Eurovision 1995: Η Ελίνα Κωνσταντοπούλου στο gossip-tv: «Μου ήρθε να λιποθυμήσω πριν βγω στη σκηνή»

Ο 40ος διαγωνισμός τραγουδιού της Eurovision πραγματοποιήθηκε στις 13 Μαΐου του 1995 στο Δουβλίνο. Η χώρα που κέρδισε το διαγωνισμό ήταν το συγκρότημα Secret Garden από τη Νορβηγία με το τραγούδι «Nocturne».

Τον διαγωνισμό παρακολούθησαν και δύο Ιρλανδοί νικητές του διαγωνισμού. Η Ντάνα και Τζόνι Λόγκαν που είχαν κερδίσει στη Eurovision το 1970, 1980 και 1987 αντίστοιχα. Η ορχήστρα έπαιξε το τραγούδι γενεθλίων "Happy Birthday", το οποίο τραγούδησε το κοινό, για τον Τζόνι Λόγκαν, καθώς τη βραδιά του τελικού γιόρταζε τα γενέθλιά του.

Η Ελλάδα βρέθηκε στο διαγωνισμό με την Ελίνα Κωνσταντοπούλου και το τραγούδι Ποια προσευχή, σε στίχους Αντώνη Παππά και μουσική Νίκου Τερζή με την Μαριάντα Πιερίδη στα φωνητικά. Η Ελληνική αποστολή κατάφερε να κατακτήσει την 12η θέση ανάμεσα σε 23 συμμετοχές, με 68 βαθμούς. Η εισαγωγή του τραγουδιού μας ήταν στα Αρχαία Ελληνικά, ενώ οι υπόλοιποι στίχοι στα Νέα Ελληνικά.

Η Ελίνα Κωνσταντοπούλου, μίλησε στο gossip-tv για τη συμμετοχή της στο διαγωνισμό και θυμήθηκε υπέροχες ιστορίες από εκείνες τις ημέρες.

Πώς γινόταν η επιλογή του τραγουδιού που θα μας εκπροσωπούσε στη Eurovision;

Κάποιες φορές υπήρχε ανάθεση. Κάποιες φορές υπήρχε εθνικός τελικός. Η δική μας επιλογή έγινε μέσω τελικού και τι εννοώ με τελικό; Υπήρχε μια επιτροπή, η οποία ήταν στην ΕΡΤ, από μουσικούς, συνθέτες, στιχουργούς και ψήφιζαν το τραγούδι που θα μας εκπροσωπούσε στο διαγωνισμό τραγουδιού. Αν θυμάμαι καλά, νομίζω ο πρόεδρος της επιτροπής ήταν τότε ο Γιώργος Χατζηνάσιος. Και τελικά το Ποια Προσευχή το είχαν διαλέξει ανάμεσα σε 94 ή 96 τραγούδια.

Συνθέτης του τραγουδιού είναι ο Νίκος Τερζής και στιχουργός ο Αντώνης Παππάς. Θυμάσαι ποιοι ήτανε on stage μαζί σου φωνητικά;

Μαζί μου φωνητικά ήτανε η Μαριάντα Πιερίδη. Κοίταξε, μπορούσαμε να έχουμε μόνο έξι άτομα στο stage. Τώρα τα φωνητικά είναι playback, εμάς τότε έπρεπε να είναι live. Eδώ και δύο χρόνια έχουν γίνει playback τα φωνητικά. Αυτή είναι η διαφορά η μεγάλη που δεν μου αρέσει εμένα. Μου άρεσε το ζωντανό. Επίσης, τότε είχαμε και ορχήστρα στην εμφάνισή μας.

