Eurovision 1988-Αφροδίτη Φρυδά: Το... τρομακτικό ταξίδι στο Δουβλίνο & η γνωριμία με τη Σελίν Ντιόν
Η Αφροδίτη Φρυδά είναι μία από τις εκπροσώπους της Ελλάδας στη Eurovision που πέρασε και εκείνη, με τον δικό της τρόπο, στην ιστορία του θεσμού καθώς το τραγούδι της, με τίτλο «Ο Κλόουν» χλευάστηκε όσο κανένα!
36 χρόνια μετά, η τραγουδίστρια η οποία πλέον γράφει υπέροχες μελωδίες για παιδικά παραμύθια αλλά και μουσική για να «ντύνει» τραγούδια γνωστών ερμηνευτών, μαζί με τον στιχουργό και τραγουδιστή Χρήστο Μουστάκα, ο οποίος για αρκετά χρόνια ήταν στους «Σπείρα σπείρα» με τον Σταμάτη Κραουνάκη, γυρνάει τον χρόνο πίσω και θυμάται με κάθε λεπτομέρεια το «μοναδικό», όπως χαρακτηρίζει ταξίδι της Eurovision, όπως το έζησε.
Eurovision 2024 – Silia Kapsis: Λύγισε όταν έμαθε on camera τον θάνατο του πατέρα της Μαρίνας Σάττι
Η συγκεκριμένη συμμετοχή έχει αρκετό παρασκήνιο και μάλιστα αρκετά δυσάρεστο για την άλλοτε Ελληνίδα εκπρόσωπο αφού το τραγούδι της που επιλέχθηκε με διαγωνισμό τραγουδιού εδώ στην Ελλάδα και όχι με απευθείας ανάθεση, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια από την ΕΡΤ, λίγο έλειψε να μην ''ταξιδέψει'' ποτέ στο Δουβλίνο αφού το βράδυ της επιλογής του υπήρξαν αντιδράσεις. Τελικά, όμως, κατάφερε να φτάσει στην Ιρλανδική πρωτεύουσα αν και κατέκτησε μόλις τη 17η θέση αφού πήρε μόνο 10 βαθμούς από την ψηφοφορία των χωρών.
Η Αφροδίτη Φρυδά μιλώντας αποκλειστικά στο gossip-tv, θυμάται πόσο ζορίστηκε για να ταξιδέψει μέχρι το Δουβλίνο, χαμογελά όταν φέρνει στη μνήμη της τα ευτράπελα που της συνέβησαν και αναπολεί τις στιγμές που συνομίλησε με την τότε άγνωστη αλλά πάντα υπερταλαντούχα και σπουδαία Σελίν Ντιόν, που τελικά κέρδισε με τα χρώματα της Ελβετίας τον διαγωνισμό με το τραγούδι «Ne partez pas sans moi», ένα κομμάτι που έχει μείνει στην ιστορία της Eurovision ως μία από τις καλύτερες συμμετοχές ever...
- Πώς επιλεχθήκατε για να εκπροσωπήσετε την Ελλάδα στη Eurovision και ποιος ήταν ο μηχανισμός επιλογής τραγουδιού;
Τότε, από ό,τι θυμάμαι, πολλά τα χρόνια, γιατί ήταν το 1988, έστελναν τραγούδια σε κασέτες στην ΕΡΤ και έτσι έστειλε και ο συνθέτης του τραγουδιού που εκπροσώπησα εγώ, στην ΕΡΤ. Ήταν ο Δημήτρης Σακιζλής. Είχε γράψει και τους στίχους και τη μουσική ο ίδιος. Από αυτά, λοιπόν, επέλεξαν δέκα τραγούδια. Είχαν σταλεί συνολικά γύρω στα τρακόσια. Μέσα σε αυτά τα δέκα τραγούδια, ήταν και το δικό μας, "Ο Κλόουν". Αυτά τα δέκα τραγούδια διαγωνίστηκαν στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά στη βραδιά επιλογής τραγουδιού της χώρας μας. Εμφανιστήκαμε στη σκηνή, live και εκείνο το βράδυ επιλέχθηκε το δικό μας τραγούδι.
Έχω κάνει πολλά ταξίδια αλλά πάντα χάνω 10 χρόνια από τη ζωή μου. Φοβόμουνα και έλεγα ‘’έχει δύο απογειώσεις και δύο προσγειώσεις για να πάμε Δουβλίνο’’. Φοβόμουνα!
