Eurovision 2011–Λούκας Γιώρκας στο gossip-tv: Έμεινα 2 βράδια σε μοναστήρι κι εκεί τελείωσε το άγχος
Το 2011, ο Λούκας Γιώρκας εκπροσώπησε την Ελλάδα στη Eurovision, με το τραγούδι Watch My Dance.
Ο Λούκας Γιώρκας, σε συνεργασία με τον Stereo Mike on stage, και το τραγούδι “Watch my dance” σε μουσική Γιάννη Χριστοδουλόπουλου και στίχους Ελεάνας Βραχάλη, κατέκτησαν την 7η θέση με 120 βαθμούς. «Το αίσθημα πληρότητας που αισθάνθηκα τότε, το αισθάνομαι και σήμερα», θα πει αποκλειστικά στο gossip-tv.
Λούκας Γιώρκας
Ανήκει στη γενιά των πιο ταλαντούχων ερμηνευτών ενώ μέχρι και σήμερα συνεχίζει την ανοδική του πορεία με ήθος και αξιοπρέπεια, γεγονός που τον κατατάσσουν αυτόματα σε εκείνη την κατηγορία των καλλιτεχνών που σκοπός τους δεν είναι μια εφήμερη επιτυχία.
Με αφορμή τα 50 χρόνια συμμετοχής της Ελλάδας στον διαγωνισμό που συμπληρώνονται φέτος, ο Λούκας Γιώρκας γύρισε πίσω το χρόνο και θυμήθηκε όλα όσα έζησε εκείνη τη χρονιά.
«Είμαι πολύ χαρούμενος που η συμμετοχή μας και κατ’ επέκταση εγώ και ο Stereo Mike, γίναμε μέρος της ιστορίας των Ελληνικών συμμετοχών στη Eurovision που μετρά αισίως 50 χρόνια», θα πει.
Απολαύστε όσα είπαμε!
Λούκας Γιώρκας
Πώς επιλεχθήκατε για να εκπροσωπήσετε την Ελλάδα στη Eurovision και ποιος ήταν ο μηχανισμός επιλογής τραγουδιού;
Η επιλογή έγινε με διαγωνισμό που έκανε η ΕΡΤ, τον Ελληνικό τελικό, στον οποίο συμμετείχαν τότε 7 τραγούδια, αν δεν κάνω λάθος. Η επιλογή έγινε με ψηφοφορία του κοινού αφού πρώτα κάθε συμμετοχή παρουσίασε ζωντανά το τραγούδι της.
Θυμάμαι τον Δημήτρη Μητροπάνο να είναι παρών στις πρόβες μας και να συζητάμε μαζί την φιλοσοφία, τα βήματα αλλά και την ερμηνεία του ζεϊμπέκικου, μια μεγάλη στιγμή για μένα που δεν θα ξεχάσω ποτέ
Πώς βιώσατε όλο αυτό το ταξίδι της Eurovision; Οι περισσότεροι το περιγράφουν ως «μαγικό». Ήταν για εσάς έτσι;
Ναι. Ήταν μια μοναδική εμπειρία. Ήταν ένα ταξίδι γεμάτο μουσική μέσα από το οποίο γνωρίσαμε ανθρώπους με άλλες κουλτούρες. Στο πλαίσιο της επικοινωνίας του τραγουδιού, κάναμε αρκετά ταξίδια προκειμένου να συμμετέχουμε σ’ εκδηλώσεις που οργάνωσαν οι σύλλογοι των Eurofans, στην Ευρώπη. Όπου ταξιδέψαμε, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τον απόδημο Ελληνισμό από τον οποίο εισπράξαμε πάρα πάρα πολλή αγάπη. Το ταξίδι αυτό κατέληξε σ’ αυτή την υπερπαραγωγή που λέγεται Eurovision όπου τα συναισθήματα αλλά και η ενέργεια είναι τέτοια που θεωρώ ότι δύσκολα μπορεί να βιώσει ένας Έλληνας καλλιτέχνης, τουλάχιστον, στην προσωπική του πορεία.