Εμείς ως κοινό βλέπουμε τα τρία λεπτά τον καλλιτέχνη που εκπροσωπεί τη χώρα μας. Πόσους μήνες προετοιμάζεστε για αυτά τα τρία λεπτά στη σκηνή;

Όταν επιλέχθηκε το τραγούδι δεν μπορούσαμε να το κάνουμε πρόβες γιατί δεν μπορούσαμε να το τραγουδήσουμε. Δεν επιτρεπότανε να ακουστεί. Έπρεπε να είμαστε στο στούντιο ή να είμαστε μόνοι μας στο σπίτι μας και να το τραγουδάμε για να μπορέσουμε να προβάρουμε το κομμάτι. Υπήρχαν οι πρόβες που υπήρχαν στη Eurovision μόνο. Μόνο εκεί μπορούσαμε να το προβάρουμε πλέον.

Πόσο αγχωτικό είναι για έναν καλλιτέχνη;

Πάρα πολύ. Για εμένα ειδικά που ήταν άμετρο στην αρχή και έπρεπε να μετράω μόνη μου και ήταν και μία ορχήστρα από πίσω. Έπρεπε μεσα στις πρόβες να το μάθω και εγώ το κομμάτι και οι υπόλοιποι. Θα πρέπει να το μάθουμε εκεί και μόνο, λόγω των κανονισμών. Αναγκαστικά.

Απασχολούσε τότε Eurovision όσο απασχολεί σήμερα τα μίντια και το κοινό

Τα μίντια ναι, το κοινό όχι. Τα μίντια τα απασχολούσε η Eurovision γιατί πηγαίναμε γνωστοί άνθρωποι. Και εγώ ήμουνα γνωστή όταν πήγα. Με τον πρώτο μου δίσκο είχα γίνει γνωστή ήδη. Μη φανταστείς ότι ασχολιόντουσαν με τη Eurovision όπως μετά το 2000 που άλλαξαν τα πράγματα και μπορούσες να κάνεις και πρόμο στο κομμάτι σου και άλλαξαν και οι νόμοι της EBU, γενικά της Eurovision. Αλλά κάτι παραπάνω από τη δεκαετία του 80 το είχαμε.

Αν τώρα σου έλεγα ότι έχεις τη δυνατότητα να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να βρεθείς πάλι στους 95, τι θα άλλαζε στη σκηνική σου εμφάνιση ή τι θα άλλαζε στο τραγούδι;

Δεν θα άλλαζα τίποτα. Θα το έλεγα ακριβώς όπως ήταν και θα ντυνόμουν έτσι όπως ντύθηκα. Γιατί το τραγούδι αυτό, αυτό ήθελε.

Το ρούχο ποιανού σχεδιαστή ήτανε;

Το ρούχο ήταν ραμμένο επάνω μου. Ήταν Miss Coco από το Κολωνάκι μιας μπουτίκ που έραβε ρολυχα. Δεν ήταν κάποιου γνωστού σχεδιαστή. Θυμάμαι είχα πάρει και το ίδιο ύφασμα και είχα κάνει και παπούτσια στον Μπουρνάζο. Προσπάθησα να το κάνω κάπως σε αρχαιοελληνική την εμφάνιση γιατί αυτό έλεγε το τραγούδι. Και αυτό έκανα αλλά σε μεταξωτό ύφασμα.

Το τραγούδι είχε βγει 12ο. Θεωρείς ότι αδικήθηκε;

Κοίταξε, αδικήθηκε ως τραγούδι αλλά εμείς ήμασταν με ελληνικό στίχο, μην το ξεχνάμε αυτό. Δεν το καταλαβαίνανε και πολλοί τότε. Ήταν λίγο περίεργα τα πράγματα. Αδικήθηκε λιγάκι. Το πρώτο τραγούδι που βγύηκε το Secret Garden της Νορβηγίας, ήταν πολύ ωραίο. Όμως τα υπόλοιπα ήταν για πολύ πιο χαμηλά από εμάς.

