ΠΟΙΟΣ ΚΛΕΒΕΙ ΠΟΙΟΝ; CIEN ANOS DE PERDON

Ωστόσο όλα θα περιπλεχθούν, όταν ο διευθυντής μιας τράπεζας αποκαλύψει ένα μυστικό κρυμμένο σε ένα από τα χρηματοκιβώτια.
Μεγάλη επιτυχία στην Ισπανία, το «Ποιος Κλέβει Ποιον;» είναι μέχρι σήμερα η μεγαλύτερη ισπανική επιτυχία της χρονιάς.

ΟΙ ΛΗΣΤΕΣ

Ο Ισπανός
«Ο Ισπανός ανήκει στη συμμορία, αλλά θεωρεί ότι είναι διαφορετικός από τους υπόλοιπους, γιατί δεν είναι Αργεντινός. Έχει πείρα στο «επάγγελμα», είναι μεθοδικός, έχει εμμονή με τους αριθμούς και τα γεγονότα, αλλά γενικά είναι πιο χαλαρός από τους υπόλοιπους. Το βασικό του πρόβλημα είναι οι γυναίκες...» (Λουίς Τοσάρ)

Ο Ουρουγουανός
«Ο Ουρουγουανός έχει ταλέντο στο να σχεδιάζει και να ηγείται. Είναι εγκληματίας κατ’ επάγγελμα και μισεί βαθιά το τραπεζικό και χρηματοπιστωτικό σύστημα. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται βίαιος. Με τη ληστεία, σαν να ανεβάζουν μία παράσταση. Είναι τύπος με μεγάλη, αλλά και ραγισμένη, καρδιά.» (Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα)

Ο Τρελός
"Ο Τρελός είναι ένας χαρακτήρας που σχεδόν πάντα καταλήγει να κάνει τα πράγματα με το λάθος τρόπο. Παρόλο που προσπαθεί, αδυνατεί να καταλαβει τι συμβαίνει γύρω του. Θέλησα να τον ενσαρκώσω ως ένα αστείο χαρακτήρα." (Χοακίν Φουριέλ)

Βαρέλα
«Είναι αυτός που βάζει το μυαλό και το συναίσθημα στη ληστεία, ώστε να είναι ξεκάθαρο σε όλους τι πάνε να κάνουν. Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν σύμφωνα με το πρόγραμμα και πλανάται η υποψία προδοσίας, ενοχλείται πολύ. Προσπαθεί όλη του τη ζωή να οργανώσει την τέλεια ληστεία προκειμένου να μπορέσει να συνταξιοδοτηθεί.» (Λουσιάνο Καθέρες)

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ

Σάντρα
«Η Σάντρα είναι εκείνη που προκαλεί τη σύγκρουση μεταξύ των ληστών. Ο χαρακτήρας της μεταστρέφεται κατά τη διάρκεια της ιστορίας. Είναι εμφανές από την πρώτη στιγμή ότι η απόλυσή της, την έχει ενοχλήσει πολύ. Η Σάντρα ως διευθύντρια του υποκαταστήματος ήταν αναγκασμένη να πουλά προνομιούχες μετοχές και άχρηστα τραπεζικά προϊόντα. Το να διαπραγματεύεται με έναν ληστή που κρατά όπλο είναι μία από τις πιο δύσκολες συναλλαγές που έχει κάνει στη ζωή της.» (Πατρίθια Βίκο)

ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

Φεράν
«Δεν είναι επαγγελματίας μεσολαβητής, αλλά είναι ο επικεφαλής του υπουργικού συμβουλίου. Και ο ρόλος του είναι σημαντικός, καθώς κατά τη διάρκεια της ληστείας, η κυβέρνηση πρέπει να παρέμβει προκειμένου να διαπραγματευτεί με τους ληστές, σχετικά με κάποιες πληροφορίες που βρίσκονται σε μία από τις θυρίδες.» (Ραούλ Αρέβαλο)

Κριστίνα
«Η Κριστίνα είναι ο συνδετικός κρίκος της ιστορίας. Είναι το δεξί χέρι του Φεράν, ο οποίος με τη σειρά του είναι το δεξί χέρι του προέδρου. Είναι αποτελεσματική: πριν προλάβει να της ζητήσει κάτι ο Φεράν, αυτή ήδη το διερευνά και προσπαθεί να βάλει τάξη στο χάος που έχει προκαλέσει η ληστεία.» (Μαριάν Αλβάρεθ)

