Στάθης Σταυρόπουλος: «Με την Τρέμη και τον Πρετεντέρη δεν είμαστε συνάδερφοι επί της ουσίας»

- Υπογράψατε ένα αιχμηρό άρθρο με απόψεις, σαν διαμορφωμένες από καιρό, κατά του κεντρικού δελτίου του Mega. Γιατί το συγκεκριμένο δελτίο; Και γιατί τώρα;

Είναι ένα κεντρικό δελτίο αιχμής που το βλέπει πολύς κόσμος. Δεν είναι η πρώτη φορά που του κάνω κριτική, όπως άλλωστε και σε δελτία ανάλογης δομής. Και, όντως, οι απόψεις μου είναι από καιρό διαμορφωμένες και διατυπωμένες. Επανειλημμένως. Απλώς, αυτή τη φορά έγινε πάταγος, διότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Δεν ήταν το κείμενο που ήταν καλό, έχουν γραφτεί και καλύτερα κι από άλλους συναδέλφους, είναι όμως η συγκυρία που το μεταφόρτισε σε καταλύτη ανάδειξης της οργής και της απέχθειας πολλών πολιτών.

-Νιώθετε ότι εκφράζετε πολλούς;

Αυτό φάνηκε από τις αντιδράσεις. Η αναπαραγωγή του κειμένου από έντυπα, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις και blogs, τα σχόλια των αναγνωστών έδωσαν σ’ ένα κείμενο εφημερίδας, που συνήθως διαβάζεται από λίγες χιλιάδες, το ειδικό βάρος μιας πολλαπλάσιας και μάλιστα διαδραστικής ανάγνωσης. Σημαντικό φαινόμενο, που όμως κι αυτό προσιδιάζει στο γεγονός ότι η κοινωνία βράζει...

- Αιφνιδιαστήκατε απ’ το ότι η απάντηση ήρθε ως «επιστολή διαμαρτυρίας των εργαζομένων στο δελτίο»;

Και αιφνιδιάστηκα και στενοχωρήθηκα. Όπως, όμως, εξέθεσα και στην ανταπάντησή μου, η δική μου κριτική δεν αφορούσε την δουλειά των συναδέλφων, αλλά τον τρόπο που τη διαχειρίζεται το κανάλι διά του «φρικτού διδύμου» και όσων του μοιάζουν. Με το οποίο δίδυμο, επίσης προσωπικά δεν έχω τίποτα, έχω πολιτικά. Συμβαίνουν, λοιπόν, δύο τινά και τα δύο στενόχωρα: ή οι συνάδελφοι ταυτίζονται με αυτή τη διαχείριση ή ο φόβος φυλάει τα έρημα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο μας κάνει όλους, ή έστω κάποιους, υπερήφανους.

- Παρόλο που ξεκαθαρίζετε ότι δεν είναι προσωπικό, υπογραμμίζετε «τον τρόπο που Τρέμη - Πρετεντέρη παρουσιάζουν τις ειδήσεις». Αρκετά προσωποποιημένο δεν είναι;

Είναι πολιτικά προσωποποιημένο. Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς. Η κριτική που στηλιτεύει ένα φαινόμενο, αν δεν προσωποποιηθεί, πιθανόν να ενοχοποιεί και «αθώους του αίματος» ή να χάνεται μέσα σε μια βολική γενίκευση.

- «Δεν είμαι συνάδελφός τους», είπατε διαχωρίζοντας τη θέση σας. Ο πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ, ωστόσο, συμμετέχει στο συγκεκριμένο δελτίο...

Ναι, δεν είμαστε συνάδελφοι επί της ουσίας, αντιλαμβανόμαστε τη δημοσιογραφία αλλιώς. Τυπικά μόνον ανήκουμε στο ίδιο επαγγελματικό σωματείο. Το ίδιο και ο πρόεδρος. Ο άνθρωπος εργάζεται στο Mega και προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά του. Ολοι κάπου εργαζόμαστε. Θα μπορούσα να εργάζομαι κι εγώ στο Mega. Κι αν με απέλυαν, δεν θα ’χανε η Βενετιά βελόνι... Το σημαντικό είναι, όπου κι αν δουλεύει κανείς, αφεντικό να έχει τον αναγνώστη, οδηγό το ήθος και τις αξίες του - πάντα με την παραίτηση ή την απόλυση στο τσεπάκι. Αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για δουλειά που έχουμε όλοι, καλό όμως είναι να την κάνουμε καλά.

- Είδατε κάτι να αλλάζει μετά την παρέμβασή σας;

Είδα κάποιες αλλαγές, αλλά περισσότερη σημασία έχει τι βλέπει ο κόσμος. Αν ο κόσμος δεν πιέζει, δεν απαιτεί, δεν διεκδικεί όλο και πιο πολύ, τόσο περισσότερο η παθολογία θα απολαμβάνει τη δύναμη της ρουτίνας της.

