Μπομπ Γουίλσον: Ο σταρ του θεάτρου σκηνοθετεί «Οδύσσεια»
Εγκατεστημένος σε κεντρικό αθηναϊκό ξενοδοχείο από το Πάσχα, ο Μπομπ Γουίλσον κάνει ως σήμερα καθημερινώς τη διαδρομή από και προς το θέατρο Rex της οδού Πανεπιστημίου, παραμένοντας αφιερωμένος στις πρόβες και στη δική του «Οδύσσεια».
Γι΄ αυτό και δεν έχει πολλά να πει για αυτή την πόλη, εκτός από το να παρατηρεί τις αλλαγές της. Αποδεχόμενος την πρότασηπρόκληση του Γιάννη Χουβαρδά ο 70χρονος πλέον δημιουργός, ο οποίος εξακολουθεί να μη δείχνει την ηλικία του, υπέγραψε το συμβόλαιό του με το Εθνικό και ως διεθνής σταρ στο είδος του δεσμεύθηκε ακόμη και για τις υποχρεώσεις του προς τον Τύπο: δύο συνεντεύξεις και μία συνέντευξη Τύπου προβλέπονται ως την πρεμιέρα- χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το πέρασμά του από την παρουσίαση του ρεπερτορίου 2011-2013 την περασμένη Τρίτη στο κτίριο Τσίλερ.
«Το ενδιαφέρον μου στις πρόβες και μετά στην παράσταση περιστρέφεται κυρίως γύρω από τον τρόπο με τον οποίο θα φτιάξω την ατμόσφαιρα.Με ενδιαφέρουν η σιωπή,τα φώτα,ο χώρος.
Δουλεύω πολύ διαισθητικά.Με ενδιαφέρει η συλλογικότητα,η ομάδα- και στην ομάδα μετρούν όλοι,και οι τεχνικοί.Με ενδιαφέρουν οι κινήσεις επί σκηνής,τα σχέδια,τα αντικείμενα,τα κοστούμια,το πώς λειτουργεί το φως σε σχέση με τις χειρονομίες,τις εκφράσεις των ηθοποιών.Για μένα αυτό είναι το οπτικό βιβλίο,όπως το αποκαλώ,και ολοκληρώνεται στο τέλος της εργαστηριακής δουλειάς.Μετά,στο τέλος αυτής της πρώτης φάσης,κάνω το πέρασμα του έργου,εργαστηριακά πάντα.
Δεν δίνω τυπικές οδηγίες στους ηθοποιούς.Τους λέω “πιο γρήγορα”,“πιο αργά”,“πιο βίαια”,“πιο μαλακά”»εξηγεί ο Μπομπ Γουίλσον.
«Μετά έρχεται το περιεχόμενο και το νόημα.Δεν λέω ποτέ “μην παίζεις”,“δεν σε πιστεύω”.Οχι,ποτέ δεν το λέω αυτό. Οι ιδέες είναι βαριές για μένα.Αντιθέτως,τους λέω να αδειάσουν το κεφάλι τους.Οταν το οπτικό βιβλίο είναι έτοιμο,θα περάσω στο επόμενο,το ακουστικό.Πολλές φορές κλείνω το φως,καλύπτω τα παράθυρα για να βλέπω καλύτερα στην πρόβα.Οπως κάνω μερικές φορές και στη ζωή μου,όταν χαμηλώνω τον ήχο στην τηλεόραση για να ακούσω τις ειδήσεις σιωπηλά.Ετσι τις ακούω καλύτερα,παρατηρώντας τις κινήσεις,τα βλέμματα.Με κλειστά τα μάτια λειτουργεί καλύτερα η φαντασία.
Ευτυχώς δεν σπούδασα θέατρο,γι΄ αυτό και λέω “κάψτε τις σχολές που διδάσκουν τη διακοσμητική του θεάτρου”.
Εχουμε μάτια και αφτιά».
Για να καταλήξει:«Χαίρομαι να δουλεύω επί μακρόν με τους ηθοποιούς,να ζω μαζί τους,να ονειρεύομαι και να σκέφτομαι το έργο μαζί τους.Και μετά τα διαλείμματα από τις πρόβεςεπιστρέφω φρέσκος».
Πηγή: Βήμα