ΟΙ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΊ

Μελίθο
«Ο Μελίθο είναι ανώτατος μεσολαβητής. Αρχικά δούλευε για το στρατό, αλλά πλέον η κυβέρνηση τον χρησιμοποιεί για να επιλύει βρώμικες υποθέσεις. Κανείς δεν ξέρει ποιος ακριβώς είναι και τι κάνει, επειδή έχει την ικανότητα να διαπραγματεύεται ψυχρά, χωρίς κανένα ενδοιασμό.» (Χοσέ Κορονάδο)

Ντομίνγκο
«Μεσολαβεί για λογαριασμό της αστυνομίας. Δουλειά του είναι να κάνει το παν ώστε να μην επικρατήσει χάος. Με τις ψυχολογικές του δεξιότητες αξιολογεί την κατάσταση, βάζει φρένο στους ληστές και διασφαλίζει ότι δεν θα υπάρξουν θύματα.» (Λουίς Καλέχο)

ΤΟ ΣΧΈΔΙΟ

ΒΗΜΑ 1: ΣΧΕΔΙΑΖΟΝΤΑΣ ΤΗ ΛΗΣΤΕΙΑ

Η 9η μεγάλου μήκους ταινία του σκηνοθέτη Ντανιέλ Καλπαρσόρο, παρόλο που σε μία πρώτη ανάγνωση θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μία κλασική ταινία ληστείας, είναι στην πραγματικότητα ένα αστυνομικό θρίλερ. Και αυτό το οφείλει στα ίδια τα συστατικά της: ίντριγκα, λεπτομερής απεικόνιση χαρακτήρων, υψηλή ποιότητα παραγωγής. Βασισμένη στο σενάριο του Χόρχε Γκερικατσεβαρία (El Nino, Celda 211), και μόνο από τον τίτλο της (Ποιος Κλέβει Ποιον;), αφήνει να εννοηθεί ότι δεν πρόκειται για μία συμβατική περιπέτεια που εκτυλίσσεται σε μια τράπεζα, αλλά για ένα αστυνομικό θρίλερ που βασίζεται σε περισσότερο πολύπλοκες ιδέες.

Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος ερεύνησαν και άντλησαν έμπνευση από ιστορικές ληστείες που είχαν συμβεί ανά τον κόσμο, αλλά και κάποιες που έλαβαν χώρα στην Αργεντινή και έτσι αποφάσισαν ότι ήθελαν οι κλέφτες να μιλούν ισπανικά. Η ταινία συνδυάζει πολλά πραγματικά και φανταστικά στοιχεία της κινηματογραφικής κουλτούρας των ταινιών ληστείας, που άρεσαν τόσο στον Ντανιέλ Καλπαρσόρο, όσο και στον Γκερικατσεβαρία, ενώ σε πολλά σημεία γίνονται αναφορές στην ισπανική κοινωνία.

Ο σεναριογράφος και ο σκηνοθέτης είχαν ως βασική τους επιδίωξη την έκπληξη και τους δυνατούς χαρακτήρες. Η ταινία διακρίνεται για την ένταση και τον καθηλωτικό της ρυθμό, αλλά και για την σκηνοθετική ματιά του Ντανιέλ Καλπαρσόρο, ο οποίος, κατά κοινή ομολογία, έχει ένα έμφυτο σκηνοθετικό ταλέντο, δίνοντας χώρο και χρόνο στους ηθοποιούς του. Μπορεί να ηγείται και να καθοδηγεί. Είναι δυναμικός, «όπως ένας ταύρος", λέει ο Χοακίν Φουριέλ. Μπορεί να «ντύσει» με αδρεναλίνη, ακόμη και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια.

ΒΗΜΑ 2: ΜΠΛΕΚΟΝΤΑΣ ΦΥΣΗ, ΦΙΛΙΑ, ΧΙΟΥΜΟΡ

Για να υπάρξει εύρος και ποικιλία στους κεντρικούς χαρακτήρες και έτσι να εμπλουτιστεί η πλοκή, το συνεργείο και οι υπεύθυνοι παραγωγής διέσχισαν τον Ατλαντικό, προκειμένου να πραγματοποιήσουν δεκάδες ακροάσεις και να κάνουν δοκιμές γυρισμάτων.

