Νίκος Αλιάγας: Το περιστατικό με τις φωτογραφίες των γονιών του και η έκθεσή του στο Παρίσι

«Η έκθεση «Η δοκιμασία του χρόνου» έχει γυρίσει την Ευρώπη-Ελβετία, Μονακό, Βέλγιο- κι έγινε και βιβλίο, που θα δημοσιευθεί τον άλλον μήνα στη Γαλλία. Αποτυπώνει προβληματισμούς, κάνει αναδρομή μέσα από πρόσωπα, χέρια, στιγμές άυλες, πολύ προσωπικές. Επιστρέφει στο Παρίσι, σ’ έναν διαφορετικό χώρο. Είχε παρουσιαστεί στο Παλιό Χρηματιστήριο και τώρα θα φιλοξενηθεί στον τελευταίο όροφο της Arche de la Défense, ένα γιγαντιαίο κτίριο, όπου θα παρουσιαστούν ασπρόμαυρα κάδρα από τα ταξίδια μου τα τελευταία 15 χρόνια σε Ελλάδα, Σρι Λάνκα, Κούβα, Μαυρίκιο, Ρουμανία», δηλώνει ο παρουσιαστής στο περιοδικό Glow!

Πώς συναντηθήκατε με τη φωτογραφία; Ήμασταν διακοπές στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στην Ελλάδα, όταν ανακάλυψα ένα κουτί με ασπρόμαυρες φωτογραφίες των γονιών μου. Εκεί συνειδητοποίησα τον χρόνο. Αν οι γονείς μου ήταν τότε 25-30 ετών, θα γίνουν σαν τον παππού και τη γιαγιά. Αυτό σημαίνει ότι κάτι μου ξεφεύγει, δεν το ελέγχουμε. Στην αρχή, προσπαθούσα να κρατήσω εικόνες. Αγόρασα μια Kodak instamatic 8 ετών και ασχολήθηκα με τη φωτογραφία για προσωπικούς και ψυχαγωγικούς λόγους. Όταν ξεκίνησα ως δημοσιογράφος/ρεπόρτερ τα ταξίδια μου συνέχισα και μετά το άφησα. Δεν υπήρχε ακόμα η ψηφιακή επεξεργασία. Υπήρχαν φιλμ, τα έχανα, δεν είχα χρήματα να πάρω μια καλή μηχανή και πριν μια 15ετία, έχοντας επιβεβαιώσει μια επαγγελματική πορεία στα media, επανήλθε αρχικά ως χόμπι. Φωτογράφιζα σταρ και προσωπικότητες που συναντούσα και μετά στράφηκα στην κοινωνία. Έγινε ένα είδος ανάγκης, μια «αντικαταθλιπτική» προσέγγιση για να βγω από το φως της δημοσιότητας και ν’ αποτυπώσω το εσωτερικό φως των ανθρώπων.

Γιατί γίνατε φωτογράφος και πώς εκφράζεστε μέσα από τη συγκεκριμένη τέχνη;
Για να πω μια ιστορία διαφορετική. Γιατί κάνω μια δουλειά που είμαι μπροστά στον φακό, αλλά αισθάνομαι περισσότερο ευτυχισμένος κι ελεύθερος πίσω από τον φακό. Δε γίνεσαι φωτογράφος με μια μηχανή. Η φωτογραφία συμπεριλαμβάνει κι άλλες έννοιες φιλοσοφικές, ποιητικές, καλλιτεχνικές, αναζητήσεις, προβληματισμούς και μου επιτρέπει να εκφράσω πράγματα που δεν μπορώ αλλιώς. Έτσι, ξεκίνησε αυτό το «πάθος».

Θεωρείτε ότι μετά το περιστατικό με τις φωτογραφίες των γονιών σας, αναπτύξατε μια ιδιαίτερη σχέση με τον χρόνο;
Ο χρόνος δε μας έχει ανάγκη, κάνει τη δουλειά του, ας κάνουμε κι εμείς τη δική μας. Η δική μου είναι να τον σεβαστώ. Δεύτερον, να τον αναγνωρίσω, να συμφιλιωθώ με την παρουσία του. Δεν κρίνεις τον χρόνο. Δεν αλλοιώνεται ο χρόνος, όσα ρολόγια κι αν αλλάξεις, όσα ταξίδια κι αν κάνεις. Σε φάσεις έντασης στη ζωή μου, που τη μια μέρα ξυπνούσα στο Λονδίνο, το μεσημέρι ήμουν στο Παρίσι και το βράδυ κοιμόμουν στη Ρώμη, πίστευα ότι κέρδιζα χρόνο. Προσπαθούσα να κάνω πιο πολλά πράγματα, αλλά στην ουσία ο χρόνος γυρνούσε με μένα. Όσο και να τρέξεις, αυτός θα φτάσει πριν από σένα. Αν είναι αγώνας δρόμου με τον θάνατο, αναγνωρίζοντας την αδιαμφισβήτητη ισχύ του, οδηγείσαι στη συμφιλίωση. Φωτογραφίζω ανθρώπους που δε φοβούνται τον χρόνο, γιατί τον κρατούν πάνω τους, ιδιαίτερα στην εποχή όπου κυριαρχούν ο ναρκισσισμός των selfies και η ψευδαίσθηση του «είμαι αυτό και το δείχνω», ενώ στην ουσία δε θες να είσαι αυτό και λες ψέματα. Όταν βλέπεις να κάνουν botox από τα 20, βλέπω τον φόβο τους. Δεν μπορείς ν’ αλλάξεις αυτό που είσαι, όσα μέσα και χρήματα κι αν έχεις, δεν μπορείς ν’ αλλάξεις την αμετάβλητη πορεία του χρόνου. Άρα, πρέπει να συμφιλιωθείς.