Ίαν Γκίλαν: Το ροκ, τα βιβλία και ο Ρώσος πρόεδρος

-Η ανακοίνωση της επίσκεψής σας και πάλι στην Ελλάδα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για μας. Για τις συναυλίες σας, σε Αθήνα, Πάτρα, Θεσσαλονίκη και Ιωάννινα, μας επιφυλάσσετε κάποιες μουσικές εκπλήξεις;
Δεν κάνουμε εκπλήξεις. Παίζουμε τη μουσική μας. Είμαστε οι «Deep Purple» και έχουμε τα κομμάτια μας. Ξέρετε τι κάνουμε. Αυτή είναι η δουλειά μας και παίζουμε μουσική με όλο μας το υλικό, γεγονός που μας ενθουσιάζει πάντα. Ετσι θα κάνουμε και τώρα. Θα παίξουμε πολλά από τα παλιά χιτ μας, αλλά και κομμάτια από τους πιο πρόσφατους δίσκους μας, χωρίς να απουσιάσουν και κάποιοι αυτοσχεδιασμοί.

-Στους τρεις από τους τέσσερις συνολικά σταθμούς της περιοδείας σας εδώ θα έχετε μαζί σας και τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Πώς έγινε η επιλογή του καλλιτέχνη που θα σας συνοδεύει και ποια είναι η γνώμη σας γι' αυτόν;
Γνωρίζαμε πως είναι ένας καταξιωμένος Ελληνας καλλιτέχνης από τον χώρο της ροκ μουσικής. Ακούσαμε τα τραγούδια του μόλις μας έγινε πρόταση για τη συγκεκριμένη συνεργασία και καταλάβαμε πως θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε μαζί του.




-Πολλοί θεωρούν ότι έχει φτάσει η ώρα για να κυκλοφορήσετε ένα νέο άλμπουμ. Δουλεύετε πάνω σε αυτό;
Οχι πραγματικά. Δεν θα έλεγα ότι προετοιμάζουμε νέο άλμπουμ. Απλά έχουμε κάνει κάποιες συνεδρίες γραψίματος. Και θα προσπαθήσουμε να γράψουμε περισσότερα κομμάτια και πάλι από τον Σεπτέμβριο, γιατί είμαστε πολύ απασχολημένοι αυτή τη στιγμή με τις ζωντανές εμφανίσεις μας. Ετσι νομίζω ότι θα συναντηθούμε και πάλι για το γράψιμο νέου υλικού το ερχόμενο φθινόπωρο. Δεν έχουμε μπει σε διαδικασία ηχογράφησης.




-Αληθεύει το ότι, πέρα από τη μουσική, σας αρέσει και η συγγραφή βιβλίων;
Ναι. Το γράψιμο είναι μια από τις απολαύσεις μου.




-Διάβασα μάλιστα ότι αυτή την περίοδο γράφετε κάποιο βιβλίο.
Βασικά γράφω τρία διαφορετικά βιβλία αυτή την περίοδο και δεν έχω τελειώσει κάποιο ακόμη.




-Ποια είναι η θεματολογία του πρώτου;
Πρόκειται για ένα πολιτικό θρίλερ γύρω από την ανεξαρτησία τεσσάρων χωρών του Ηνωμένου Βασιλείου. Είναι ένα πολιτικό και κοινωνικό μυθιστόρημα.




-Συναντηθήκατε πρόσφατα με τον Ρώσο πρόεδρο Ντμίτρι Μεντβέντεφ. Απολαμβάνετε τέτοιου είδους επαφές, κάνετε δημιουργικές συζητήσεις με τέτοιου βεληνεκούς άτομα ή απλώς αποτελεί κι αυτό μέρος της δουλειάς σας;
Στη συγκεκριμένη περίπτωση έχει να κάνει με τη φιλία. Είμαστε φίλοι με τον Ντμίτρι. Είναι ένα ανθρώπινο ον που του αρέσει η μουσική. Μεγάλωσε με τη μουσική. Εχουμε συναντηθεί αρκετές φορές μαζί του γιατί του αρέσει να συζητάμε θέματα γύρω από αυτή, να τρώμε μαζί...Υπάρχει πραγματικά μια προσωπική σχέση μεταξύ μας. Είναι μια ενδιαφέρουσα επαφή και σίγουρα δεν αποτελεί μέρος της δουλειάς μας. Οι συναντήσεις μας δεν έχουν να κάνουν με πολιτικούς ή με επαγγελματικούς λόγους.




-Τι είδους σχέση έχετε με τα υπόλοιπα μέλη των «Deep Purple»;
Με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας είμαστε σαν αδέρφια. Είμαστε σαν μια υπέροχη μουσική οικογένεια.