Στην ταινία πρωταγωνιστούν χαρακτήρες που είναι έτοιμοι να πατήσουν επί πτωμάτων για να πάρουν αυτό που θέλουν, λέει ο Λουίς Τοσάρ. «Μπορεί να κοιτάζουν το στόχο τους από διαφορετικές οπτικές γωνίες, όμως όλοι θέλουν το ίδιο πράγμα. Μερικοί είναι περισσότερο ελεύθερα πνεύματα από άλλους, κάποιοι άλλοι είναι περισσότερο σκεπτικιστές. Όμως όλους τους δένει φιλία, οπότε λειτουργούν σαν ομάδα.» Οι πρωταγωνιστές αποτελούν μια συμμορία και αυτή η συμμορία έπρεπε να συσταθεί και στην πραγματικότητα, λέει ο Χοακίν Φουριέλ. Το ρυθμό δίνει σε μεγάλο βαθμό η ένταση που υπάρχει ανάμεσα στον Ουρουγουανό και τον Ισπανό, δύο προσωπικότητες που κοντράρονται, δεν κάνουν πίσω, που όμως θαυμάζουν ο ένας τον άλλο και κατά κάποιο τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται. Στην αρχή η συμμορία έχει έναν αρχηγό, αλλά όταν η κατάσταση βγαίνει εκτός ελέγχου, είναι ο μηχανικός - που ενσαρκώνει ο Λουίς Τοσάρ - ο οποίος βρίσκει τις πιο ευφάνταστες λύσεις για να ξελασπώσει την ομάδα, λέει ο Χουάν Γκόρντον.

Το Ποιος Κλέβει Ποιον; απαρτίζεται από εκκεντρικούς χαρακτήρες, που ακόμα και όταν δεν φορούν μάσκες, κρύβουν πολλά διαφορετικά πρόσωπα. Είναι χαρακτηριστικό ωστόσο, ότι ακόμα και σε ένα θρίλερ τέτοιας έντασης, υπάρχουν και στιγμές χιούμορ. Όπως λέει και ο σεναριογράφος Χόρχε Γκερικατσεβαρία, «στην ιστορία, υπάρχουν δύο στοιχεία έκπληξης: Το ένα είναι αυτό που βρίσκεται στη θυρίδα, ή αυτό που νομίζουν ότι βρίσκεται στη θυρίδα και το άλλο είναι ο Τρελός (El Loco). Αυτός ο χαρακτήρας χαλαρώνει το κοινό, όταν η αγωνία χτυπά κόκκινο.»

ΒΗΜΑ 3: ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΦΑΝΕΙΑΣ

Οι ληστές της ταινίας Ποιος Κλέβει Ποιον; περνώντας την πόρτα της τράπεζας, περνούν ταυτόχρονα και σε μια άλλη διάσταση. Και αυτό επειδή η τράπεζα κρύβει στα έγκατά της πολλά περισσότερα από ό, τι χρήματα. Και δεν υπάρχει κανείς που να το γνωρίζει καλύτερα αυτό, από την διευθύντρια του υποκαταστήματος. Είναι αυτή που ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, το οποίο βρίσκεται στις θυρίδες υψηλής ασφάλειας της τράπεζας.

«Η Σάντρα έχει έναν άσσο στο μανίκι της και τον χρησιμοποιεί γιατί αισθάνεται προδομένη. Δεν μπορεί να δεχτεί το γεγονός ότι τα αφεντικά της την προδίδουν, απολύοντάς της. Οπότε, δεδομένου ότι γνωρίζει πράγματα, σκοπεύει να χρησιμοποιήσει αυτές τις πληροφορίες, προκαλώντας μία ενδιαφέρουσα ανατροπή στην πλοκή,» λέει η Πατρίθια Βίκο.

«Κανείς δεν ξέρει τι είναι στη θυρίδα, οπότε επικρατεί φόβος. Η συμμορία φαντασιώνεται το τι θα μπορούσε να είναι μέσα, με τον ίδιο τρόπο που κάνουν οι πειρατές με τους θησαυρούς,» λέει ο Λουίς Τοσάρ. «Η θυρίδα συμβολίζει την ίδια την εξουσία και γι’ αυτό είναι και τόσο δελεαστική. Εδώ γίνεται και ένας παραλληλισμός με την κοινωνία. Δε έχουν σημασία οι άνθρωποι. Σημασία έχει η εξουσία, το κύρος, η δύναμη να πετύχεις αυτό που θέλεις,» λέει η Μαριάν Αλβάρεθ.

