Νίκος Βουρλιώτης: «Έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης για την κατάντια του χώρου»

«Ήμουν και είμαι ένας άνθρωπος που πατάει γερά στα πόδια του. Μεγάλωσα σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον καθώς ο παππούς μου, ο Αβραάμ Αντωνάκος, ήταν ζωγράφος και από τους πρώτους που έφερε στην Ελλάδα το Θέατρο Σκιών και τον Καραγκιόζη. Το εικαστικό μικρόβιο το είχα κι εγώ, γι’ αυτό και η πρώτη μου δουλειά, στα 16 μου, ήταν η γελοιογραφία σε εφημερίδες. Επειτα παρασύρθηκα από τα μονοπάτια της μουσικής. Συγκεκριμένα, εντυπωσιάστηκα από την αλλαγή της φωνητικής εφαρμογής που έγινε στη μουσική. Ο τρόπος, δηλαδή, που η μαύρη μουσική μετεξελίχθηκε σε rap με ένα σκληρό, πιο ωμό στυλ που ταίριαζε στην ψυχοσύνθεσή μου. Εννοείται, βέβαια, πως στο σπίτι κυριαρχούσε το ρεμπέτικο τραγούδι και οι φωνές του Μπιθικώτση, του Καζαντζίδη και του Διονυσίου» τόνισε ο τραγουδιστής στο Θέμα και συνέχισε αναφερόμενος στοα όσα έχουν αλλάξει στη µουσική τα τελευταία χρόνια: «Δυστυχώς. Τότε υπήρχε ένας συναγωνισμός γύρω από την καλή μουσική, το αυθεντικό λαϊκό τραγούδι που μιλούσε στην ψυχή των Ελλήνων. Τώρα με το πάτημα ενός κουμπιού κυκλοφορούν εφήμερα χιτάκια. Υπάρχουν μέχρι και ειδικά μηχανήματα που λειτουργούν ως βαρόμετρο για το αν αξίζεις ως τραγουδιστής. Αφιερώνεσαι, λοιπόν, στο πάθος σου για 20 χρόνια, δημιουργείς μουσική, για να έρθει τώρα ένα ηλεκτρονικό μηχανάκι και να σε κρίνει. Βέβαια, έχω κι εγώ μερίδιο ευθύνης για την κατάντια του χώρου αφού συμμετέχω ακόμα στη μουσική βιομηχανία. Αναγκάστηκα, για παράδειγμα, να δώσω βάρος στη δύναμη της στυλιζαρισμένης εικόνας, ωστόσο εγώ ξεκίνησα να κάνω μουσική με έναν και μόνο σκοπό, που με καθοδηγεί ακόμα: από τον τέταρτο όροφο της προσφυγικής πολυκατοικίας να μπορέσω να δραπετεύσω μέσω της μουσικής και να έρθω σε επαφή με τον κόσμο.»