Θυμηθείτε κάποιο περιστατικό που έμεινε μακριά από τα φώτα τηςδημοσιότητας αλλά θα είχε πολύ ενδιαφέρον να το μάθουμε σήμερα…
Σίγουρα σ’ ένα τόσο έντονο διάστημα τριών μηνών συνέβησαν πολλά!!! Ένα όμως από τα περιστατικά που δεν θα ξεχάσω είναι το εξής: Είναι Κυριακή, η μέρα που άκουσα πρώτη φορά το τραγούδι και πάω στο στούντιο να ηχογραφήσω τη φωνή. Μετά από περίπου 3 ώρες τελειώνοντας την ηχογράφηση, γυρνάω στο σπίτι μου και αισθάνομαι μια τρομερή ταραχή. Ένιωθα ότι δεν μπορούσα να μιλήσω, δεν μπορούσα να φάω, δεν μπορούσα να αναπνεύσω. Η ταραχή αυτή ήταν γιατί τραγουδώντας το τραγούδι αντιλήφθηκα το μέγεθος του αλλά και το βάρος που θα είχε μια συμμετοχή με αυτό το τραγούδι σε συνδυασμό με την περίοδο που διένυε τότε η χώρα μας με την οικονομική κρίση. Αισθανόμουν λοιπόν ότι δεν μπορούσα να σηκώσω αυτό το βάρος. Έκανα τη σκέψη να πάρω τηλέφωνο τον Γιώργο Λύρα, να του ζητήσω συγγνώμη και να του πω ότι δεν μπορώ να προχωρήσω… να βρουν ίσως κάποιον άλλον να πάει… Αυτό ίσως είναι κάτι που μέχρι και σήμερα ούτε ο Γιώργος το ξέρει. Ήταν περίπου 9 το βράδυ, αν δεν κάνω λάθος και τηλεφώνησα στον πνευματικό μου που είναι ηγούμενος σε ένα μοναστήρι στην Πάτρα γιατί ένιωθα πολύ έντονα την ανάγκη να πάω να τον δω. Χρειαζόμουν τη βοήθειά του, την αγάπη και τη στήριξή του. Θυμάμαι στο τηλέφωνο που απλά τον ρώτησα αν μπορεί να με περιμένει ξύπνιος κι έτσι ξεκίνησα για Πάτρα. Έμεινα 2 βράδια στο μοναστήρι και με την αγάπη του και πολύ λίγα και απλά λόγια, τελείωσε εκεί το άγχος μου για τη Eurovision… έκτοτε είχα μόνο την αγωνία να δώσω τον καλύτερο εαυτό μου.
Τι θυμάστε από την εποχή που δίνατε τον καλύτερό σας εαυτό για να κατακτήσει η Ελλάδα την καλύτερη δυνατή θέση;
Θυμάμαι όλη εκείνη τη διαδρομή από την αρχή. Να καθόμαστε με το Γιώργο Λύρα στο καμαρίνι, στο νυχτερινό μαγαζί στην Ιερά οδό και εκεί να έρχεται η έμπνευση για την παντρειά του ζεϊμπέκικου με το hip hop κι έτσι να δημιουργείται σε 42 ώρες το τραγούδι μας. Θυμάμαι επίσης ότι όταν δηλώσαμε τη συμμετοχή μας, δεν είχαμε επιλέξει ακόμα τον τραγουδιστή του hip hop με τον οποίο θα ερμηνεύαμε μαζί το τραγούδι και στο demo είπα εγώ το ραπ μέρος του τραγουδιού. Θυμάμαι τον Δημήτρη Μητροπάνο να είναι παρών στις πρόβες μας και να συζητάμε μαζί την φιλοσοφία, τα βήματα αλλά και την ερμηνεία του ζεϊμπέκικου, μια μεγάλη στιγμή για μένα που δεν θα ξεχάσω ποτέ. Θυμάμαι τα ταξίδια και τους Έλληνες της ομογένειας να μας αγκαλιάζουν όπου κι αν πηγαίναμε. Θυμάμαι τις μέρες εκεί στη Γερμανία όπου θα γινόταν ο διαγωνισμός, το πόσο κοντά ήρθαμε ολόκληρη η αποστολή και κανένας δεν το βίωσε σαν δουλειά, αλλά ήταν για όλους μας μια πρωτόγνωρη εμπειρία που μας συνδέει μέχρι και σήμερα.
Πόσο έχει αλλάξει η Eurovision από τότε που πήγατε εσείς μέχρι σήμερα;
Έχει αλλάξει πάρα πολύ κατά τη γνώμη μου. Αυτό όμως είναι ένα γενικό φαινόμενο καθώς όλα αλλάζουν και ειδικά ανά δεκαετία. Ο ήχος, η εικόνα, η μόδα, ο τρόπος παραγωγής, προβολής και παρουσίασης τραγουδιού.