«Όπως σε όλες τις μεγάλες ταινίες, έτσι και στο Ποιος Κλέβει Ποιον; υπάρχουν πολλά στοιχεία που αναφέρονται στην πραγματικότητα την οποία ζούμε. Κάθε μέρα συμβαίνουν γύρω μας όλο και περισσότερες υποκλοπές, κατασκοπεία, όλο και πιο πολλοί άνθρωποι στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Τα πολιτικά κόμματα προσπαθούν να ξεσκεπάσουν τις βρώμικες δουλειές των αντιπάλων τους, σαν να παίζουν σ’ ένα παιχνίδι πόκερ,» λέει ο Χοσέ Κορονάδο.

Ταυτόχρονα, η ταινία αναφέρεται και σε κάτι που είναι σε όλους μας γνώριμο: τη δύναμη της πληροφορίας, λέει η Πατρίθια Βίκο. «Το πως οι πληροφορίες μπορεί να φέρουν τα πάνω- κάτω, ακόμη και για μια ολόκληρη κυβέρνηση. Έτσι και στην ταινία, αυτό που περιέχεται στη θυρίδα μπορεί να κλέψει την εξουσία από την κυβέρνηση και να τη δώσει στους ληστές.»

«Ποιός είναι ο λιγότερο καθαρός;», αναρωτιέται ο Ραούλ Αρέβαλο. «Μου αρέσει το ότι αυτό δεν είναι σαφές στην ταινία. Οι ληστές, που υποτίθεται ότι είναι οι κακοί, ή φαίνεται να είναι οι κακοί, όταν βγάζουν τις μάσκες τους περνούν στην απέναντι μεριά. Οπότε οι άλλοι αρχίζουν να φαίνονται λιγότερο καθαροί. Όλο αυτό το παιχνίδι, ανάμεσα στο καλό και το κακό, είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ταινίας.»

«Οι διαμεσολαβητές, ως χαρακτήρες, μας ταξιδεύουν σε μία άλλη εποχή της Ισπανίας, σ’ έναν κόσμο συνδεδεμένο με το στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών. Υπάρχει ένας παραλληλισμός με τα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται στο σήμερα, που μας είναι πολύ οικείος,» λέει ο Λουίς Τοσάρ. «Όμως, πέρα από το πολιτικό μήνυμα της ταινίας, το Ποιος Κλέβει Ποιον; μιλά για τη δύναμη της ομάδας και προσπαθεί να κάνει σαφές ότι οι άνθρωποι μπορεί να έχουν μία κακή πλευρά, αλλά και πως το κακό βρίσκεται συνήθως σε υψηλότερα επίπεδα,» λέει ο Χοσέ Κορονάδο.

ΒΗΜΑ 4: ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΥΣΤΙΚΟ

Τα γυρίσματα για το Ποιος Κλέβει Ποιον; πραγματοποιήθηκαν για πάνω από οκτώ εβδομάδες στο Μπουένος Άιρες, τα Κανάρια Νησιά και τη Βαλένθια. Η επιλογή των ηθοποιών έγινε στο Μπουένος Άιρες. «Κάναμε τρία ταξίδια στο Μπουένος Άιρες και αρκετά casting με πολλούς ηθοποιούς. Είχαμε ευελιξία, γιατί δεν ήταν απαραίτητο τα μέλη της συμμορίας να έχουν όλα την ίδια ηλικία. Αυτό διεύρυνε τη γκάμα ηθοποιών από τους οποίους θα μπορούσαμε να διαλέξουμε. Και ευτυχώς μείναμε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι με το αποτέλεσμα,» λέει ο Χουάν Γκόρντον.

