Μάρτιν Σκορσέζε: Η πρώτη συνάντησή του με τον Ηλία Καζάν

«Ήταν μια τουλάχιστον δυσμενής εμπειρία. Προσπαθούσα να πιάσω δουλειά στο σετ των γυρισμάτων μιας ταινίας του και είχα κλείσει ραντεβού να τον δω. Μόνον που έφτασα στο γραφείο του με καθυστέρηση. Όταν τον είδα για πρώτη φορά έβαζε το παλτό του και ετοιμαζόταν να βγει από την πόρτα. Τον θυμάμαι να με ευχαριστεί απότομα που είχα πάει και αυτό ήταν όλο. Νομίζω ότι τελικά ήταν καλό που δεν πήρα τη δουλειά. Εκείνη την εποχή το δέος που είχα για τον Καζάν παραήταν έντονο και νομίζω ότι δεν θα ήμουν καθόλου καλός στη δουλειά μου» τόνισε στο Βήμα.
-Με ελάχιστα λόγια - αν αυτό είναι εφικτό - πώς θα περιγράφατε την εξέλιξη της σχέσης σας από την πρώτη αυτή συνάντηση ως την ημέρα που ο Καζάν έφυγε από τον κόσμο;
«Γίναμε φίλοι. Στο πέρασμα των χρόνων μπορέσαμε να μάθουμε ο ένας τον άλλον. Δειπνούσαμε μαζί. Ερχόταν και παρακολουθούσαμε ταινίες στο γραφείο μου. Αλλά δεν του μίλησα ποτέ για το τι σήμαιναν οι ταινίες του για εμένα, για το πόσο σημαντικές ήταν για εμένα. Οι ταινίες αποκτούν δική τους ζωή και η σχέση που δημιουργείται ανάμεσα σε αυτές και τους αποδέκτες τους, μέχρις ενός σημείου, έχει λίγο ή καθόλου να κάνει με τους ανθρώπους που τις έφτιαξαν. Αυτό είναι το αφύσικο με τη σπουδαία Τέχνη: αποκτά δική της ζωή. Αλλά και πάλι, έκανα την ταινία "A letter to Elia" για να πω αυτό ακριβώς».
-Γνωρίζετε ποια ταινία του Ηλία Καζάν ήταν η αγαπημένη του;
«Νομίζω ότι το "Aμέρικα Αμέρικα" είχε μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά του επειδή ήταν η ιστορία του θείου του αλλά και επειδή ήταν η πρώτη εντελώς ανεξάρτητη ταινία του».
-Ποια είναι η δική σας σχέση με το «Αμέρικα Αμέρικα»;
«Έχω και με αυτή την ταινία ιδιαίτερη σχέση αλλά είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία από τις προηγούμενες ("Το λιμάνι της αγωνίας", "Ανατολικά της Εδέμ"). Την είδα όταν πια είχα μεγαλώσει, οκτώ χρόνια μετά το "Ανατολικά της Εδέμ" και ήμουν εντελώς διαφορετικό άτομο, ένας μαθητής που προσπαθούσε να φτιάξει τις δικές του πρώτες ταινίες. Εισχωρούσα σε έναν κόσμο αρκετά διαφορετικό από εκείνον στον οποίο είχα μεγαλώσει και αυτή η ταινία μού μίλησε σε πολύ προσωπικό επίπεδο γιατί ήταν η ιστορία μιας μεταναστευτικής εμπειρίας, των εκατομμυρίων ανθρώπων που ήρθαν στην Αμερική αναζητώντας μια νέα, καλύτερη ζωή. Ήταν η ιστορία της οικογένειας του Καζάν αλλά ήταν και η ιστορία της δικής μου οικογένειας, και της δικής μου αποδημίας στον κινηματογράφο».