Χιου Τζάκμαν: «Έχω παλέψει με τα συναισθήματα μου ως προς τις επιλογές που έχω κάνει»

Ο 54χρονος Αυστραλός ηθοποιός μίλησε για την «εμπειρία κάθαρσης» που βίωσε ως γονέας μέσα από τον συγκλονιστικό ρόλο στη νέα πολυαναμενόμενη ταινία «ο γιος του Φλοριάν Ζελέρ» που έκανε αίσθηση στα κινηματογραφικά φεστιβάλ.

Έχεις τονίσει ότι τον συγκεκριμένο ρόλο τον κυνήγησες. Είναι κάτι που το έχεις ξανακάνει στο παρελθόν;

Ποτέ. Ήταν πιθανότατα ο μοναδικός ρόλος που όχι μόνο ήξερα ότι τον ήθελα πάρα πολύ, αλλά ένιωσα βαθιά ότι είχα ανάγκη να τον υποδυθώ.! Ως πατέρας έχω δυσκολευτεί με αρκετά ζητήματα τα οποία υπάρχουν στην ιστορία του Φλοριάν (ο.ο. η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Φλοριάν Ζελέρ, ο οποίος τη σκηνοθετεί και συνυπογράφει το σενάριο μαζί με τον Κρίστοφερ Χάμπτον) και κάθε γονιός θα τα καταλάβει. Έχω παλέψει με τα δικά μου συναισθήματα ως προς τις επιλογές που έχω κάνει μεγαλώνοντας τα παιδιά μου. Όλο αυτό με έκανε να κυνηγήσω τον συγκεκριμένο ρόλο όλο και περισσότερο, παρόλο που γνώριζα ότι θα μου στοίχιζε πάρα πολύ αν τελικά ο Φλοριάν με απέρριπτε. Θυμάμαι ότι έλεγα στη σύζυγό μου πόσο ανησυχούσα λίγο πριν από τη συνάντηση μαζί του μέσω Zoom. Δεν έχω νιώσει τέτοια ταύτιση με καμία άλλη ταινία. Είναι εκείνο το είδος ρόλου που δεν αγχώνεσαι απλώς αν θα καταφέρεις τελικά να τον πάρεις, αλλά για το πώς θα τα πας μπροστά στην κάμερα. Δεν κοιμόμουν πολύ καλά όσο γυρίζαμε την ταινία, αλλά ήταν κάτι που έπρεπε να αποδεχτώ.

Τι ήταν αυτό που έμαθες τελικά μέσα από την ταινία για την ανατροφή των παιδιών;

Για πολλά πολλά χρόνια πίστευα ότι η δουλειά μου ως γονέα ήταν να φαίνομαι δυνατός, αξιόπιστος και ποτέ ανήσυχος. Από τότε που έκανα αυτή την ταινία η προσέγγισή μου έχει αλλάξει. Μοιράζομαι τις ευαισθησίες μου περισσότερο με τα παιδιά μου, που είναι 17 και 22 ετών, και βλέπω την ανακούφισή τους όταν το κάνω. Ευελπιστώ λοιπόν η ταινία να ξεκινήσει συζητήσεις, να μας υπενθυμίσει ότι δεν πρέπει να αγχωνόμαστε μόνοι μας και ότι όλοι βρισκόμαστε στο ίδιο καράβι. Η ψυχική υγεία βρίσκεται σε κρίση, κάτι που συμβαίνει σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν έχει ανοσία σε αυτό.

Γιατί πιστεύεις ότι οι γονείς δεν μπορούν να ανοιχτούν στα παιδιά τους;

Ως γονείς μας τρομάζουν οι επιλογές που κάνουμε για τα παιδιά μας, ακόμα και για το είδος του σάντουιτς που θα τους δώσουμε. Σήμερα τα δικά μου παιδιά είναι αρκετά μεγάλα. Μακάρι κάποιος να μου είχε πει νωρίτερα, όσο εκείνα μεγάλωναν, ότι δεν θα παίρνεις πάντα τη σωστή απόφαση κι αυτό επιτρέπεται. Η ανατροφή των παιδιών αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση. Όλοι οι χαρακτήρες σε αυτή την ταινία έχουν τόση αγάπη και θέλουν να βοηθήσουν, αλλά αισθάνονται τόσο ανίκανοι, αβοήθητοι. Αυτό που έμαθα κάνοντας αυτή την ταινία λοιπόν είναι ότι κάποιες φορές η αγάπη δεν αρκεί. Όταν υπάρχει ψυχικός πόνος, η αγάπη ενός γονέα δεν είναι αρκετή. Δεν πρέπει να φοβάσαι να ζητήσεις βοήθεια από έναν επαγγελματία, έναν φίλο ή έναν δάσκαλο. Κάποια στιγμή όλοι χρειαζόμαστε κάτι παραπάνω από έναν πατέρα και μια μητέρα. Σε ζητήματα ψυχικής υγείας χρειαζόμαστε τη στήριξη των δασκάλων, της κοινότητας. Η ταινία μάς έδειξε πόσο απομονωμένοι αισθανόμαστε προσπαθώντας να διαχειριστούμε ζητήματα ενδοοικογενειακά.

Πηγή: OK