«Τα γυρίσματα στην Αργεντινή ήταν το κλειδί για την παραγωγή της ταινίας, καθώς μας έδωσαν τη δυνατότητα πρόσβασης σε διεθνείς πηγές χρηματοδότησης,» λέει η Έμα Λούστρες. Το να κινηματογραφείς σε δύο ημισφαίρια, όπου αντιστρέφονται οι εποχές, είναι κάτι που κάνει ιδιαίτερα απαιτητική τη δουλειά του διευθυντή φωτογραφίας και συνάμα προϋποθέτει μια μεγάλη προσπάθεια συντονισμού από τη μεριά της παραγωγής. «Με τον Χοσού Ιντσοστέγκι θελήσαμε να παντρέψουμε την αίσθηση κρύου και ζέστης. Σε κάποιες σκηνές, θέλαμε να δίνεται η αίσθηση ότι η δράση εκτυλίσσεται σε ενα κρύο περιβάλλον, όπου όμως τα πρόσωπα εκπέμπουν ζεστασιά. Και το αντίστροφο σε κάποιες άλλες. Θέλαμε να βγαίνει επιθετικότητα, η ταινία να είναι σκληρή, αλλά το κοινό παρόλα αυτά να αισθάνεται άνετα. Και αυτή η οικειότητα και η ζεστασιά έχει να κάνει πολύ με τα χρώματα. Πρόκειται για μια ληστεία, οπότε η ταινία είναι εξορισμού σκληρή. Όμως η φωτογραφία βοήθησε σε μεγάλο βαθμό στη δημιουργία μίας ευχάριστης ατμόσφαιρας. Δεν υποφέρεις βλέποντάς την, την απολαμβάνεις,» λέει ο Ντανιέλ Καλπαρσόρο.

Η βασική τοποθεσία γυρισμάτων της ταινίας είναι η τράπεζα, λέει ο Χοσού Ιντσοστέγκι. «Από τη μία λοιπόν κληθήκαμε να κάνουμε γυρίσματα σε ένα τεράστιο χώρο, όπως είναι αυτός της κεντρικής αίθουσας μιας τράπεζας, από την άλλη έπρεπε να μεταφέρουμε τη δράση και σε πολύ μικρότερους χώρους, όπως στο δωμάτιο που βρίσκονται οι θυρίδες, το οποίο που έχει ύψος 2 μέτρα και μόνο μία πόρτα - άνοιγμα. Έτσι έπρεπε να εφεύρουμε εναλλακτικές και έξυπνες λύσεις για να προσαρμοστούμε στις ανάγκες της κάθε σκηνής.»

Μία από τις κομβικές και πιο δύσκολες σκηνές γυρισμάτων ήταν εκείνη στο υπό κατασκευή μετρό του Μπουένος Άιρες. Η παραγωγή έκανε εκεί γυρίσματα για αρκετές μέρες βυθίζοντας στο νερό τεχνικούς και ηθοποιούς προκειμένου να πραγματοποιηθεί μία από τις πιο αγωνιώδεις σκηνές στην ταινία. Το τούνελ του μετρό έθετε και μία ακόμα πρόκληση για την παραγωγή: ενώ ήταν ένας τεράστιος χώρος, το φως μπορούσε να μπει μόνο από μία μεριά του,» λέει ο Χοσού Ιντσοστέγκι.

Χρειάστηκε να κάνουμε κάποιες κατασκευαστικές εργασίες στο σταθμό του μετρό, προκειμένου να μπορέσουμε να το πλημμυρίσουμε, εξηγεί ο Χουάν Γκόρντον. «Καταφέραμε να πάρουμε την άδεια, μετά από πολλή δουλειά και προσπάθεια εκ μέρους της K&S, της αργεντίνικης εταιρείας με την οποία συνεργαστήκαμε. Από την τελευταία στάση του μετρό μέχρι το τέλος του τούνελ υπήρχαν περίπου 200 μέτρα διαδρομής. Εκεί χτίσαμε ένα φράγμα για να συγκρατήσουμε το νερό έτσι ώστε η σήραγγα να πλημμυρίσει με φυσικό τρόπο».

«Ο Δεκέμβριος είναι η αρχή του καλοκαιριού στην Αργεντινή. Έκανε πραγματικά πολλή ζέστη,» λέει ο Ντανιέλ Καλπαρσόρο. «Επειδή υπήρχαν πολλά κουνούπια έπρεπε να ρίξουμε πολύ χλώριο στο νερό. Αυτό δεν ήταν και τόσο ευχάριστο για τους ηθοποιούς και το συνεργείο, που έπρεπε να βυθιστούν σε αυτό. Όμως αυτές οι σκηνές ήταν πραγματικά εκπληκτικές».

