"Δε φοβάμαι κανέναν". Η τελευταία συνέντευξη του Γιώργου Αναγνωστόπουλου

Από τότε πέρασε πολύς καιρός, “Γιωργάκος” κόλλησε στον Πειραιά όπου και “αναπτύχθηκε”. Σε τέτοιο βαθμό που απέκτησε ορκισμένους εχθρούς και ορκισμένους συντρόφους. Άλλωστε δεν ήταν και αγνός. Είχε πάρει θέση στην κόντρα των μεγαλονονών και γι αυτό τον λόγέο είχαν απομακρυνθεί κάποια στιγμή απο κοντά του όλοι οι γηγενείς “συνεργάτες του”. Μοιραία υποχρεώθηκε να χτισει μια νέα ομάδα με χειρουργική ακρίβεια με συντρόφους από τα Βαλκάνια. Παράλληλα φρόντιζε να επενδύει σωστά τα χρήματα από τις...δουλειές. Καφετέριες, αυτοκίνητα νυχτερινά κέντρα. Τα χρόνια πέρασαν και ο Γιώργος μπαίνει στο μάτι πολλών. Θυμάμαι ήμουν στην εφημερίδα που δούλευα το 2003 όταν σκάει το θέμα “Ότι ο Αναγνωστόπουλος έπαιζε με μια χειροβομβίδα και έσκασε στο χέρι του”. Ψάχνω και βρίσκω τον τρόπο να μιλήσω μαζί του. Μένει στο Νοσοκομείο τέσσερις μέρες και την επομένη συναντιόμαστε κάτω απο την Ακρόπολη. Ήταν η τελευταία συνεντευξη δια ζώσης που έδωσε σε δημοσιογράφο. Απο τότε μέχρι χθες που έφυγε απο την ζωή ήταν “αόρατος”

Τον ρωτάω τότε και μου απαντά πώς κάποιος είχε βάλει την χειροβομβίδα κάτω απο το μηχανάκι που χρησιμοποιούσε και πώς έβαλε το χέρι του για να μην γίνει κομμάτια όλο του το κορμί. Σκληρός αδυσώπητος και κυνικός. Μαθήματα που του έδωσε η Νύχτα. Μαθήματα επιβίωσης με ημερομηνία λήξεως. “Δε φοβάμαι κανέναν” μου λέει και μάλιστα μου ζητάει να το γράψω έτσι ακριβώς. Ήθελε να στείλει κάποιο μύνημα; Ποιός ξέρει. Το σίγουρο είναι ότι μπορεί τότε να μην έγινε το κακό, η χθεσινή όμως τρίτη απόπειρα ήταν η τρίτη και η φαρμακερή.