Χριστίνα Τσάφου: Το ατύχημα με τη μηχανή της & ο λόγος που δεν θέλει να έχει σχέση

Αρχικά αποκάλυψε:: «Η μέση μου είναι χάλια. Όλοι νομίζουν ότι έπεσα με το μηχανάκι αλλά όχι, έγινε μια στραβή. Δεν μπήκε καλά το σταντ και μου έπεσε όλο το μηχανάκι στα χέρια. Ακούστηκε ένα κρακ δυνατό, μετατοπίστηκε ο σπόνδυλος και έχει κατάγματα. Δεν μου είπαν από την αρχή να κάνω φυσικοθεραπείες, μου είπαν να κάνω ενέσεις. Κάνω μαλάξεις και βελονισμό τώρα. Το μηχανάκι είναι τρόπος ζωής. Στα γυρίσματα και στο θέατρο πάω με αυτοκίνητο. Ξαφνικά βλέπω ότι είμαι σκληρό καρύδι. Με αυτό το πρόβλημα έχω κάνει τα πάντα και έλεγα “θα περάσει”. Είμαι και ανθεκτική και πολύ ευαίσθητη όμως».

Και σε άλλο σημείο ανέφερε: «Ο πατέρας μου δεν με αποκαλούσε ποτέ με το όνομά μου μόνο αν ήταν να με φωνάξει άγρια. Όταν ήμουν δύο ετών δεν είχα τη μάνα μου, είχα τον παππού και τη γιαγιά, αλλά η έλλειψη της μάνας με επηρέαζε. Από τότε με έλεγαν Μάρθα Βούρτση επειδή όλο έκλαιγα. Έκανα την προσευχή μου το βράδυ και παρακαλούσα να με πάρει η μάνα μου. Μου είχε πει ότι “μια ημέρα των ημερών θα με πάρει”. Και έλεγα “κάνε να με πάρει μια ημέρα των ημερών”, δεν με πήρε ποτέ. Μετά δεν ήθελα ούτε εγώ να πάω, είχα μεγαλώσει, δεν υπήρχε λόγος. Η μητέρα μου μού έλεγε τις δικαιολογίες της, ήταν μια γυναίκα που πάλευε στη ζωή της. Τη συγχώρησα γιατί ήταν μάνα μου, δεν γινόταν να μην τη συγχωρήσω. Η αλήθεια είναι ότι εισπράττω αγάπη από τους ανθρώπους γύρω μου, δίνω και παίρνω. Είμαι πολύ ευχαριστημένη.»!

Και πρόσθεσε η Χριστίνα Τσάφου: «Δεν το θέλω να έχω μια σχέση στη ζωή μου. Και επειδή παρατηρώ πολύ τους ανθρώπους μέσα σε λίγα λεπτά έχω καταλάβει. Έχω γίνει πιο δύσκολη. Δεν θέλω να χαλάσω την ησυχία μου, κάνω ό,τι θέλω και άντε γεια. Δεν είμαι γενικά μοναχική αλλά μέσα στο σπίτι μου έχω συνηθίσει να είμαι μόνη μου. Εκτός από το εγγόνι μου δεν θέλω να μου χαλάει κανείς τη μανέστρα μου. Για αυτόν για πάντα. Δεν ξέρω αν με φλερτάρουν, μπερδεύομαι. Γιατί λόγω της δουλειάς με πλησιάζουν επειδή κάπου με είδαν και τους άρεσα. Κάποιες στιγμές είναι δύσκολη και σκληρή η μοναξιά. Τώρα με τη μέση μου μονολογούσα. Ίσως αν είχα κάποιον άνθρωπο να το μοιραζόμουν. Αυτό είναι μια δύσκολη στιγμούλα. Αυτό δεν αξίζει για όλα αυτά άλλα».