«Λύγισε» στον αέρα του Alpha η Νατάσα Ράγιου για τη Ρίκα Βαγιάνη

Η Νατάσα είπε με τρεμάμενη φωνή: «Το ξέρω ότι δεν το γνωρίζατε (για την ασθένειά της), γιατί δεν ήθελε εκείνη να γνωρίζει κανείς. Για μένα η Ρίκα ήταν φίλη καρδιάς, δεν ήταν μόνο συνάδελφος. Είχαμε μια σχέση πάρα πολύ κοντινή πολλά χρόνια. Από τότε που ήμασταν μαζί στην Απογευματινή και αναγκάστηκα να απολογηθώ και σε κάποιους γιατί δεν το ήξεραν. Η Ρίκα δεν ήθελε να το ξέρει κανείς και μου το είχε πει και μου το είχε επισημάνει και εγώ έπρεπε να το σεβαστώ αυτό. Εγώ ήμουν προετοιμασμένη εδώ και μήνες για αυτό το πράγμα και τον τελευταίο καιρό μετά το ταξίδι στην Κέρκυρα που υποτροπίασε πολύ και είχαμε μια επικοινωνία άλλη, που αυτοσαρκαζόταν και γέλαγε αντιμετωπίζοντας με χιούμορ τα πάντα, εγώ ήξερα ότι κάθε μέρα που περνάει είναι και εις βάρος της. Όμως, όσο και να ήμουν προετοιμασμένη και με τον Νίκο που μιλάγαμε, τον άντρα της κάθε μέρα, αλλά όσο αναπνέει ο άλλος πάντα ελπίζεις.»

Και πρόσθεσε: «Ακόμα δεν έχω μπορέσει και δεν έχω γράψει για τη Ρίκα αυτά που θέλω να γράψω. Δεν έχω γράψει αυτά που θέλω και που έχω μέσα μου για αυτή και που έχουμε μοιραστεί και όλα αυτά που θα ήθελε. Λίγες μέρες πριν πήγα να τη δω στο Ερρίκος Ντυνάν στην Εντατική, μαζί με τον Νίκο μπήκαμε. Δεν θα ξεχάσω ποτέ, ήταν πιο όμορφη από ποτέ! Η εικόνα της… Περίμενα να δω έναν άνθρωπο που είναι ταλαιπωρημένος. Όταν δίνεις τόσο καιρό μάχη με τον καρκίνο και είσαι τόσο καιρό στην Εντατική λογικά είσαι ταλαιπωρημένος. Ήταν όμορφη, πάρα πολύ όμορφη. Δεν μπορώ να σας εξηγήσω πόσο απόκοσμα όμορφη ήταν με κλειστά τα μάτια και άβαφτη. Μια αγγελική ομορφιά. Αυτή η εικόνα μου έχει μείνει και θα μου μείνει για πάντα από τη Ρίκα. Κάποια στιγμή ενώ μιλάγαμε με τον Νίκο κάθε μέρα, με πήρε και μου λέει πως «χθες για μισή ώρα ανέπνευσε μόνη της, επικοινώνησε με το περιβάλλον, επικοινώνησε μαζί μου, με έβρισε και ξαναβυθίστηκε». Κι εγώ γέλαγα γιατί ξέρω τη Ρίκα. Ας πούμε τώρα το αντιμετωπίζω σαν να είναι εδώ και θα γελάει, θα βρίζει μονίμως, τύπου τι κάθεστε και λέτε, τι βλακείες. Κάθε φορά που ανοίγω το στόμα μου και μιλάω με αυτή, σκέφτομαι τι θα έλεγε, πως θα το αντιμετώπιζε. Πέρυσι το καλοκαίρι είχε λυσσάξει να πάει στην Κέρκυρα με τον Νίκο και τον Οδυσσέα και με έπαιρνε και μου έλεγε «τσακίσου να βρεις ένα καράβι να φεύγει από την Πάτρα και να πηγαίνει στην Κέρκυρα», της έλεγα «έχει σταματήσει η ακτοπλοϊκή γραμμή» και μου έλεγε »τι στο διάολο ντίβα είσαι και το παίζεις και πρώην βουλευτής που δεν μπορείς να βρεις ένα καράβι να πηγαίνει στην Κέρκυρα». Και γελάγαμε. Όλα αυτά ζώντας με τον καρκίνο και ξέροντας τι συμβαίνει. Είχε απόλυτη γνώση. Ήξερε επίσης ότι είναι το τελευταίο της καλοκαίρι αυτό.».

Και τόνισε: «Δεν ξέρω από που αντλούσε δύναμη, εκείνο που ξέρω είναι ότι η Ρίκα ήταν ένα μαγικό, φωτεινό, ταλαντούχο πλάσμα, ανατρεπτική, φιλότιμη μέχρι αηδίας, ήταν ευφυέστατη, ο πιο ευφυής άνθρωπος που ξέρω, είχε ένα δικό της τρόπο να στεναχωριέται, να πενθεί, αξιοζήλευτο. Κάποτε χάσαμε μια συνεργάτιδα μας κοινή την Κατερίνα Κοκκινέλη, ένα κορίτσι που έφυγε κι αυτή από καρκίνο στα 30 και το περάσαμε μαζί αυτό στην Πάτρα στο νοσοκομείο και η Ρίκα ήταν πάρα πολύ κοντά της. Τα είχε παρατήσει όλα και είχε έρθει και ήταν πάνω από την Κατερίνα. Ήταν ελεύθερο πνεύμα. Ελεύθερη με όλη τη σημασία της λέξης. Έκανε ό,τι γούσταρε, έλεγε ό,τι της ερχόταν στο κεφάλι και έζησε αυτό που έζησε όπως το ήθελε εκείνη. Λάτρευε τον Οδυσσέα, ζούσε για αυτό το παιδί. Ο τρόπος που το χειρίζεται ο Νίκος είναι μαγικός, γιατί αυτό το παιδί είχε την τύχη να έχει μια τέτοια μάνα και τώρα την ατυχία να τη χάσει» και λύγισε στον αέρα η Νατάσα Ράγιου.