Ζέτα Μακρυπούλια: «Έχω ζήσει το πάθος»

«Για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα μου ευθύνεται η οικογένειά μου. Έβαλε τις βάσεις, αλλά ακόμη μέχρι σήμερα ο χαρακτήρας μου συνεχίζει να πλάθεται. Αναγνωρίζεις πράγματα και μαθαίνεις να ζεις με αυτά. Συμβάλλουν οι φίλοι, το αγαπημένο σου πρόσωπο και η ψυχανάλυση. Οι γονείς μου συνεχίζουν να είναι σημείο αναφοράς, αλλά φιλτράρω πλέον ό,τι τους λέω, καθώς δε θέλω να τους ανησυχώ. Δεν τρέχω σε αυτούς για το παραμικρό, αν και το είχα από μικρή αυτό. Και τα δύσκολα, ωστόσο, με διαμόρφωσαν. Θεωρώ πως επιλέγουμε να γνωρίζουμε ανθρώπους που μας ταλαιπωρούν για κάποιο λόγο. Ίσως επειδή μας θυμίζουν μια κατάσταση που την έχουμε ζήσει στο παρελθόν και όταν έχουμε πλέον ενηλικιωθεί, επιθυμούμε να τη βιώσουμε ξανά για να την κλείσουμε. Προσωπική επιλογή είναι και το δύσκολο. Δεν επιλέγουμε τυχαία τους ανθρώπους που έρχονται δίπλα μας». Η αγκαλιά των δικών της είναι καταφύγιο και οι αναμνήσεις της από τα οικογενειακά πικνίκ στην εξοχή είναι η πιο όμορφη εικόνα που κουρνιάζει ακόμη στο μυαλό της από τα παιδικά της χρόνια.
Κατέφυγε στην ψυχανάλυση πριν από έξι χρόνια, μετά από μια κρίση πανικού και συνεχίζει. «Περνάς από διάφορα στάδια στον ψυχολόγο. Ξεκινάς με άμυνα και άρνηση, γιατί πάει να σου αλλάξει κάτι με το οποίο έχεις συνηθίσει να ζεις. Ακολουθεί μια περίοδος άπνοιας και κάποια στιγμή βρίσκεις τις ισορροπίες. Δεν ξέρω αν γιατρεύονται τα προβλήματα ή αν απλώς μαθαίνεις να τα τακτοποιείς κάπου μέσα σου, ώστε να αντιδράς διαφορετικά σε καταστάσεις που σου προκαλούν άγχος και θλίψη». Ως μαθήτρια στο λύκειο, η ψυχολογία ήταν εκείνο που ήθελε να σπουδάσει, η μόνη σχολή που δήλωσε στο μηχανογραφικό της δελτίο.

«Ευχαριστώ» και «συγγνώμη» δεν τσιγκουνεύεται να πει, παρόλο που της έχει τύχει να δυσκολευτεί, να νιώσει προδοσία και να εξαφανιστεί. Κάποιοι, μάλλον την ψάχνουν ακόμη. «Το θεωρώ λάθος μου, αλλά συνέβη. Και στην επαγγελματική μου ζωή ένιωσα τι σημαίνει “προδοσία”. Προσωπικά, κρατάω το λόγο μου, δύσκολα θα φύγω από μία δουλειά. Κρατάω, όμως, κι αυτόν που αθέτησε το λόγο του, δεν τον ξεχνώ. Είναι πολύ πιο δύσκολο να μη μιλήσεις στα δύσκολα, να κάνεις τη δουλειά σου μέχρι να τη φέρεις εις πέρας, από το να κάνεις φασαρία και να σηκωθείς να φύγεις».

Σε κρίση αυτογνωσίας, ομολογεί πως θα ήθελε να είναι απαλλαγμένη από την αναβλητικότητά της και από την υπέρμετρη υπομονή της. «Πρέπει, επίσης, κάποια στιγμή να μάθω να υποστηρίζω περισσότερο τα “θέλω” μου. Καμιά φορά είμαι ευκολόπιστη, επιλέγω να ταλαιπωρούμαι εκεί που δεν πρέπει. Άλλος δε θα επέλεγε να βασανίζεται με κάτι που εμένα μπορεί να με απασχολεί τρεις ολόκληρες μέρες. Μάλλον αφήνω κάποια πόρτα ανοιχτή και κάποιο δικαίωμα στον άλλο, ώστε να με πείσει για το αντίθετο σε σχέση με τα δικά μου “θέλω”. Τα διατυπώνω με σαφήνεια, αλλά έρχονται κι εκείνοι που θέλουν να κάνουν το δικό τους. Κάπως έτσι μπαίνω στη διαδικασία και με τρώνε τα “μήπως”, ανατρέποντας τις δικές μου επιθυμίες». Νιώθει καθημερινά πως τα πράγματα για τη χώρα μας δεν είναι θετικά. Τη δυνατότητά της να πηγαίνει ακόμη στο super market τη θεωρεί ως τη μεγαλύτερη πολυτέλεια της καθημερινότητάς της. «Για να ξεφύγω από το άσχημο “γύρω” έχω ανθρώπους που με βοηθούν. Ακόμη και το καλοκαίρι, φροντίζω να αποθηκεύω εικόνες. Σ’ ένα απογευματινό μπάνιο, σε μια ωραία στιγμή, λέω στον εαυτό μου “ας το θυμόμαστε το χειμώνα αυτό”».

