να ανέβεις επάνω και να παίξεις.

Όχι. Δεν πρέπει να ανέβεις, αν δεν μπορείς. Δεν πρέπει γιατί κατ’ αρχάς θα πρέπει να σέβεσαι τους θεατές που είναι κάτω κι έχουν πληρώσει ένα εισιτήριο. Πρέπει να σε δουν στα καλύτερά σου. Κι όχι στα χειρότερά σου. Ούτε εγώ θα ήθελα να δω ένα συνάδελφο να είναι κομμάτια πάνω στη σκηνή, επειδή κήδεψε πριν από δύο ώρες ένα πολύ αγαπημένο του πρόσωπο, αλλά πρέπει να παίξει. Για πολλούς από εμάς, αυτό μπορεί να είναι και ψυχοθεραπεία, να πει κάποιος ότι εγώ θέλω να παίξω, γιατί αυτές οι δύο ώρες θα είναι η ανάσα μου. Υπάρχουν όμως άνθρωποι που δεν το αντέχουν. Είναι σεβαστό.