Ελένη Βιτάλη: «Έμεινα για δυόμισι χρόνια στην προεδρική σουίτα του ξενοδοχείου "Μεγάλη Βρετάνια"»

Μια από τις μεγαλύτερες λαϊκές φωνές που έχουμε, δεν δίστασε να μιλήσει για τους λόγους που εγκατέλειψε το τραγούδι, για τις σπατάλες που έχει κάνει, για το αν είναι ερωτευμένη, αλλά και για το ότι πλέον δεν επισκέπτεται τον ψυχίατρο!

"Σημαδεμένη" από το τραγούδι της «ένα χειμωνιάτικο πρωί», αποκαλύπτει πως πήρε την απόφαση κάποια στιγμή ν΄αποσυρθεί από το πεντάγραμμο, επειδή «είχα ανάγκη να μαζέψω τα κομμάτια μου. Να μείνω μόνη με τον άνδρα μου- ο θεός να τον συγχωρήσει-. Είχα καταπιεί πολλά από μικρή, και ήρθε η ψυχή μου και μπούκωσε…»

Οι μόνες ενοχές που νιώθει απέναντι στο γιο της Νίκο, είναι «όταν χώρισα από τον άντρα μου για ένα χρόνο. Δεν ήταν για πολύ, αλλά ήταν για το παιδί μου».

Η Ελένη Βιτάλη, δηλώνει δύσκολος άνθρωπος, αλλά μόνο με όσους δεν πολυσυμπαθεί:

«Με όσους δεν μπορώ να επικοινωνήσω, είμαι δύσκολη έως σπαστικιά. Και αν χαλαστώ, μπορώ να τα κάνω όλα καλοκαιρινά!»

Ποιο είναι το προσωπικό της απωθημένο; «Με έπιασε κάποτε ένας νεοπλουτισμός και έγινα αμερικανάκι. Τότε ήμουν πιο νέα και είχα ένα σπίτι 600 τ.μ με πισίνα και αλεξίσφαιρα τζάμια. Να φανταστείς, κάποια στιγμή με την γνωστή ιστορία που με είχε πιάσει με τα χάπια, έμεινα για δυόμισι χρόνια στην προεδρική σουίτα του ξενοδοχείου “Μεγάλη Βρετάνια”, δίνοντας τότε 400.000 δρχ. την ημέρα! Σκέψου τι λεφτά θα είχα σήμερα! Γιατί το έκανα; ήθελα να κάνω ένα δώρο στον εαυτό μου» αποκαλύπτει η ίδια στην "Espresso".

Ποια η σχέση της σήμερα με το χρήμα; «Η σκατά η λεφτά, το ίδιο μου είναι».

Πλέον, δηλώνει καλά και πολύ ερωτευμένη: «έπειτα από πολύ καιρό είμαι ξανά ερωτευμένη με έναν σχεδόν συνομήλικο μου. Είμαι στα καλύτερα μου αυτή την εποχή. Το είχα ανάγκη…»

Όταν πια βρίσκεται σε αδιέξοδο, επισκέπτεται τον πνευματικό της: «Τον ψυχίατρο τον έκοψα γιατί πλέον δεν τον χρειάζομαι. Τον αντικατέστησα με τον παππούλη, στον οποίο πάω και εξομολογούμαι και προσεύχομαι. Για μένα η ζωή είναι ο έρωτας και ο θάνατος. Ο έρωτας σε φέρνει στη ζωή και ο θάνατος σε παίρνει».

Όσο για το τι νοσταλγεί και τι απεχθάνεται; «την αθωότητα μου νοσταλγώ, και απεχθάνομαι το ότι έγινα λίγο πονηρή, από άμυνα».