Όσο για το αν μέχρι σήμερα την ζωή της την έχει χτίσει σε βάσεις συναισθήματος ή λογικής, η Ζέτα δήλωσε στο περιοδικό Glow: «Αυθόρμητα θα σου έλεγα με βάση το συναίσθημα, αλλά δεν ξέρω αν έτσι έχει γίνει τελικά, γιατί δεν είμαι άνθρωπος που τη λογική τη βάζω στην άκρη. Στα θέματα καρδιάς, όταν συναισθηματικά ταράζεσαι πολύ, είναι δύσκολο να δεις τη λογική. Έχω ζήσει το πάθος, έχω ζήσει ανεξάρτητη και διαπιστώνω πως δεν είναι κακό να ζεις νιώθοντας συναισθηματική ασφάλεια. Ωστόσο, ο χρόνος είναι ύπουλος και νομίζεις ότι ποτέ δε θα σε χτυπήσει η ρουτίνα. Ως όρος, η συναισθηματική ασφάλεια με τρομάζει, παρόλο που ξέρω πως είναι ωραία να την έχεις από μια ηλικία και μετά, αρκεί να έχεις ζήσει και το πάθος. Βέβαια, σε 20 χρόνια από τώρα, δεν ξέρω, μπορεί η ρουτίνα να είναι φίλη μου».

Tης έχει τύχει να ακούσει εκμυστηρεύσεις ανθρώπων που θεώρησαν ότι, έχοντας ζήσει την απόλυτη ευτυχία, έκλεισαν ερωτικά. «Επαναστατώ όταν ακούω τέτοια πράγματα και λέω ότι ποτέ δεν είναι αργά. Βέβαια, δε σου κρύβω ότι έχουν έρθει και σε μένα στιγμές μεγάλου πόνου και τους σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους, ξέρω γιατί το λένε. Προσωπικά, όταν νιώθω πλήρης και ευτυχισμένη προτιμώ να ζήσω τη στιγμή της πληρότητας, παρά να τη σκέφτομαι. Δεν αμφιβάλλω, ωστόσο, ότι λίγο αργότερα ίσως και να το σκεφτώ, καθώς είμαστε ελαφρώς αυτοκαταστροφικά όντα». Κάνοντας έναν απολογισμό αγάπης, θέλω να μάθω αν μέχρι σήμερα, στα 33 της χρόνια, υπήρξε «σπάταλη» ή «φειδωλή» στην αγάπη που έδωσε. «Αν αγαπήσω έναν άνθρωπο δίνω και δε με νοιάζει αν θα πάρω πίσω. Αυτή η φάση, βέβαια, δεν κρατάει για πάντα. Θα υπάρξει στιγμή που θα ξυπνήσω και θα σκεφτώ τι συμβαίνει. Το ξύπνημα συμβαίνει όταν νιώσω ότι παίρνω πολύ λιγότερα. Εμένα, μου κάνει τεράστιο καλό το να δίνω, με ισορροπεί ως άνθρωπο, αλλά όταν αναρωτηθώ αν παίρνω πίσω αγάπη, θέλω η απάντηση να έρθει αβίαστα και να είναι “ναι”».

Το θέμα της εμπιστοσύνης είναι μέχρι σήμερα θεμελιώδης τόμος στη βιβλιοθήκη του μυαλού της. Αν κάποιος προδώσει την εμπιστοσύνη της δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία. «Δεν έχω και κανένα φοβερό μυστικό. Απλώς, παραπήρα προσωπικά κάτι που είχα μάθει από το σπίτι μου: “τα εν οίκω μη εν δήμω”. Μεγαλώνοντας, διαπίστωσα πως όλοι μοιράζονται πράγματα με το διπλανό τους. Λάθη γίνονται. Μου έχει τύχει να μοιράζομαι μυστικά με ανθρώπους, οι οποίοι γνώριζα ότι θα τα αποκάλυπταν, αλλά ίσως είχα ανάγκη να εμπιστευτώ κάποιον. Έκανα λάθος και το ήξερα».