Άγιος Έρωτας-Παπανικολάου: Φοβήθηκα τη νέα επαγγελματική αρχή στην τηλεόραση. Και στο θέατρο φοβάμαι

Ο καταξιωμένος ηθοποιός που έχει ήδη ξεχωρίσει με την ερμηνεία του, μιλά για όσα τον αγγίζουν εντός και εκτός θεάτρου...

Έπειτα από 26 χρόνια σημαντικής πορείας στο θέατρο, κάνατε ένα νέο βήμα, προς την τηλεόραση. Πώς αποφασίσατε να πείτε το «ναι»;

Ένα πολύ συναισθηματικό κομμάτι μου προσκολλήθηκε στο θέατρο. Ήταν πολύ έντονα τα χρόνια της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Οι άνθρωποί του παραμένουν μέχρι σήμερα αδέλφια μου και ο Στάθης Λιβαθινός ο θεατρικός μου πατέρας. Υπήρξε, φυσικά, και το κομμάτι του «καλού μαθητή», που μου επέβαλε μεγάλη συγκέντρωση, σχεδόν αυτιστική προς το θέατρο. Δεν τη θέλω πια αυτή την πλευρά μου. Η δραστηριότητα του ηθοποιού έχει πολύ μεγαλύτερο φάσμα επιλογών. Ήμουν, νομίζω, άτολμος. Κάποιος θα πει «για καλό ήρθαν τα πράγματα έτσι». Αλήθεια δεν ξέρω. Πάντως η στιγμή του «ναι», αφού ρωτάτε, είναι η συνάντηση και η πρώτη συζήτηση με τον Διονύση Παναγιωτάκη. Του χρωστάω ότι στην κυριολεξία με ταρακούνησε.

■ Ωστόσο, μέχρι να ξεκινήσετε, σκεφτήκατε να πάρετε πίσω το «ναι» για τον ρόλο στον «Αγιο έρωτα»;

Κατηγορηματικά, όχι. Δεν επανεξετάζω ποτέ, σε βαθμό αναίρεσης τη στιγμή που κάτι με έσπρωξε να δώσω το χέρι μου σε μια συμφωνία. Εκτός και αν συμβεί κάτι πολύ σοβαρό που θίγει τις αρχές μου και όλα αυτά για τα οποία αγωνίζομαι, όλα αυτά τα χρόνια. Από τη στιγμή του «ναι», κάτι σε μένα βλέπει μόνο μπροστά.

■ Φοβηθήκατε αυτή τη νέα επαγγελματική αρχή;

Είναι μια νέα αρχή μέσα στο επάγγελμά μου. Ναι, φοβήθηκα. Και στο θέατρο φοβάμαι. Και τρόμο νιώθω. Και προσπαθώ να χωρέσω όλο αυτό σε ένα κανάλι δημιουργικό. Η πιο σημαντική βοήθεια, το αντίδοτο, είναι η πίστη στους συνεργάτες. Σε αυτή τη δουλειά, έχω ευτυχήσει.

■ Τι δεν θα βρούμε ποτέ στην τηλεόραση και τι δεν θα βρούμε ποτέ στο θέατρο;

Επιτρέψτε μου να απαντήσω ως ηθοποιός και όχι ως θεατής. Το θέατρο για μένα είναι η ευκαιρία να ζω μέσα σε έναν ναό σαν να είναι το σπίτι μου. Θέλω να βρίσκομαι εκεί πολύ πριν από την έναρξη της παράστασης και, αν μπορούσα, θα έμενα για ώρες μετά. Με ησυχάζει και ταυτόχρονα είναι το κουκούλι για όλες τις δημιουργικές τρέλες του κόσμου. Και φυσικά η αποθέωσή του είναι η διά ζώσης συνάντηση με τους θεατές. Αυτά δεν θα τα βρεις στην τηλεόραση. Αυτό που δεν έζησα ποτέ στο θέατρο και το συναντώ κάθε μέρα στο γύρισμα είναι η πρόκληση να βρεις την ελευθερία σου μέσα στην ασύγκριτα μικρή κλίμακα του κάδρου. Είναι μεγάλο το στοίχημα και ακόμα δεν έχω μάθει παρά ελάχιστα.

Πηγή: Real