Σταθακόπουλος: «Να ανοίξει η γη να με καταπιεί!Να με σκότωνες αίμα δεν θα έβγαζα από την ντροπή μου»

«Το 1987, ήμουν στη δραματική σχολή και πήγαμε στα Καλάβρυτα για να κάνουμε ένα ορατόριο για την επέτειο για το ολοκαύτωμα από τους ναζί στις 13 Δεκεμβρίου του 1943. Ήμασταν ντυμένοι με μαύρα, άλλοι είχαμε κλαδιά από ελιά και μας είχε δώσει σε 3 άτομα από ένα περιστέρι. Μας είχε πει η διευθύντρια να μη φαίνεται όσο γίνεται το περιστέρι, ώστε να είναι έκπληξη την ώρα που θα διαβάσουν τα ονόματα όλων όσοι είχαν σκοτωθεί και αφού ξεκινήσει ο εθνικός ύμνος θα πετούσαμε ψηλά τα περιστέρια.

Μέχρι να τελειώσουν όλες οι ομιλίες πέρασε πάρα πολύ ώρα κι εγώ κρατούσα το περιστέρι εδώ μην το δει κανείς. Έβλεπα των άλλων τα περιστέρια κι έλεγα φαίνονται, το δικό μου δεν θα φανεί. Και ήρθε η ώρα να πετάξουμε τα περιστέρια. Παίρνω φόρα, κατεβάζω τα χέρια και δίνω μία να πάει το δικό μου περιστέρι πιο ψηλά από των άλλων δύο. Πήγε πιο ψηλά όντως, αλλά έτσι όπως πήγε ψηλά έπεσε κατακόρυφα κάτω στο τσιμέντο.

Να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Να με σκότωνες εκείνη τη στιγμή, να με έσφαζες, αίμα δεν θα έβγαζα από τη ντροπή μου. Βγαίνει μια δασκάλα από τη δραματική σχολή και αρχίζει να φωνάζει “Στην άκρη! Στην άκρη!”, έγινε θέμα. Κάνουν όλοι στην άκρη, παίρνει αυτή το περιστέρι και αρχίζει να του δίνει το φιλί της ζωής. Ευτυχώς έζησε το περιστέρι!

Άρχισε να κλαίει, εγώ να έχω μείνει στήλη άλατος, οι υπόλοιποι γελούσαν. Ήταν μια άλλη δασκάλα της σχολής, η οποία είχε χάσει ένα παιδί στην εφηβεία και να της λέει: Είναι σημαδιακό ότι πήγε ψηλά και έπεσε κάτω, γιατί εγώ στο μνήμα του παιδιού μου, έχω βάλει ένα μαρμάρινο περιστέρι το οποίο είναι κάτω».

Σταθακόπουλος: «Τους είπα ότι όταν "φύγω" δεν θέλω να λερωθώ με χώμα, θέλω τσιμέντο με μάρμαρο»

Πάνος Σταθακόπουλος: «Παίρναμε την ουροδόχο κύστη από το γουρούνι, τη φουσκώναμε & την κάναμε μπάλα»

Σταθακόπουλος: Σκοτώθηκε ο ξάδερφος μου. Tην ίδια μέρα έπρεπε να πάω στο θέατρο & να χτυπιέμαι...