Αν γυρνούσατε τώρα τον χρόνο πίσω και επιστρέφατε στη χρονιά πουσυμμετείχατε, τι θα αλλάζατε στην εμφάνισή σας με τη γνώση που έχετε σήμερα; Νιώθετε ότι αδικηθήκατε;
Αρχικά δεν νιώθω αδικημένος από το αποτέλεσμα. Σίγουρα όμως θα ήθελα να διεκδικήσω τη νίκη… Θεωρώ ότι η 3η θέση στην οποία μας κατέταξε το κοινό, έδειξε την ιδιαίτερη συμπάθεια του προς το τραγούδι μας. Δεν θα άλλαζα όμως κάτι στην συμμετοχή μας. Το αίσθημα πληρότητας που αισθάνθηκα τότε, το αισθάνομαι και σήμερα.
Ένιωθα ότι το μήνυμα που κουβαλούσαμε, έπρεπε να το μεταφέρουμε με τον πιο ηχηρό και δυνατό τρόπο
Συμμετείχατε στην μετά Παπαρίζου εποχή που έφερε την πρώτη θέση για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Ήταν πιο βαρύ το φορτίο;
Δεν το σκέφτηκα ποτέ αυτό. Εμένα αυτό που με βάραινε παραπάνω, κυρίως το διάστημα πριν τον διαγωνισμό, ήταν να μπορέσω να δώσω όλο τον εαυτό και την ψυχή μου πάνω στη σκηνή. Η Ελλάδα τότε περνούσε μια από τις δυσκολότερες περιόδους της, με την οικονομική κρίση να μας έχει επηρεάσει όλους κι εμείς είχαμε ένα τραγούδι εμψυχωτικό για τους Έλληνες, επαναστατικό για τους Ευρωπαίους και θα το παρουσιάζαμε μέσα στη Γερμανία η οποία τότε, στην αντίληψη του κόσμου, ήταν ο δυνάστης μας. Ένιωθα λοιπόν ότι το μήνυμα που κουβαλούσαμε, έπρεπε να το μεταφέρουμε με τον πιο ηχηρό και δυνατό τρόπο. Αυτές ήταν οι σκέψεις μου.
Περιγράψτε μας τη διαδικασία λίγο πριν βγείτε στη σκηνή. Πόση ώρα είναι σε αναμονή ένας καλλιτέχνης πριν βγει στη σκηνή και πόσο έντονο είναι το άγχος λίγο πριν βγει στη σκηνή;
Το γεγονός ότι τραγουδιστές, χορευτές αλλά και όλη η αποστολή γίναμε μια παρέα, έκανε τη διαδικασία της αναμονής πιο ανάλαφρη. Έτσι, παρά το άγχος και την αγωνία που βιώναμε, πάντα υπήρχε κάποιο αστείο ή κάποιο πείραγμα που ελάφραινε την ατμόσφαιρα. Η αναμονή όμως στο συγκεκριμένο διαγωνισμό είναι ανάλογη της θέσης που εμφανίζεται κάθε συμμετοχή. Στον ημιτελικό όπου εμφανιστήκαμε προς το τέλος, είχαμε αρκετή αναμονή αλλά δεν το καταλάβαμε γιατί ήμασταν σε χώρο όπου δεν είχαμε επαφή με το στάδιο και περιμέναμε μέχρι να μας φωνάξουν. Όλη αυτή η διαδικασία σε συνδυασμό με τις πρόβες, μείωνε κατά πολύ το άγχος μας…
Η Ελλάδα κλείνει 50 χρόνια συμμετοχής στον θεσμό και είστε πλέον μέρος της ιστορίας μας. Πώς νιώθετε γι’ αυτό;
Είμαι πολύ χαρούμενος που η συμμετοχή μας και κατ’ επέκταση εγώ και ο Stereo Mike, γίναμε μέρος της ιστορίας των Ελληνικών συμμετοχών στη Eurovision που μετρά αισίως 50 χρόνια και νιώθω ακόμα πιο πολύ περήφανος που η στιγμή αυτή έγινε με αυτό το υπέροχο τραγούδι της Ελεάνας Βραχάλη και του Γιάννη Χριστοδουλόπουλου.
.jpg)
