Famagusta - Μπέζος: «Επί 50 χρόνια, αυτό το τραύμα στην Κύπρο που αιμορραγεί, δεν υποκαθίσταται»
Λίγο πριν από την επιστροφή του στη μικρή οθόνη με τον δεύτερο κύκλο της «Famagusta», ο Γιάννης Μπέζος μιλάει για τη δυσκολία και το ενδιαφέρον του ρόλου του, και τον σκοπό της σειράς σε μια εποχή σαν τη σημερινή…
Ο ηθοποιός ο οποίος υποδύεται έναν ήρωα με κομβικό ρόλο στα γεγονότα και τις εξελίξεις της σειράς, μιλάει για αυτόν και φυσικά αναφέρεται και στα όσα συνέβησαν πριν από 50 χρόνια στην Κύπρο, γεγονότα που πραγματεύεται το σίριαλ του Ανδρέα Γεωργίου...
Γιάννης Μπέζος: «Εκείνες και εγώ»! Ο πρωταγωνιστής του Famagusta με τις γυναίκες της ζωής του!
Μπαίνοντας στον δεύτερο πλέον κύκλο επεισοδίων της σειράς, πώς βλέπετε τον ρόλο σας;
Είναι ένας μεγαλοαστός, ένας επιτυχημένος και οικονομικά εύρωστος νομικός. Έχει, όμως, ένα τραύμα: το θέμα του αγνοουμένου γιου, το οποίο δεν είναι μόνο δικό του αλλά και της οικογένειας, της συζύγου, των παιδιών του. Επί 50 χρόνια, αυτό το τραύμα που αιμορραγεί δεν υποκαθίσταται από κάτι άλλο και δεν ξεχνιέται. Νομίζω ότι αυτός είναι και ο σκοπός της σειράς, να δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε κάποια πράγματα που με τον καιρό είναι σε ύφεση. Μπορεί στην Κύπρο να έχουν άλλη δυναμική αλλά στην Ελλάδα πάντα είναι λίγο πιο αποστασιοποιημένοι οι άνθρωποι και κυρίως με τον χρόνο αποδυναμώνονται λίγο αυτά. Δεν είναι μόνο μια καθολική απαίτηση το να μην ξεχνάμε, αλλά είναι και προσωπική του ήρωά μου. Αυτή είναι η δυσκολία και το ενδιαφέρον του ρόλου.
Η δραματική απόχρωση που έχει η «Famagusta» είναι μια ενδιαφέρουσα αλλαγή για σας;
Γιατί στην τηλεόραση έχουμε συνηθίσει να σας βλέπουμε σε πιο κωμικές σειρές. Έχει, αλλά δεν είναι θέμα δυσκολίας. Για μένα είναι όλα το ίδιο. Μόνο το γήπεδο αλλάζει κι υποχρεώνεσαι να παίξεις διαφορετικά μπάλα. Εδώ είναι άλλος ο σκοπός της σειράς. Εμένα με ενδιαφέρει γιατί γράφεται αυτή η σειρά, τι θέλει να πει. Αυτό προσπαθούμε να ανακαλύψουμε και αυτή είναι και η δυσκολία όταν κάνουμε τηλεόραση και μάλιστα με απαιτήσεις όπως είναι αυτή όπου αγγίζει πολύ κόσμο, μ' ένα θέμα εθνικό με την ευρεία έννοια. Είναι ένα θέμα που ακόμα πληγώνει. Δεν είναι εύκολα
Πόσο μας αφορά σήμερα η ιστορία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο; Γιατί νομίζω ότι η δική μας η γενιά, η νεότερη, δεν έχει μεγάλη σύνδεση με τα γεγονότα αυτά.
Η νεότερη γενιά δεν έχει σύνδεση με τίποτα από τα παλιά. Το θέμα είναι ότι και η παλιά δεν έχει θέση πια, γιατί είχε μια σύνδεση στρεβλή. Ο καθένας δίνει μια ερμηνεία στο έθνος και στην εθνική συνείδηση, ό,τι καταλαβαίνει, ενώ το έθνος είναι ένας τρόπος να συναποφασίζουμε να ζούμε. Δεν είναι μόνο τα γεωγραφικά σύνορα. Είναι ένας τόπος, οι παραδόσεις, οι συνήθειες, η γλώσσα, ο τρόπος που χαιρόμαστε, που θρηνούμε τους νεκρούς. Αυτά όλα συναποτελούν αυτό που ονομάζουμε έθνος. Ο Κυπριακός Ελληνισμός είναι Ελληνισμός. Μάλιστα θα έλεγα ότι η γλώσσα τους είναι πιο κοντά στα αρχαία ελληνικά. Το ότι αποτελεί έναν άλλο κρατικό κορμό δεν έχει καμία σημασία. Ο Ελληνισμός είναι ενιαίος. Αυτό λοιπόν πρέπει να μας απασχολεί. Όταν κάποιος εισβάλλει, δεν εισβάλλει μόνο για να μας πάρει τα χωράφια. Εισβάλλει και επιβάλλει έναν άλλο τρόπο ζωής, έναν άλλο τρόπο σκέψης και καθημερινότητας, το οποίο φυσικά δεν μπορεί να γίνει ανεκτό εύκολα από αυτούς που το υφίστανται. Αυτή είναι η στάση η δική μου τουλάχιστον απέναντι στο τι σημαίνει έθνος. Εμείς παγιδευόμαστε στο σύμβολο, στη σημαία, στον σταυρό και στα συνθήματα στα οποία είμαστε επιρρεπείς. Μας αρέσουν πολύ γιατί είναι εύκολα για να ξεμπερδεύουμε. Πρέπει λίγο να το ψάχνουμε παραπάνω, όχι μόνο ιστορικά αλλά και μέσα μας.
Πηγή: Πρόσωπα