ΒΗΜΑ 5: ΑΝΑΚΑΛΥΠΤΟΝΤΑΣ το «ΠΟΙΟΣ ΚΛΕΒΕΙ ΠΟΙΟΝ;»

«Αυτή η ταινία πετυχαίνει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει στον ισπανικό κινηματογράφο. Παντρεύει δύο είδη ταινιών: μία ταινία ληστείας με μία πολιτική ταινία. Και ταυτόχρονα βάζει στο μείγμα χιούμορ,» λέει ο Χόρχε Γκερικατσεβαρία. «Βγάζει τη γλώσσα στο τραπεζικό σύστημα, την αστυνομία, το νόμο. Και συμβαίνει στους περισσότερους ανθρώπους, ακόμα και αν είναι απολύτως νομοταγείς στην καθημερινή τους ζωή, να απολαμβάνουν να βλέπουν άλλους να παραβαίνουν το νόμο.»

«Ποιος είναι ο ένοχος; Ποιος ληστεύει ποιον; Ποιος εμπλέκεται και ποιος είναι το κορόιδο σ’ αυτή την ιστορία; Όλα τα άτομα που εμφανίζονται στην ταινία, έχουν κάτι να κρύψουν,» λέει ο Αλβάρο Ογκουστίν.

«Όλοι στην ταινία αναρωτιώνται: Ποιος Κλέβει Ποιον; λέει ο Γκισλέν Μπαρουά. «Και αυτό είναι το πιο αληθινό ερώτημα, που συχνά φοβόμαστε να θέσουμε, όταν μιλάμε για τραπεζίτες, ληστές, αστυνομικούς ή την ισπανική κοινωνία γενικότερα,» λέει η Έμα Λούστρες. «Ούτε όλοι οι αστυνομικοί είναι ηλίθιοι, ούτε όλοι οι μπάτσοι είναι καλοί, ούτε όλοι οι κλέφτες είναι πάντα κακοί. Στην τελική, είναι μία ταινία που αναφέρεται στον καθένα από εμάς,» λέει ο Λουίς Καλέχο.

Το τέλος της ταινίας είναι εντελώς απρόβλεπτο, λέει ο Χουάν Γκόρντον. «Σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι πολύ πιο ύπουλο από μία χούφτα κακομοίρηδες που μπαίνουν να ληστέψουν μία τράπεζα με καραμπίνες.» Η ταινία σου κόβει την αναπνοή, δηλώνει ο Χοακίν Φουριέλ. «Όταν την πρωτοείδα ως θεατής, ένιωσα στο πετσί μου τη δράση, τόσο, που σχεδόν ξέχασα ότι έπαιζα σε αυτήν!»

Νομίζω ότι η αφήγηση που υπάρχει πίσω από το σασπένς, είναι που κάνει αυτή την ταινία τόσο ιδιαίτερη, λέει ο Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα. «Ταυτόχρονα όμως με την αγωνία και τη δράση, στον κορμό της υπάρχουν και οι ανθρώπινες ιστορίες. Και αυτή είναι μία επιτυχία που την αποδίδω στον Ντανιέλ.»

Έχω την αίσθηση ότι θα είναι μία από αυτές τις ταινίες, που στο τέλος, το κοινό θα θέλει να δει τους κακούς να νικούν, λέει ο Χοσέ Κορονάδο. «Ίσως ζούμε σε ένα θλιβερό, άδικο κόσμο, αλλά που και που βλέπουμε κάποιο φως στο τούνελ. Έτσι και στο Ποιος Κλέβει Ποιον; έχεις την αίσθηση ότι τελικά μπορεί το δίκιο να υπερισχύσει,» λέει ο Ντανιέλ Καλπαρσόρο.

Πρωταγωνιστούν:
Λούις Τοσάρ, Ροντρίγκο Ντε Λα Σέρνα, Ραούλ Αρέβαλο, Χοσέ Κορονάδο

Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Καλπαρσόσο
Σενάριο: Χόρχε Γκερικατσεβαρία
Παραγωγή: Άλβαρο Αγκουστίν, Χουάν Γκορδόν, Έμμα Λούστρες,
Μπόρζα Πένα
Φωτογραφία: Χόσου Ίντσοστέγκι
Καλλιτεχνική Διεύθυνση Χουάν Πέδρο Ντε Γκασπάρ
Μοντάζ: Αντόνιο Φρούτος
Μουσική: Χούλιο Ντε Λα Ρόσα
Κοστούμια: Πατρίσια Μονέ
Διάρκεια: 96’
Ημερομηνία Εξόδου: 28 Ιουλίου
Διανομή: Tanweer