Τι θυμάσαι έντονα από εκείνη την περίοδο που ήσουν στην Ιρλανδία;

Θυμάμαι ότι μας λέγανε ότι ήμασταν η πιο χαρούμενη αποστολή. Ότι τους κάναμε όλους και γελούσανε. Θυμάμαι τον Mr Eurovision, τον Τζόνι Λόγκαν που τον χόρεψα τσιφτετέλι στο χορό που έκανε η Ελληνική αποστολή στο Δουβλίνο και είχε έρθει ως επίτιμος καλεσμένος. Και έχω και μια φωτογραφία μαζί του που τον χορεύω. Είχαμε χορέψει το τραγούδι της Άννας Βίσση, το «Ρε ξέρεις πια είμαι εγώ πως με λένε και η σκούφια μου από που κρατάει». Και γέλαγε και προσπαθούσε να χορέψει. Είχε πλάκα. Ήταν ωραία. Ήταν πάρα πολύ ωραία στη Eurovision.

Γνώρισες ένα θρύλο της Eurovision

Ναι, και γνώρισα όχι μόνο τον Τζόνι Λόγκαν. Γενικά μ' άρεσε το πώς περάσαμε. Μ' άρεσαν όλα αυτά τα σκηνικά, που βάζαμε τις φωνές γιατί μας χαμήλωναν το μικρόφωνο. Γιατί εγώ είχα δυνατή φωνή και χτυπάγε κόκκινο. Ήμασταν με μικρόφωνο τότε δεν ήμασταν με ακουστικά. Ήταν αλλιώς τα πράγματα εκείνη την εποχή.

Ελίνα, παρακολουθείς ακόμη Eurovision;

Πάντα. Και όχι τίποτα άλλο. Ο ένας μου γιος απ' τους δίδυμους που έχω είναι φανατικός του διαγωνισμού.

Τι άλλο δεν ξέρουμε για τη συμμετοχή σου στο διαγωνισμό τραγουδιού;

«Αυτό που δεν ξέρουν αρκετοί είναι ότι δέκα χρόνια μετά, πήγα πάλι στη Eurovision με την Κύπρο. Όταν η Έλενα Παπαρίζου κέρδισε το διαγωνισμό εγώ συμμετείχα με την Κύπρο. Τα παιδιά μου ήταν τότε ενάμιση χρονών. Με είχε πάρει τηλέφωνο ο Χρήστος Δάντης και μου είχε πει ότι έφυγε η τραγουδίστρια που έκανε την αμανέ στο τραγούδι του Χριστοφόρου για την Κύπρο και ψάχνανε να βρουν μία τραγουδίστρια που να μπορεί να το κάνει. Ο Χρήστος μου λέει μόνο εσύ μπορείς να το κάνεις αυτό. Ο άντρας μου με παρακίνησε για να ξεφύγω και λίγο από τα καθιερωμένα. Τότε δούλευα με τον Γιώργο Γερολυμάτο και την Έφη Θώδη στο νυχτερινό κέντρο Γέφυρα και μόλις είχαμε τελειώσει τις εμφανίσεις μας εκεί. Και τελικά πήγα στη Eurovision. Ο διαγωνισμός γινότανε στην Ουκρανία, είχε κερδίσει ένα χρόνο πριν η Ρουσλάνα. Την γνώρισα κιόλας. Ήταν τελείως διαφορετικά τα πράγματα από το 1995 που είχα πάει. Τελείως διαφορετικά. Τα θυμόμουν αλλιώς. Αλλά εντάξει πέρασα πάρα πολύ καλά. Είχαμε βρει και έναν γιαπωνέζικο εστιατόριο και τρώγαμε σούσι όλη μέρα, γιατί δεν είχε τίποτα άλλο να φάμε εκεί (γελάει). Περάσαμε ωραία. Το άλλο περίεργο που έχω να σου πω ήταν όταν πήγα στη Eurovision το 1995, ο Άλεξ Παναγής ήταν ο τραγουδιστής της Κυπριακής αποστολής. Όταν πήγα εγώ με την Κύπρο, το 2005, ο Άλεξ Παναγής ήταν με την Έλενα Παπαρίζου στα φωνητικά... Απίστευτη σύμπτωση ε;(γέλια)»