Οι Celebrities και τα… όρια της φτώχειας

Η αλήθεια είναι πως αρκετά μεγάλα ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου είτε αντιμετώπισαν, είτε αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα. Ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα που ομολόγησαν σε συνεντεύξεις τους τα προβλήματά τους είναι τα παρακάτω:
Κώστας Βουτσάς: «Υπήρξε ημέρα που έφαγα στραγάλια πίνοντας πολύ νερό για να “φουσκώσω” και να σταματήσω την πείνα». Επίσης, για να επιβιώσει έκανε τον αβανταδόρο στους παπατζήδες και προμηθευόταν τσιγάρα από Άγγλους αιχμαλώτους στο στρατόπεδο του Λαγκαδά, τα οποία στη συνέχεια πουλούσε σε χρηματιστές.

Στάθης Ψάλτης: «Υπήρχε μια περίοδος Χριστουγέννων που είχα μείνει άνεργος και είχε γεννηθεί η κόρη μου, την οποία τάιζα μόνο με νερό και ζάχαρη γιατί δεν μπορούσα να της αγοράσω γάλα». Επίσης, σε τηλεοπτική εκπομπή αποκάλυψε ότι είχε αγοράσει σκάλα για να μπαίνει στο σπίτι του από το παράθυρο, για να μην τον δει ο θυρωρός, επειδή δεν είχε χρήματα να πληρώσει το ενοίκιο.

Βλαδίμηρος Κυριακίδης: «Το 1986 είχαμε κάνει με τον Κουτσομύτη τον “Κλοιό”. Όταν έκανα αυτήν την ταινία, δεν είχα φράγκο στην τσέπη, με φιλοξενούσε κάποιος φίλος και έτρωγα ένα καλαμάκι το πρωί και ένα το βράδυ, επειδή δεν είχα λεφτά για περισσότερα. Είχα γεμίσει σπυριά και όλοι νόμιζαν ότι με τσίμπησαν κουνούπια». Οι δυσκολίες δεν τον άφησαν ακόμη και όταν έγινε γνωστός: «Η “Φωλιά του κούκου”, την οποία είχαμε κάνει μαζί με τη γυναίκα μου, ήταν η μεγαλύτερη εισπρακτική αποτυχία. Εγώ πούλησα δύο σπίτια. Οι άνθρωποι που ήταν μαζί έπρεπε να πληρωθούν. Δεν ήταν υποχρεωμένοι να πεινάσουν όπως εγώ και η γυναίκα μου».

Γιώργος Καπουτζίδης: «Κάπνιζα κάτι τσιγάρα που το πακέτο είχε μέσα δέκα και κόστιζε στην αρχή 1,25 ευρώ και μετά 1,40 ευρώ, μεγάλη μαχαιριά ήταν αυτή. Με τον Αργύρη Αγγέλου ήμασταν γείτονες, εγώ έμενα στον πρώτο όροφο και εκείνος στο ισόγειο της ίδιας πολυκατοικίας. Τραβούσαμε τους καναπέδες και αν βρίσκαμε ένα 2ευρω, κάναμε πάρτι γιατί ξέραμε ότι τουλάχιστον θα μοιραστούμε ένα πακέτο τσιγάρα».

Γιάννης Κούτρας: «Πέρασα κατάθλιψη, ξάπλωσα σε έναν καναπέ και δεν έβλεπα τον λόγο να δουλέψω άλλο. Εγώ, που είχα δουλέψει με Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Σαββόπουλο, Θάνο Μικρούτσικο». Όπως αποκάλυψε σε πρόσφατη συνέντευξή του, σκέφτηκε ακόμη και την αυτοκτονία. Τότε που μόνη πηγή εσόδων του ήταν η σύνταξη της μητέρας του: «Έπρεπε να βγω από όλο αυτό το χάος. Σιγά-σιγά, βήμα-βήμα με τη βοήθεια του Θεού τα κατάφερα». Τώρα στέκεται πάλι γερά στα πόδια του.

Ελένη Δήμου: «Για περισσότερο από πέντε χρόνια ζούσα με 300 ευρώ τον μήνα. Έχει έρθει και μέρα που είχα στην τσέπη μου ένα ευρώ».
Ησαΐας Ματιάμπα: «Ακόμη και πρόσφατα δεν είχα να πληρώσω το νοίκι μου. Υπήρξαν μέρες που πήγαινα στο θέατρο χωρίς να φάω. Κάποιες φορές ένιωθα ότι φοβούνται και για το χρώμα μου. Άλλαζα δρόμο για να μη νιώσει άβολα μια κυρία που περπατούσε μόνη της».

Δημήτρης Σκαρμούτσος: «Για μήνες ολόκληρους έτρωγα μόνο κάτι κινέζικα noodles που πουλούσαν τα αμερικανικά σούπερ μάρκετ, τα τρία πακέτα για ένα δολάριο. Ηταν noodles αποξηραμένα, μαζί με ένα σακουλάκι σκόνη, τίγκα στο χημικό, που έβγαζε γεύση κοτόπουλου ή γαρίδας. Ζέσταινα το νερό στον φούρνο μικροκυμάτων, πετούσα μέσα τη σκόνη και τα noodles και γινόταν ένας χυλός, άσ' τα να πάνε. Όταν… μας έκοβαν μεγάλες πείνες, κάναμε crash σε γάμους. Πηγαίναμε στις δεξιώσεις, τρώγαμε από τον μπουφέ και μετά την κάναμε. Κάποιες φορές φεύγαμε από εστιατόρια χωρίς να πληρώσουμε. Μαζευόμασταν καμιά δεκαριά άτομα και φεύγαμε ένας ένας. Μάλιστα, τραβούσαμε κλήρο για το ποιος θα φύγει τελευταίος. Διαλέγαμε ένα εστιατόριο που είχε πάρα πολύ κόσμο, παραγγέλναμε όλο το μενού γιατί θέλαμε να φάμε για τρεις μέρες και μετά τρέχαμε».