Πώς βιώσατε όλο αυτό το ταξίδι της Eurovision; Οι περισσότεροι το περιγράφουν ως μαγικό. Ήταν για εσάς έτσι;
Μαγικό; Όχι, μαγικό δεν ήταν, γιατί δύο πράγματα με κράτησαν λίγο πίσω. Το πρώτο ήταν γιατί η βραδιά επιλογής στο Δημοτικό Θέατρο ήταν λίγο επεισοδιακή. Υπήρχε μία επιτροπή, αποτελούμενη από στιχουργούς και συνθέτες και εκείνο το βράδυ έβγαλαν την ανακοίνωση ότι δεν άξιζε κανένα τραγούδι να πάει στη Eurovision από αυτά τα δέκα. Εκεί, λοιπόν, έκανα σκέψεις σε δευτερόλεπτα γιατί όλα έγιναν τόσο αστραπιαία... Ήρθαν στο καμαρίνι και μου είπαν «βγήκε το τραγούδι σου» και έτρεχα. Μου έλεγαν ‘έλα στη σκηνή να το τραγουδήσεις’ και εγώ σαν χαμένη δεν μπορούσα να το ζήσω αυτό, να το βιώσω, γιατί έκανα σκέψεις, όπως ‘μήπως να τους πω ότι ευχαριστώ για την τιμή, αλλά δεν θα πάω;’. Ήμουνα, όμως, μικρή. Δεν είχα την εμπειρία. Οπότε, δεν συνειδητοποίησα εκείνη τη στιγμή τη χαρά που θα έπρεπε να έχω. Το δεύτερο που με κράτησε πίσω ήταν -όσο και αν φαίνεται περίεργο- το ταξίδι μου με το αεροπλάνο. Έχω κάνει πολλά ταξίδια αλλά πάντα χάνω 10 χρόνια από τη ζωή μου. Φοβόμουνα και έλεγα ‘’έχει δύο απογειώσεις και δύο προσγειώσεις για να πάμε Δουβλίνο’’. Αυτό είναι το αστείο της ιστορίας!
Θυμηθείτε κάποιο περιστατικό που έμεινε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το μάθουμε σήμερα…
Όχι, στο Δουβλίνο ήταν φανταστικά. Είχε περιπέτεια! Ακόμα και το ότι η ελληνική αντιπροσωπεία έπρεπε να πάει σε ένα μέρος που απείχε 3 ώρες από την πρωτεύουσα με το αυτοκίνητο και ξαφνικά, σε εμένα, που έχω θέμα με το να πετάω, χρειάστηκε να πάμε με το ελικόπτερο, ήταν και αυτό όμορφο και χαριτωμένο! Αυτό που έχω δεν είναι φόβος, είναι αρρώστια. Οπότε στο Δουβλίνο πέρασα και αυτό. Ήταν μισή ώρα να πετάξουμε με το ελικόπτερο και μισή ώρα να γυρίσουμε. Το ρίσκαρα και πήγα. Πέραν αυτού, όμως, ήταν όλα άψογα, τέλεια προγραμματισμένα. Θυμάμαι –και ήταν μεγάλη μου χαρά- ότι γνώρισα και τη Σελίν Ντιόν που τότε δεν γνώριζε κανείς ότι θα εξελιχθεί σε αυτό που είναι σήμερα. Ήμασταν την ίδια χρονιά στη Eurovision, ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος. Πραγματικά μου είχε μείνει και έλεγα ‘’μπράβο, άξιζε και η τραγουδίστρια και το τραγούδι που πήρε την πρωτιά’’. Τη γνώρισα μέσα στο κομμωτήριο όπου μας έφτιαχναν τα μαλλιά. Τα δικά μου μαλλιά τα έκαναν σαν... περικεφαλαία (σ.σ. γέλια). Ήταν της εποχής. Το φόρεμα που φόρεσα στη σκηνή είχε σχολιαστεί πολύ εδώ στην Ελλάδα. Ήταν δημιουργία της Λουκίας, η οποία είναι μια εκπληκτική σχεδιάστρια.
Η γνωριμία με τη Σελίν Ντιόν λοιπόν ήταν μία αξέχαστη εμπειρία για εσάς στο Δουβλίνο…
Ήταν πάρα πολύ προσιτή ως άνθρωπος. Με έκανε να τη συμπαθήσω αφάνταστα, πέρα από το ότι τη θαύμασα ως τραγουδίστρια εκεί που ήμασταν, γιατί δεν ήταν τότε η Σελίν Ντιόν που εξελίχθηκε μετά. Αλλά πέρα από αυτό ήταν τόσο προσιτή, τόσο οικία, τόσο γλυκιά που είπα ‘’μπράβο που πέρασε’’. Πέρα από το τραγούδι και την ερμηνεία της, την είχα συμπαθήσει τόσο πολύ που το χάρηκα αφάνταστα. Είναι σπουδαία ερμηνεύτρια.
