Γιούλικα Σκαφιδά: «Όταν δεν είμαι σπίτι, σκέφτομαι τι κάνει το μωρό μου τώρα και μου λείπει»

Η γνωστή ηθοποιός, σε μία από τις πρώτες συνεντεύξεις της μετά τη γέννηση του γιου της μιλάει για τις αλλαγές που έφερε στη ζωή της η μητρότητα αλλά και για το τι είδος μητέρας σκοπεύει να είναι για τον μονάκριβο γιο της...

■ Πώς φτάνει κανείς στο επίπεδο της αυτογνωσίας; Να είναι συνεπής και με αυτό που είναι και με αυτό που δείχνει και με αυτό που φαίνεται;

Ε, νομίζω ότι η βάση είναι να είσαι ο εαυτός σου. Αν είσαι ο εαυτός σου, ξέρεις ποιος είσαι, δεν ντρέπεσαι και δεν αισθάνεσαι ότι πρέπει να κρύψεις τι είσαι. Ελευθερώνεσαι, οπότε έχεις ανοιχτές τις κεραίες σου και για να γνωρίσεις ανθρώπους και για να είσαι καλύτερος στη δουλειά σου και να έχεις και τον σεβασμό των υπολοίπων. Η εξέλιξη είναι προσωπική δουλειά, που θέλει σίγουρα χρόνο, αντίληψη και τύχη για να γίνει πιο γρήγορα και να μη βασανιστείς πολύ. Για μένα είναι πολύ σημαντικό το γεγονός ότι και στη δουλειά και στη ζωή μου γνώρισα ανθρώπους που με έκαναν να θέλω να είμαι καλύτερη. Όσο και να ήθελα να δουλέψω εγώ, η εμπειρία μου λέει ότι οι συναντήσεις στη ζωή είναι πολύ σπουδαίο πράγμα.

■ Πώς θα περιέγραφες την αλλαγή που έφερε στη ζωή σου η μητρότητα;

Δεν έχει αλλάξει κάτι επί της ουσίας γιατί είναι μόλις δύο μηνών το μωράκι, ούτε μπορώ να πω -επειδή δε θέλω να είμαι κλισέ- ότι μου έχουν δημιουργηθεί κάποια ιδιαίτερα συναισθήματα. Είναι μια σχέση που περιμένω να χτιστεί σιγά σιγά. Αυτό που έχει αλλάξει, τις ελάχιστες φορές που δεν είμαι σπίτι, είναι ότι σκέφτομαι τι κάνει τώρα και μου λείπει! Σκέφτομαι «τι κάνει τώρα;».

■ Είναι ένας μικρός έρωτας ή μάλλον ένας μεγάλος!

Ναι, απλώς περιμένω να εξελιχθεί. Υποψιάζομαι ότι θα γεννηθεί ένας μεγάλος έρωτας και ανυπομονώ να ξεκινήσει!

■ Όταν τον κοιτάς, τι σκέφτεσαι;

Τώρα, πολύ πεζά, θα πω ότι σκέφτομαι αν μου μοιάζει και πώς μπορεί να είναι ως ενήλικας! Προσπαθώ να τον διαβάσω, τώρα αυτή η γκριμάτσα τι σημαίνει; Πεινάω; Νυστάζω; Θέλω να αλλάξω την πάνα μου; Σκέφτομαι, αυτός ο ανθρωπάκος τι θα κάνει; Τι θα γίνει; Φαντάζομαι πράγματα και αυτό είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, έχει πλάκα. Έχω χαρά, πάντως και ευγνωμοσύνη που ήρθε στη ζωή μου, γιατί δεν ήρθε τυχαία, το επεδίωξα φυσικά.

■ Σε απασχολεί τι γονιός θα είσαι; Τι θα κάνεις σωστά ή τι λάθη θα κάνεις;

Πολύ και έχω διαβάσει πολύ, αλλά είναι σαν τα επαγγέλματα, που πας στη σχολή και μαθαίνεις τα πάντα στη θεωρία, αλλά τη δουλειά θα τη μάθεις στην πράξη. Περιμένω στην πράξη να δω τι πρέπει να κάνω από όλα όσα διάβασα. Έχω άγχος και αγωνία, φυσικά. Έχω αγωνία αν θα καταλαβαίνω τι μου λέει, αν θα έχουμε αυτό το μεγάλο χάσμα, γιατί δεν είμαι και εγώ μικρή, 20 χρόνων, είμαι 40, θα έχουμε αρκετά χρόνια διαφορά. Έχω έγνοια τι κόσμος θα είναι αυτός όταν θα είναι μεγάλος τι επαγγέλματα θα υπάρχουν τότε, αν θα μπορώ να τον βοηθήσω. Η ανιψιά μου μού λέει ότι σπούδασε Αρχιτεκτονική Δεδομένων και δεν έχω ιδέα τι σημαίνει αυτό (γελάει)! Έχω έγνοια αν θα μπορούμε να συνεννοούμαστε σε βάθος και αν θα είναι τυχερός σίγουρα. Τώρα, αυτές τις μέρες σκεφτόμουν ότι, αν μου ζητήσει μηχανή, τι θα κάνω και πώς οι γονείς μου μού επέτρεψαν να έχω μηχανή από πολύ μικρή. Έχω κάνει μια λίστα με σχολεία, δεν σας κρύβω (γελάει) ότι έχω κάνει τέτοια, αλλά κυρίως πώς θα είναι τα πράγματα όταν θα είναι ενεργός πολίτης αυτό με προβληματίζει. Αλλά έχω δώσει μια υπόσχεση, θα κάνω ό,τι μπορώ για να είναι ο κόσμος του πιο απλός και κατανοητός χωρίς αδικίες και χωρίς πολίτες δύο ταχυτήτων, όσο γίνεται.

■ Την τύχη τελικά την προκαλούμε ή την προσκαλούμε; Είναι κάτι που ελέγχουμε;

Αν με ρωτούσατε πριν από 10 χρόνια, θα σας έλεγα ότι -έτσι πολύ αυστηρά- όχι, έχω πάρει εγώ την τύχη μου στα χέρια μου, με βοήθησε λίγο στην αρχή, αλλά μετά ανέλαβα εγώ (γελάει). Τώρα θα πω ότι παίζει ρόλο η τύχη. Είναι λίγο-λίγο. Δεν θα πω μισό-μισό, αλλά χρειάζεσαι και την τύχη μερικές φορές. Όχι ότι δεν θα φτάσεις εκεί που θα έφτανες αλλά γιατί θα κανείς skip (που λέει και η νεολαία) κάποια εμπόδια και θα φτάσεις σε λιγότερο χρόνο. Σίγουρα έχω υπάρξει τυχερή. Στο ξεκίνημά μου στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών είχα δάσκαλο τον Κώστα Κουτσομύτη και έτυχε τότε να κάνει «Τα παιδιά της Νιόβης». Έτυχε εγώ να είμαι 20 χρόνων -και να μοιάζω 16- και να δουλέψω μαζί του. Υπάρχει η τύχη, αλλά θέλει και εσύ να κάνεις πράγματα.

Πηγή: Real