Η τρυφερή εξομολόγηση της Ιωάννας Παππά! «Όσο περνάει ο καιρός, ο δεσμός με το έμβρυο ενισχύεται»

Στα 42 της χρόνια βρίσκεται ήδη στον πέμπτο μήνα εγκυμοσύνης και συστήνει στις φίλες της που έχουν μπει στη διαδικασία, να το κάνουν με πίστη. Σε συνέντευξή της στο περιοδικό People με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας η Ιωάννα Παππά μιλά για την πιο όμορφη περίοδο της ζωής της, αυτή που διανύει τώρα.

«Έχει σημασία να σου ζητάνε να μιλήσεις για την επερχόμενη μητρότητα με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας. Κυρίως γιατί, ανεξαρτήτως εποχής, το να γίνει μια γυναίκα μητέρα εξακολουθεί να θεωρείται ότι ολοκληρώνει την ύπαρξή της ως ανθρώπου.

Προσωπικά, δεν αγχώθηκα ποτέ σχετικά με το αν θα συνέβαινε σε μένα ή όχι. Όπως και με όλα σχεδόν τα μεγάλα ζητήματα της ζωής, η δική μου στάση είναι πως καθετί συμβαίνει ή δεν συμβαίνει για κάποιον λόγο. Ως εκ τούτου, δεν μου αρέσει να εκβιάζω τις καταστάσεις. Ειδικά ως προς τη μητρότητα, σέβομαι το αίσθημα της ματαίωσης που μπορεί να νιώσει μια γυναίκα αν δεν της προκύψει. Απλώς εγώ το έβλεπα πάντα ως το αποτέλεσμα μιας υγιούς σχέσης, μια συνειδητή επιλογή που προκύπτει όταν συντρέχουν και οι απαραίτητες προϋποθέσεις, που για τον κάθε άνθρωπο διαφέρουν. Αν δεν συνέβαινε λοιπόν σε μένα, θα το δεχόμουν και θα συνέχιζα αντλώντας χαρά και δύναμη από τα παιδιά που θα έβλεπα να γεννιούνται στο περιβάλλον μου. Το όποιο κενό μπορεί να προέκυπτε θα προτιμούσα και θα προσπαθούσα, αντί να με καθηλώσει, να αποτελέσει την αφορμή για ένα καινούριο ξεκίνημα.

Σε ό,τι αφορά το θέμα της ηλικίας όταν αποφάσισα ότι θέλω να γίνω μητέρα, εξαρχής ήμουν συμβιβασμένη με το ενδεχόμενο ότι αυτό μπορεί να είναι δύσκολο ή και αδύνατο. Είχα την τύχη να μην αντιμετωπίσω τέτοιες δυσκολίες. Αλλά αν είχα να κάνω ένα σχόλιο, θα έλεγα ότι όταν μια γυναίκα μπαίνει στη διαδικασία να γίνει μητέρα έχοντας ξεπεράσει τα 40, καλό είναι να το κάνει με πίστη, αισιοδοξία και ψυχραιμία, καθώς η στατιστική συχνά αποδεικνύεται λιγότερο απόλυτη.

Όσο για το τι συμβαίνει τώρα, που βρίσκομαι πλέον στην περίοδο της εγκυμοσύνης; Έρχομαι αντιμέτωπη με όλων των ειδών τα συναισθήματα. Ας πούμε, από τη μία υπάρχει η χαρά και ο ενθουσιασμός, από την άλλη μικρές φοβίες και άγχη, καθώς αρχίζεις να νιώθεις την ευθύνη ενός πλάσματος απόλυτα εξαρτημένου από σένα και τον τρόπο που επιλέγεις να ζεις. Φυσιολογικό και αναγκαίο σε έναν βαθμό. Όσο περνάει ο καιρός, ο δεσμός με το έμβρυο ενισχύεται και αρχίζω να συνειδητοποιώ όλο και πιο έντονα την ύπαρξή του. Αυτό είναι συγκινητικό και μεγαλειώδες. Η πρώτη εξέταση ήταν μια εξαιρετικά δυνατή στιγμή, δεν ξεχνιέται, ούτε συγκρίνεται αυτή η εμπειρία με κάποια άλλη. Η περίοδος αυτή για μένα είναι πολύ προσωπική και μοναδική και με χιούμορ λέω στις φίλες μου ότι τη συνιστώ ανεπιφύλακτα!».