Δεν ήταν τότε η Σελίν Ντιόν που εξελίχθηκε μετά. Αλλά πέρα από αυτό ήταν τόσο προσιτή, τόσο οικία, τόσο γλυκιά που είπα ‘’μπράβο που πέρασε’’
Τι θυμάστε από την εποχή που δίνατε τον καλύτερό σας εαυτό για να κατακτήσει η Ελλάδα την καλύτερη δυνατή θέση εκεί, πάνω στη σκηνή; Τι θυμάστε για το ταξίδι, την προετοιμασία για το πώς εμφανιστήκατε μπροστά σε τόσα εκατομμύρια κόσμου;
Τα θυμάμαι αυτά έντονα. Τόσο πολύ που είναι σαν να τα ζω ακόμα. Πέρα από τον φόβο μου για τις πτήσεις, ήταν το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου. Το απόλαυσα αφάνταστα! Οι Ιρλανδοί είναι φανταστικοί άνθρωποι, φιλόξενοι. Μού θύμισαν εμάς, τα σπιτάκια τους, ειδικά εκεί στην επαρχία που πήγαμε για το βίντεο κλιπ, ήταν τόσο όμορφα, τόσο ονειρεμένα... Εκεί, μπορώ να πω, ότι ήταν μαγικά.
Φιλόξενοι άνθρωποι, γλυκύτατοι, μας υποδέχτηκαν, λες και μας ήξεραν πάρα πολλά χρόνια, ήταν πάρα πολύ ωραία. Οι επαφές μας με τις άλλες αντιπροσωπείες ήταν πάρα πολύ καλές. Εγώ δεν πήγα σε πολλά πάρτι γιατί είχα το μεγάλο άγχος με το θέμα της μετακίνησης. Θεωρώ όμως ότι το τραγούδι μου προσπάθησα να το υποστηρίξω, ίσως και πάνω από τις δυνάμεις μου. Σταθήκαμε αξιοπρεπώς.
Εδώ πρέπει να πω ότι η Δάφνη Μπόκοτα, ήταν η μοναδική που μας στήριξε, κυρίως ηθικά. Εγώ, πάντως, προσπάθησα και νομίζω κατάφερα, να περάσω στον κόσμο το τραγούδι μου με αξιοπρέπεια. Κι εγώ και οι συνεργάτες μου.
Θυμάμαι επίσης και κάτι που είχε γίνει στην πρόβα τζενεράλε, στην οποία δεν υπήρχε κοινό. Ήξερα, όμως ότι τη βραδιά της Eurovision θα ήταν εκατομμύρια κόσμου που θα μας παρακολουθουσαν. Εγώ λοιπόν στην τζενεράλε έπαθα αυτό που θα έπρεπε να πάθω τη μεγάλη βραδιά: Περίμενα στη σκηνή να βγω και είχε φύγει η... καρδιά μου από το στήθος μου. Τέτοιο πράγμα δεν το είχα νιώσει στη ζωή μου. Χτύπαγε τόσο δυνατά που ένιωθα ότι έφευγε η καρδιά μου. Βγήκα λοιπόν, και τραγούδησα και ένιωσα στην τζενεράλε μεγάλη αγωνία. Τη μέρα της Eurovision όμως, βγήκα σαν να ήμασταν μια παρέα εδώ στο σπίτι μου, φίλοι, που σας γνωρίζω καλά και με αγαπάτε και σας αγαπώ και βγήκα τόσο ήρεμη, τόσο γλυκά… Αυτό ήταν για μένα μαγεία! Αξίζει να πω εδώ ότι εκείνη τη βραδιά ήταν η τελευταία φορά της Eurovision που τραγουδούσαμε με ζωντανή ορχήστρα. Εμείς είχαμε διευθυντή της ορχήστρας τον Χάρη Ανδρεάδη.
Πόσο έχει αλλάξει η Eurovision από τότε που πήγατε εσείς μέχρι σήμερα;
Δεν την παρακολουθώ πολύ πλέον, αλλά από αυτό το λίγο, το πιο επιφανειακό που παρακολουθώ, θεωρώ ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα, παρά μόνο ένα πράγμα: το ενδιαφέρον του κόσμου. Πιστεύω ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται περισσότερο τώρα από ό,τι τότε. Μιλάω για την εποχή τη δική μου.
