Η συνεργασία του Βαλεντίνο με το Σιγανό, τα σουξέ και η προσωπική τους σχέση

Οι δυο τους συνεργάζονται πολλά χρόνια και ο ένας δεν μπορεί χωρίς τον άλλο. Πώς προέκυψε, όμως, αυτή η συνεργασία, ποια η προσωπική τους σχέση και τι τους εμπνέει όταν δημιουργούν; «Το μεγαλύτερο και σημαντικότερο μέρος της δουλειάς το έχει ο Χριστόδουλος. Γράφει τη μελωδία, συνήθως η αρχική ιδέα του στίχου είναι δική του γιατί του βγαίνει κατευθείαν με τη μουσική και μετά δουλεύουμε μαζί, ανάλογα με το με ποιον καλλιτέχνη έχουμε να κάνουμε και τί πρέπει να πει αυτός ο καλλιτέχνης και μουσικά και στιχουργικά. Αυτό πιστεύω είναι το μυστικό της επιτυχίας.», λέει ο Βαλεντίνο στο tralala.

Εξηγεί ακόμη και τον τρόπο που δουλεύουν οι δυο τους λέγοντας πως δουλεύουν κατά "παραγγελία". «Ακριβώς! Λέμε για παράδειγμα, τί δεν έχει πει ο Οικονομόπουλος; Χασάπικο. Τι χασάπικο πρέπει να είναι αυτό; Πρέπει να είναι και επιτυχία και πολύ καλό τραγούδι. Προσπαθούμε με όλους τους καλλιτέχνες να κάνουμε διαφορετικά πράγματα, για να μην επαναλαμβάνονται. Η επανάληψη του καλλιτέχνη στο μουσικό του ύφος είναι αυτό που τον τρώει»

Ο Βαλεντίνο όμως μιλάει και για το πώς προέκυψε η συνεργασία τον δυο φίλων. Ποια ήταν η αφορμή και τι σημαίνει για εκείνον ο Χριστόδουλος. «Λοιπόν, εγώ τότε είχα κάνει remix το ''για σένα τα σπάω'', του Τσαλίκη και μιλούσα με τη Βίσση, τον Ρουβά για να κάνω remix σε κάποιοα τραγούδια τους. Βρήκα ένα studio λοιπόν, στο οποίο δούλευε ο Χριστόδουλος τον δίσκο του τότε και στο μπες-βγες συναντιόμασταν. Μου έβαζε τα τραγούδια του να του πω τη γνώμη μου, μιλούσαμε, αλλά αυτό ήταν. Τότε λοιπόν, ο Καρβέλας μου είχε ζητήσει να του κάνω παραγωγή στον δίσκο, επειδή του άρεσε το remix που είχα κάνει στην Άννα και δούλευα τα τραγούδια του στο studio. Κάποια στιγμή ο δίσκος έπρεπε να τελειώσει, αλλά το studio δεν είχε χρόνο και ο Χριστόδουλος, παρόλο που και αυτός έπρεπε να τελειώσει τη δική του δουλειά, έκανε πίσω όλη την παραγωγή του για να τελειώσω εγώ. Για μένα τότε, ήταν όνειρο ζωής να συνεργαστώ με τον Καρβέλα και τη Βίσση. Αυτό που έκανε ο Χριστόδουλος λοιπόν, δεν το κάνει κανείς στον χώρο. Ο καθένας κοιτάει να τελειώσει τη δουλειά του. Όταν ένας άνθρωπος που σε γνωρίζει ελάχιστα κάνει κάτι τέτοιο, οι δεσμοί γίνονται πολύ πιο γρήγορα στενοί κι έτσι γίναμε πάνω από όλα πολύ καλοί φίλοι. Είναι ο αδελφός που δεν έχω, για μένα είναι η οικογένειά μου και του οφείλω πολλά ευχαριστώ και σε πολλά επίπεδα. Τον αγαπάω και τον ευχαριστώ πολύ για όλα! Τον έχω σα φύλακα άγγελό μου! Ένα βράδυ λοιπόν, παίρνω τον Χριστόδουλο τηλέφωνο και του λέω μπορώ να σου ζητήσω μια χάρη, αν θες και αν αυτό και αν το άλλο, έκανα μια ώρα για να του ζητήσω αυτό που ήθελα. Στο τέλος τον ρώτησα αν μπορώ κι εγώ να γράψω κάτι μαζί του και μου λέει φυσικά ρε, ότι θες και τότε γράψαμε το ''οκ'', της Παπαρίζου. Το πρώτο μου ήταν αυτό.»