Στέφανος Ξενάκης: «Έκλαιγα με λυγμούς 5 με 10 λεπτά. Δεν είχα πάρει ποτέ τον εαυτό μου αγκαλιά»

Αρχικά είπε στον Γρηγόρη Αρναούτογλου: «Όταν έγραψα “Το δώρο” δεν περίμενα να γίνει αυτό που συνέβη. Ξέραμε ότι θα είναι πετυχημένο, γιατί πολλές ιστορίες από “Το δώρο” είχαν κυκλοφορήσει στο διαδίκτυο και είχαν γίνει viral. Αλλά το να πουλήσει στην Ελλάδα 250.000 αντίτυπα και στο εξωτερικό πάνω από 600.000, ήταν κάτι το οποίο ξέφυγε, μας άρεσε, το αγαπήσαμε και μας εξέπληξε θετικά. Σε αυτόν τον βαθμό δεν το περιμέναμε για να είμαι ειλικρινής, ούτε εγώ ούτε οι εκδότες μου.

Έχω κάνει 14 χρόνια ψυχοθεραπείας. Μίλησα με έναν άθρωπο και τον ρώτησα να μου πει τρία καλά στοιχεία του και μου είπε “Ούτε ένα δεν ξέρω”. Είναι πολύ άσχημο να αδικούμε τόσο πολύ τον εαυτό μας. Είναι άλλο η αυτοεκτίμηση και άλλο η αλαζονεία. Άλλο η σεμνότητα και άλλο η αορατότητα. Είναι πολύ σημαντικό, ανά πάσα στιγμή, να έχω τρία καλά πράγματα να πω για εμένα. Το ότι δεν το κάνουμε, νομίζω ότι οφείλεται και στην προηγούμενη γενιά.»!

Και πρόσθεσε: «Η Louise Hale έλεγε ότι είμαστε θύματα θυμάτων. Τότε θεωρούσαν ότι το να μιλάει κάποιος για τον εαυτό του και να λέει καλά πράγματα είναι αλαζονεία και κομπασμός. Από κάποιο σημείο και μετά αν έβλεπες κάτι καλό σου έλεγαν να μην το πεις εσύ για εσένα, θα το πει κάποιος άλλος. Έχω μάθει να μη λέω καλά πράγματα για τον εαυτό μου. Πολλές φορές άσχημα λέω για τον εαυτό μου και το θεωρώ και κατάκτηση αλλά δεν είναι. Είναι αυτοταλαιπωρία.»

Και σε άλλο σημείο είπε: «Η σχέση με τον εαυτό μας είναι τόσο βασανισμένη και βασανιστική. Είμαι 56 ετών, οπότε στα 40 μου πήγα σε ένα σεμινάριο και μια τύπισσα μας κάνει NLP, έναν νευρογλωσσικό προγραμματισμό, έναν οραματισμό, κλείνουμε τα μάτια και έχει ωραία μουσική. Το νοητικό τοπίο είναι ότι προχωράς στο πράσινο, βλέπεις ένα σπίτι, μπαίνεις μέσα και βλέπεις ένα τόπι, το πιάνεις και έρχεται ένα μικρό παιδάκι. Κάποια στιγμή παίρνεις το δίχρονο παιδάκι αγκαλιά και κάποια στιγμή μας σκάει το παραμύθι ότι είναι ο μικρός μας εαυτός. Πρέπει να έκλαιγα με λυγμούς 5 με 10 λεπτά. Δεν είχα πάρει ποτέ τον εαυτό μου αγκαλιά. Ούτε μια φορά στη ζωή μου, ούτε καν στη φαντασία μου. Στα 40 μου χρόνια κατάλαβα πόσο πολύ είχα αδικήσει τον εαυτό μου. Μας είναι πιο εύκολο να επικρίνουμε τον εαυτό μας. Θεωρούμε ότι υπάρχει ακόμα η αυτοκριτική με ένα δάχτυλο σηκωμένο. Γιατί να μην λέμε αξιολόγηση; Ποιος δεν έχει κάνει λάθη;

Είμαι μοναχοπαίδι. Ο μπαμπάς μου ήταν καπετάνιος και τον έχασα πριν από 6,5 χρόνια. Έχω γράψει και ένα βιβλίο για τον πατέρα μου, ήταν ο ήρωάς μου. Είχα πολύ δύσκολη σχέση με τη μάνα μου, γιατί ήμουν κλασικό παιδί ιδιοκτησίας, που αρκούσε το βλέμμα της μαμάς μου να σηκωθώ, να κάτσω, να το κλείσω, να μιλήσω, να γελάσω. Πώς είναι τα τηλεκατευθυνόμενα που δεν τα κατευθύνεις από το τηλεχειριστήριο αλλά κάποιο άλλο το κάνει. Αυτό γινόταν με την μάνα μου. Συνήθως οι οικογένειες των ναυτικών είναι και αρκετά μητριαρχικές. Με την μάνα μου είχα μια δύσκολη σχέση αλλά στην πορεία που δούλεψα με τον εαυτό μου και δούλεψε και αυτή, τη λατρεύω, είναι η μανούλα μου αυτή τη στιγμή. Είπα κάποια στιγμή “Μέχρι πότε θα φταίνε οι γονείς σου; Είσαι 50 χρονών γαϊδούρι. Μέχρι πότε θα φταίνε; Η μάνα σου και ο πατέρας σου έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν”. Πραγματικά όταν άρχισα να δουλεύω με τον εαυτό μου και κατάλαβα ότι με ήλεγχε η μητέρα μου μέχρι σε προχωρημένη ηλικία είχα πολύ θυμό στην αρχή, αλλά από ένα σημείο και μετά είπα ότι είχε καλή πρόθεση. Το δούλεψα, έβγαλα από μέσα μου όλο αυτό που με έτρωγε και έχω μια πολύ όμορφη σχέση».