Η εξομολόγηση της Ζωής Λάσκαρη για το δυσαναπλήρωτο κενό των γονιών της

«Ήμουν 8 μηνών όταν έχασα τον πατέρα μου και 7 ετών όταν έχασα τη μάνα μου. Αυτό το κενό δεν αναπληρώνεται. Έκανα σχέσεις με μεγαλύτερους άνδρες γιατί ουσιαστικά στους συντρόφους έψαχνα πάντα τον πατέρα μου. Τον πατέρα μου τον έφαγαν οι κομμουνιστές με τσουγκράνα για να μη σπαταλήσουν σφαίρα. Θυμάμαι ότι σε κάποιο συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού είπα στον Αλέξανδρο: “Θέλω να πάμε”. Όχι μόνο πήγαμε αλλά κάναμε και ενός λεπτού σιγή για κάποιους αγωνιστές που χάθηκαν. Την ώρα πους σηκώθηκα όρθια, σκέφτηκα, τώρα για ποιους σηκώθηκα; Γι’αυτούς που μπορεί να σκότωσαν τον πατέρα μου; Βούρκωσα αλλά ένιωσα ότι εκείνη τη στιγμή λυτρώθηκα», εξομολογήθηκε σε συνέντευξή της στο Πρώτο θέμα.