-Πότε πρωτομπήκατε στα μουσικά χωράφια;
Τραγουδάω από τότε που ήμουν σε ηλικία οκτώ ετών. Ημουν στη χορωδία της εκκλησίας, ο παππούς μου ήταν τραγουδιστής της όπερας, ο θείος μου τζαζ πιανίστας. Οπότε πάντα τραγουδούσα, από παιδί. Μετά άρχισα να ακούω ροκ εντ ρολ, άκουγα Τσακ Μπέρι, Λιτλ Ρίτσαρντ, Μπάντι Χόλι κ.ά., για παράδειγμα. Αρχισα σιγά σιγά να ακούω διάφορα, φολκ, τζαζ κ.ά. και να καταλαβαίνω όλη την κουλτούρα της μουσικής. Η μουσική ήταν και είναι μέρος της ζωής μου, και ήταν κάτι σαν γραφτό το να αρχίσω να εκφράζομαι έτσι μέσα από αυτήν.




-Υπάρχει κάποιο «μυστικό» για να γίνει ένα τραγούδι κλασικό, να αντέξει στον χρόνο;
Δεν νομίζω. Νομίζω ότι είναι καθαρή τύχη. Θα σου πω κάτι ενδιαφέρον. Για παράδειγμα το «Smoke on the water» ήταν ένα τραγούδι της τελευταίας στιγμής. Οταν ηχογραφούσαμε το «Machine head», το έκτο στούντιο άλμπουμ μας, το 1971 ο μηχανικός μάς είπε ότι χρειαζόμαστε ακόμη επτά λεπτά για την ολοκλήρωσή του και ότι πρέπει να το έχουμε την επόμενη μέρα. Κι έτσι έπρεπε να κάνουμε κάτι άμεσα, να γράψουμε κάποιες λέξεις και να υπάρχει ισορροπία στον ήχο. Ετσι αποφασίσαμε να συναντηθούμε για την ηχογράφηση και να γράψουμε μια αυτοβιογραφική ιστορία σχετικά με την ηχογράφηση του «Machine head».




-Και τελικά γράψατε την αυτοβιογραφική ιστορία του «Smoke on the water» που κυκλοφόρησε ως σινγκλ δύο χρόνια μετά για να γίνει ένα από τα καλύτερα κομμάτια όλων των εποχών...
Ποιος να το `ξερε. Κάποιος από τους «Γουόρνερ Μπράδερς» ήρθε στο Λος Aντζελες για να μας δει να παίζουμε ζωντανά και είδε πόσο καλή απήχηση είχε στο κοινό. Σκέφτηκαν ότι θα γινόταν καλό χιτ κι άρχισαν να το παίζουν στο ραδιόφωνο. Οπότε στη συγκεκριμένη περίπτωση η συνταγή της επιτυχίας έχει να κάνει με την πολιτική της δισκογραφικής εταιρείας, που αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τρακ, να το κάνει να παίζεται παντού στο ραδιόφωνο και να το συμπεριλάβει στον δίσκο. Αρα ποιος μπορεί να ξέρει ποτέ το τι θα συμβεί; Οι απαιτήσεις της διαφήμισης είναι πιο σημαντικές από τις μουσικές απαιτήσεις.




-Προλαβαίνετε να δείτε διάφορα αξιοθέατα από το εκάστοτε μέρος που επισκέπτεστε;
Τα πρώτα χρόνια που αρχίσαμε να περιοδεύουμε και να παίζουμε σε διάφορα μέρη του κόσμου, βέβαια, όπως ήταν φυσικό, πήγαμε να δούμε το Ταζ Μαχάλ, το Γκραντ Κάνιον της Αριζόνας, την Οπερα του Σίδνεϊ, τον Παρθενώνα κ.τ.λ. Στην αρχή αυτό. Την επόμενη φορά όμως που θα επισκεφτείς κάποιο μέρος δεν θες να πας πίσω και να επαναλάβεις το ίδιο πρόγραμμα, έχεις ήδη δει τα περισσότερα από αυτά τα μέρη. Οπότε προτιμούμε πλέον να χαλαρώσουμε κάπου και να κουβεντιάσουμε -για τα πάντα- με ένα ποτήρι κρασί. Οσον αφορά στην Ελλάδα έχουμε κάνει πολλούς και καλούς φίλους. Εχουμε έρθει και για διακοπές στο παρελθόν και έχω πολλές ευχάριστες αναμνήσεις. Δεν βλέπω την ώρα για να ξανάρθω εκεί.

Πηγή: Έθνος