Κραυγή απόγνωσης: «Μου έχουν αφαιρέσει τα μισά όργανα από το σώμα μου για να ζω»

Η μοίρα της φέρθηκε σκληρά αλλά δεν το βάζει κάτω.

Η Ρένα Πάντα συγκλονίζει με την ζωή της, την ιστορία της αλλά και με τον καρκίνο που της χτύπησε την πόρτα. Ζητάει μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσει με αξιοπρέπεια!

«Από το 1990 ξεκίνησε το πρόβλημα της υγείας μου και έφτασα το 2005 να έχω στην κοιλιακή χώρα έναν όγκο δεκαεννέα εκατοστά. Μου έχουν αφαιρέσει την σπλήνα, την χολή, επτά λεμφαδένες, κομμάτι από το παχύ έντερο, και από το πάγκρεας όλα τα όργανα που επηρέαζε ο όγκος. Μου τα αφαίρεσαν προληπτικά και όπως αποδείχτηκε σωστά έπραξαν. Τώρα το μόνο που μου έχει αφήσει αυτή η ιστορία είναι σάκχαρο το οποίο είναι αρκετά επικίνδυνο αν δεν το προσέχεις καθημερινά: Αυτό με έριξε ψυχολογικά, ήταν ένα μεγάλο χειρουργείο οκτώ ώρες και έμεινα εννέα μέρες στην εντατική, στο Αρεταίειο»

Οπότε άφησες την καριέρα αφού έτυχε το πρόβλημα;
«Βέβαια αφού έτυχε το πρόβλημα. Δύο χρόνια μετά ξαναεμφανίστηκα σε ένα μικρό μαγαζί στο «Αρχοντικό του Σαράντη», αλλά δυστυχώς με κούραζε η νύχτα. Δεν ήμουν σε φάση να δουλέψω μετά την περιπέτεια που πέρασα»

Ποιος ήταν δίπλα σας σ' αυτήν την περιπέτεια;
«Μόνο η μητέρα μου την οποία την έχασα πριν πέντε χρόνια, ήταν ογδόντα χρονών όταν πέθανε, ένας πολύ ζωντανός άνθρωπος, εύθυμος άνθρωπος, της άρεσαν τα νιάτα, ήταν μεγάλο στήριγμα για μένα. Μου στοίχισε πολύ ο θάνατος της, από την ημέρα που πέθανε είμαι με αντικαταθλιπτικά και ηρεμιστικά χάπια. Πέθανε μπρος στα μάτια μου με το τσιγάρο στο χέρι. Έναν πόνο στο στήθος ένιωσε και έμεινε με τα γαλάζια της ματάκια ανοικτά. Ήταν σοκ για μένα»

Οι φίλοι, οι γνωστοί σου, όλοι αυτοί πού πήγαν;
«Ποιοι φίλοι δεν υπάρχουν φίλοι. Αυτοί οι φίλοι που βγαίναμε τρώγαμε μαζί, που πηγαίναμε ταξίδια μαζί, που τα πλήρωνε όλα η Ρένα, που διασκεδάζαμε μαζί, έχουν εξαφανιστεί έχουν αλλάξει τηλέφωνα. Αυτοί που υπάρχουν ακόμα αν τους πάρω τηλέφωνο που ξέρουν την κατάσταση μου, με αποφεύγουν κλείνουν το τηλέφωνο και από εκεί κι έπειτα δεν υπάρχει καμία επικοινωνία μήπως και τους ζητήσω δανεικά ή κάποιο στήριγμα»

Πώς μπαίνεις στα μονοπάτια της κατάθλιψης;
«Ενα χρόνο μετά τον θάνατο της μητέρας μου απολύθηκα από μια δουλειά που ήμουν ιδιωτική υπάλληλος που μου πρόσφερε έναν αξιοπρεπή μισθό, γιατί έκλεισε όλο το τμήμα. Μπήκα στο ταμείο ανεργίας και μετά με πήρε η κατρακύλα, γιατί δεν προσλαμβάνουν εύκολα μεγάλους σε ηλικία ανθρώπους, ο μισθός για οκτάωρο είναι πλέον πολύ χαμηλός και για τετράωρο που με ήθελαν εμένα, διακόσια τριάντα ευρώ. Πώς μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος; Και δεν τελειώνει εκεί η ιστορία μου, παθαίνω οξεία παγκρεατίτιδα και τους τελευταίους επτά μήνες που δεν δούλευα έφτασα στο σημείο να χρωστάω επτά ενοίκια, στην ΔΕΗ και σε διαφόρους και να ζω με ζητιανιά. Είχα και ένα ατύχημα μέσα στο σπίτι έπεσα από την σκάλα και κατέληξα με κρανίο εγκεφαλικές κακώσεις, νοσηλεύτηκα στο Γεννηματά».

Δέχτηκες απανωτά χτυπήματα μαζεμένα, από που αντλείτε δύναμη για να συνεχίσετε; «Έχω ένα φίλο, θα το αναφέρω, και ας μην θέλει. Τον Σπύρο Θεοδόση τον ηθοποιό. Δεν τον αποκαλώ Σπύρο τον αποκαλώ " Άγγελε μου". Ο οποίος με έβγαλε από την μιζέρια μου κάνοντας με παρέα και προσπαθώντας να με ξαναβάλει στα πράγματα. Γι' αυτό και κάναμε μια συναυλία αλληλεγγύης την Δευτέρα στις 29 Οκτωβρίου στο «Περοκέ» όπου θα λάβουν μέρος πολλοί τραγουδιστές», εξομολογείται στο περιοδικό Χάι.