Ραγίζει καρδιές το μήνυμα της ηθοποιού: «1.094 μέρες που δεν έχω ακουμπήσει αυτό το χέρι...»

Η… κόρη της Βίκυς Σταυροπούλου, Δανάη Μπάρκα συγκλόνισε με το μήνυμά της στο instagram για τον παππού της, που έφυγε από τη ζωή εδώ και καιρό και της λείπει τόσο που μετρά τις μέρες.

Συγκεκριμένα έγραψε η Δανάη: «Σήμερα ξύπνησα και ήταν η πρώτη μου σκέψη.
Ίσως επειδή πλησιάζει η πρεμιέρα της Ουρανίας και ξέρω ότι αν είχε δει αυτή την παράσταση θα ήταν πολύ χαρούμενος.
Είναι αυτά τα δυο μάτια που θα ήθελα όσο τίποτα να βλέπω να με κοιτάνε-και αυτό το χέρι.
Το χέρι που με κρατούσε από μωρό,που εγώ δεν καταλάβαινα.
Το χέρι που με κρατούσε λιγο πιο μεγάλη-γύρω στα 8- στις πρώτες μέρες του σχολείου που η μαμά μου δούλευε κι εκείνος μ έπαιρνε και πηγαίναμε μαζί. Και σε κάθε γωνία σταματούσαμε να πούμε καλημέρα στη γειτονιά.
Το χέρι που όταν έπεφτα και άνοιγαν τα πόδια μου με σήκωνε και μου έλεγε αστείες ιστορίες για να μην κλαίω.
Το χέρι που με χάιδευε αν δε μπορούσα να κοιμηθώ και μου περιέγραφε την ζωή στην Αφρική και την ζωή στον στρατό.
Το χέρι που όταν πέρασα στη δραματική σχολή μου είπε φορώντας άσπρο μπλε ριγέ πουκάμισο με γυρισμένα μανίκια «τώρα να κανεις όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα.Κι αν ποτέ πάρεις κανένα βραβείο ή Όσκαρ να το αφιερωσεις στον παππού σου για να ζηλέψει η γιαγιά.» Το χέρι που με έπαιρνε και με Πηγαινε στον εθνικό κήπο να δω πάπιες και τσολιάδες και μου έλεγε ποσό όμορφη ήταν η Αθήνα παλιά.
Το χέρι που πάντα ήταν εκεί όταν χρειαζόμουν οτιδήποτε.
Αυτή η φωτογραφία τραβήχτηκε όταν με χρειάστηκε εκείνος-τις μαύρες μέρες που υπέφερε σ ένα κρεβάτι χωρίς να μπορεί να κάνει τις βόλτες του.
Τα χέρια μας παρέμειναν ενωμένα και στα δύσκολα και ήταν μεγάλη δύναμη και για τους δυο.
Κοιμόμασταν αγκαλιά με τις νοσοκόμες απ το Ιπποκράτειο να μας βγάζουν φωτογραφίες και να λένε «Μα τι φοβερη αγάπη έχετε».
Ναι είχαμε. Και έχουμε.Και θα έχουμε.
Μπορεί τώρα να μην είναι εδώ. Μπορεί κι εγώ να κλαίω λίγο την ώρα που το σκέφτομαι αλλά η μνήμη είναι το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο μετά την αγάπη. Και υποσχομαι να προσέχω και να «γυμνάζω» πάντα το μυαλό μου για να μη φύγει απ τη μνήμη μου ούτε μια στιγμή που έχω ζήσει με τον παππούλη μου.
Με τον πιο υπεροχο παππού του κόσμου που τον θυμάμαι μόνο χαμογελαστό.
1.094 μέρες που δεν έχω ακουμπήσει αυτό το χέρι-πάντα θα μου λείπει όσο τίποτα.»