- Το κοινό δεν είναι συνυπεύθυνο για την «παθολογία»;

Τις μετρήσεις της AGB τις αμφισβητούμε πολλοί από πολύ καιρό. Οχι μόνο επειδή έχει συλληφθεί κλέπτουσα οπώρας και ποσοστά, όχι διότι έχει κάνει «λάθη», έως και κωμικά, αλλά κυρίως διότι χειραγωγούνται τα Μέσα προκειμένου να απορροφήσουν διαφημιστική δαπάνη - κι εδώ οι μετρήσεις μοιράζουν παιχνίδι: οικονομικό, πολιτικό, πολιτισμικό. Το κοινό έχει κι αυτό την ευθύνη του, αλλά είναι το τελευταίο που μπορεί να κατηγορηθεί για τις ολοένα πιο μειωμένες απαιτήσεις του, εφόσον όλο και πιο πολύ εθίζεται σε όλο και πιο φθηνό προϊόν. Απ’ την άλλη, όσοι οργίζονται ή απαιτούν κάτι άλλο δεν καταγράφονται. Μπορεί να πνίγονται με αυτή την τηλεόραση, αλλά αφού η τηλεόραση δεν «ασχολείται» μαζί τους, δεν τους «δείχνει», δεν είναι «είδηση». Πιστεύω ότι αυτοί που εξοργίζονται με τη φθηνή τηλεόραση είναι οι περισσότεροι, αλλά αυτό ουδεμία AGB θα το καταγράψει - είναι πολλά τα λεφτά που βγάζει η φθήνια.

- Η σκληρή γλώσσα είναι πια μονόδρομος;

Για μένα η σκληρή γλώσσα, από τη σάτιρα έως τον λίβελο, μια γλώσσα που δεν βρίζει, αλλά δεν τα μασάει είναι μονόδρομος εδώ και πολλά χρόνια. Σε μια εποχή ευφημισμών, όπως περί «απασχολήσιμων» ή δυσφημήσεων, όπως περί «μίσους» (λες κι είναι κακό να μισεί κανείς, λόγου χάρη, τον φασισμό ή τον ρατσισμό), η κυριολεξία αλλά και η αλληγορία αποκτούν ιδιαίτερη αξία. Οταν λένε «απελευθέρωση της αγοράς» κι εννοούν το σκλάβωμα των ανθρώπων, όταν λένε «κούρεμα μισθών» κι εννοούν αποκεφαλισμό ψυχών, όταν λένε «η αλήθεια του άλλου» κι εννοούν ότι υπάρχει αλήθεια χωρίς την απόδειξή της, όταν λένε «πολυπολιτισμός» κι οδηγούν τους μετανάστες στα γκέτο, όταν μιλούν (και φτιάχνουν) μη κυβερνητικές οργανώσεις με κυβερνητική χρηματοδότηση, τότε οι λέξεις απαιτούν το όνομά τους και οι έννοιες τις λέξεις τους. Δύσκολο άθλημα -συκοφαντείται πάντα- αλλά ωραίο: να λες τα πράγματα με το όνομά τους.

- Τα όρια της εκάστοτε εργοδοσίας είναι πολύ συγκεκριμένα, ωστόσο. Ακόμη και στην «Ε» σημειώθηκε πρόσφατα το «κρούσμα» του Ανδρέα Ρουμελιώτη, που φέρεται να έθιξε αυτά τα όρια...

Εν πρώτοις, ο Ανδρέας δεν απομακρύνθηκε από την εφημερίδα. Ασε που υπερβαίνει τα όρια χρόνια τώρα! Και καλά κάνει. Ομως, για εμένα τουλάχιστον, όρια πάντα υπάρχουν. Σε όλα. Η σάτιρα, για παράδειγμα. Τα όριά της βρίσκονται στην εσωτερική της πειθαρχία, προκειμένου να οργανώσει την ελπίδα σε όπλο. Αυτή είναι και η διαφορά της με τον κυνισμό. Ο κυνισμός είναι ο χαβαλές του εξουσιαστή. Σάτιρα είναι η λύτρωση του αδύναμου. Χιούμορ το ένα, χιούμορ και το άλλο... Ολα είναι θέμα επιλογής, φιλοσοφίας, ιδεολογίας, πολιτικής. Η επιλογή δεν είναι πάντα εύκολη, αλλά είναι πάντα θέμα επιλογής. Απ’ την άλλη, η ταύτιση συχνά από τους αναγνώστες του δημοσιογράφου με τον εργοδότη είναι η τελική ακύρωση της δημοσιογραφίας. Βεβαίως, σε αυτή την ταύτιση είναι επιρρεπείς πολλοί συνάδελφοι. Ομως, όχι όλοι. Και τον τόνο τον δίνουν οι αυτεξούσιοι.

- Τι βρίσκετε πιο θλιβερό: να μην αντιλαμβανόμαστε τι γίνεται ή να έχουμε πλήρη επίγνωση και να συναινούμε;

Και τα δύο. Διότι, μάλλον, δεν είναι έξυπνο να πουλήσει κανείς την ψυχή του στον διάβολο, αφού στο τέλος θα την αγοράσει ο Θεός...

Όσο για το αν νιώθει ντροπή για κάτι είπε: «Ντροπή για την έως τώρα διαδρομή μου στον δημόσιο βίο, όχι. Λάθη, ναι, έχω κάνει, ουδείς αναμάρτητος, αλλά όχι εκ προθέσεως, όχι για να βλάψω. Οσο για την προσωπική μου ζωή είναι κι αυτή ένα σύμπαν από μόνη της, όπως όλων. Πάντως, τουλάχιστον έως τώρα, δεν είναι αρμοδιότητας παπά, γιατρού ή δικηγόρου...

πηγή:Realnews