Χρήστος Λούλης: Η Επίδαυρος όταν…. «πέφτει η αυλαία»!

Ο ηθοποιός δεν αναφέρεται στα συναισθήματα που ζει κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή ως πρωταγωνιστής αλλά σε όλες τις όμορφες εικόνες που βιώνει κάθε φορά που μια παράσταση προετοιμάζεται ή τελειώνει.

«Θα μοιραστώ εικόνες από την Επίδαυρο εκτός παράστασης. Στις πρόβες, βράδια, χωρίς κόσμο και με τη «φασαρία» της νύχτας της εξοχής, όταν τα φώτα σβήνουν και θυμάσαι πως ακόμα υπάρχουν αστέρια στον ουρανό κι είναι τόσα πολλά. Ή περπατώντας προς τα καμαρίνια, την ώρα που βραδιάζει με πανσέληνο και είσαι σίγουρος πως κάπου στου την έχει στημένη ο Πάνας. Η γλυκιά ζέστη που βγαίνει από την πέτρα όταν ο ήλιος πέσει και λίγο δροσίζει. Το λάστιχο με το νερό που έχει κάτω απ' το δέντρο για να βρέχουμε το χώμα, μη μας μπει στα μάτια με τον αέρα. Τα διάφορα τεράστια και τερατώδη έντομα που πατάμε ή φοβόμαστε να πατήσουμε την ώρα που η σκηνή δεν σηκώνει περιττές κινήσεις. Μια γάτα που περνάει μπροστά από την πρωταγωνίστρια στην πιο ακατάλληλη σκηνή, σαν να μην τη νοιάζει. Ο Γκιώνης. Οι βόλτες που κάνεις μόνος σου στις πάνω κερκίδες. Οι μπίρες που πίνει όσο κάνεις «φώτα», μέχρι το ξημέρωμα. Οι μπριζόλες που σου φιλάει ο Λεωνίδας, όποια ώρα και να πας. Μ' έπιασε μελαγχολία...», διηγείται στο περιοδικό «Lifestyle»