Eurovision 2019: Κατερίνα Ντούσκα: «Έτρεμα και δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω»

Τα παιδικά της χρόνια στον Καναδά είναι γεμάτα από όμορφες στιγμές, αλλά και με μια άρρηκτη σύνδεση με τη μητέρα Ελλάδα, καθώς οι ομογενείς του εξωτερικού τηρούν τα έθιμα και τις παραδόσεις με θρησκευτική ευλάβεια.

«Οι ομογενείς έχουν πάντα μια εξιδανικευμένη εικόνα για την Ελλάδα. Και όχι άδικα, διότι τους λείπει η πατρίδα και την τιμούν. Θυμάμαι έντονα την εικόνα με εμένα και τον αδελφό μου να είμαστε μικρά παιδάκια και με -20 βαθμούς Κελσίου, να κάνουμε παρέλαση σε εθνικές επετείους, με μελανιασμένα τα άκρα μας από το κρύο. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ» αποκαλύπτει στο People η Κατερίνα Ντούσκα.

Πραγματική Survivor, η Κατερίνα, πέρα από τις δύσκολες καιρικές συνθήκες του χειμώνα, απολάμβανε το προνόμιο να πηγαίνει σε ένα τρίγλωσσο σχολείο, όπου εκτός από αγγλικά και γαλλικά μαθαίνει άπταιστα και την ελληνική γλώσσα.

«Μολονότι δεν ζούσαμε στην Ελλάδα, είχαμε πάντα στενή επαφή με την κουλτούρα και την ιστορία της. Νιώθαμε Έλληνες και τη λατρεύαμε. Αυτό, άλλωστε, είναι κάτι που περνιέται από τους γονείς στα παιδιά. Εκτός από τη γλώσσα, μάθαινα και παραδοσιακούς χορούς σε τέσσερις διαφορετικές σχολές», λέει και αποκαλύπτει πώς η μουσική εισέβαλε στην καθημερινότητά της.

«Η μουσική μπήκε στη ζωή μου με πολύ ήπιο τρόπο. Από μικρό κοριτσάκι, στο δημοτικό ακόμα, θυμάμαι τον εαυτό μου να τραγουδάω. Μάλιστα, εκείνη την εποχή το αγαπημένο μου συγκρότημα ήταν οι Backstreet Boys. Είχα τρέλα μαζί τους και εννοείται πως ζούσα για αυτό το boyband! Μπορώ επίσης να σου περιγράψω την κλασική εικόνα-κλισέ, να είμαι μπροστά στον καθρέφτη και να τραγουδάω κρατώντας μια βούρτσα για μικρόφωνο. Ήμουν, όμως, πολύ ντροπαλό παιδί. Όταν αντιλαμβανόμουν πως κάποιος με έβλεπε εκείνη τη στιγμή, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, οι φίλες μου, χωρίς να με ρωτήσουν, μου συμπλήρωναν αιτήσεις συμμετοχής σε σχολικές παραστάσεις και κάπως έτσι κατέληξα να τραγουδάω πρώτη φορά στα 14 μου, σε μια μαθητική εκδήλωση, μπροστά σε κοινό. Έτρεμα και δεν ήξερα πώς να το αντιμετωπίσω».