Η ποιότητα των τραγουδιών, γενικά, δεν μιλάω για τα ελληνικά, μιλάω για όλες τις χώρες, δεν νομίζω ότι απέχει και πολύ, μη σας πω ότι τότε ήταν και πιο καλά. Καλά, το Number 1, της Παπαρίζου ήταν άψογο και εκείνη εξαιρετική. Μάλιστα, όταν βγήκε το τραγούδι, ήμουν καλεσμένη στην παρουσίαση του ελληνικού τραγουδιού που θα μας εκπροσωπούσε εκείνη τη χρονιά και ήμουν εκεί μπροστά-μπροστά και την απόλαυσα.
Η κακή εμπειρία που έζησα με τη Eurovision δεν είχε να κάνει με το Δουβλίνο αλλά με την Ελλάδα. Ουδείς είπε για τη φωνή μου... Υπέστην ψιλό-μπούλινγκ που λένε, όσον αφορά το τραγούδι, το ντύσιμο… διάφορα, τα οποία τότε, επειδή ήμουν και μικρή, με πόνεσαν λίγο
Στις δικές σας συμμετοχές δεν υπήρχαν ημιτελικοί. Πώς ήταν για έναν καλλιτέχνη να βγαίνει να τραγουδάει για πρώτη φορά μπροστά σε εκατομμύρια τηλεθεατών;
Ήταν μαγικό, όπως είπα και παραπάνω αλλά η κακή εμπειρία που έζησα με τη Eurovision δεν είχε να κάνει με το Δουβλίνο αλλά με την Ελλάδα. Ουδείς είπε για τη φωνή μου... Υπέστην ψιλό-μπούλινγκ που λένε, όσον αφορά το τραγούδι, το ντύσιμο… διάφορα, τα οποία τότε, επειδή ήμουν και μικρή, με πόνεσαν λίγο αλλά όλα αυτά ξεπεράστηκαν. Ήταν μια σπουδαία εμπειρία και χαίρομαι που τη συζητάμε μετά από τόσα χρόνια.
Αν γυρνούσατε λοιπόν τώρα το χρόνο πίσω και επιστρέφατε στη χρονιά που συμμετείχατε τι θα αλλάζατε στην εμφάνισή σας με τη γνώση που έχετε σήμερα; Νιώθετε ότι αδικηθήκατε;
Τίποτα δεν θα άλλαζα και δεν πιστεύω ότι αδικήθηκα γιατί δεν μου αρέσει να μεμψιμοιρώ. Ό,τι έγινε, έγινε. Άλλωστε, η ιστορία μάς μαθαίνει να προχωράμε.
Η Ελλάδα κλείνει 50 χρόνια συμμετοχής στο θερισμό και είστε πλέον μέρος της ιστορίας αυτής. Πώς νιώθετε γι' αυτό;
Υπέροχα. Το να είναι κάποιος μέρος σε κάτι, είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Νιώθω υπέροχα.
Περιγράψτε μας τη διαδικασία λίγο πριν βγείτε στη σκηνή. Πόση ώρα είναι σε αναμονή ένας καλλιτέχνης πριν βγει και πόσο έντονο είναι το άγχος λίγο πριν βγει on stage;
Όπως σας είπα, για μένα η στιγμή της εμφάνισής μου στοn μεγάλο τελικό δεν ήταν τόσο αγχωτική όσο ήταν η πρόβα τζενεράλε.
Πόση ώρα, όμως περιμένει, ένας καλλιτέχνης για να βγει στη σκηνή;
Όχι πολύ. Ξέρει πότε είναι η σειρά του και μόλις τελειώσει το προηγούμενο τραγούδι, μένεις στα παρασκήνιο, 2-3 λεπτά, δεν είναι παραπάνω. Τουλάχιστον εγώ αυτό βίωσα. Δεν ξέρω για άλλες περιπτώσεις.
Τι γνώμη έχετε για τη φετινή συμμετοχή; Για τη Μαρίνα Σάτι και το τραγούδι "Ζάρι" που θα τραγουδήσει στη σκηνή της Eurovision τον ερχόμενο Μάιο;
Έπεσε το μάτι μου σε κάποιες κριτικές κακές και λέω ‘’για κάτσε να δω’’. Και το είδα. Εμένα μου άρεσε και όταν επιλέγουμε σαν χώρα κάτι να μας εκπροσωπήσει, είμαστε υποχρεωμένοι να το στηρίξουμε. Είναι απευθείας ανάθεση. Εμείς διαγωνιστήκαμε. Περάσαμε αγωνίες… Όμως, όπως και να έχει, οφείλουμε να στηρίξουμε αυτή την προσπάθεια.
Διαβάστε επίσης:
.jpg)
.jpg)
