Θέμης Ανδρεάδης: «Με πήρε ένας γλυκός ύπνος, λίγο παραπάνω,25 χρόνια»

Νέος δίσκος, μετά από απουσία 25 χρόνων. Ήταν ένα διάλειμμα που κράτησε λίγο παραπάνω ή μια συνειδητή επιλογή αποστασιοποίησής σας από το χώρο;
Και τα δύο. Συνειδητή η απουσία μου και η επιλογή αποστασιοποίησής μου από τον χώρο, που το συγκεκριμένο διάστημα ούτε μου πρόσφερε ούτε του πρόσφερα τίποτα. Ό,τι συνέβαινε ήταν ενταγμένο στις επιταγές και απαιτήσεις ενός συστήματος παμφάγου που αλλοτρίωνε ανθρώπους, ιδέες και δημιουργικότητα, αναπαράγοντας με φρενήρεις ρυθμούς το τίποτα. Ήταν και οι απαιτήσεις του «κοινού» ανάλογες που υπέκυπταν στην ευκολία ενός συναισθήματος, που χωρίς ψυχή αναλώνεται αγόγγυστα στην αυτοκρατορία των αγορών. Σαν αυτούς που έπαιρναν δάνεια από τις τράπεζες χωρίς να έχουν την «σιγουριά» αποπληρωμής τους, πάρα μόνο το σύνθημα «Ουάου να περάσουμε super» και τίποτα άλλο. Χωρίς αύριο. «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ».
Δεν είχα να πω τίποτα λοιπόν και έπεσα να «ξεκουραστώ», γύρισα πλευρό και με πήρε ένας γλυκός ύπνος, λίγο παραπάνω είναι αλήθεια... 25 χρόνια.

Μιλήστε μας για τα νέα σας τραγούδια και για τη συνεργασία σας με το ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη στο άλμπουμ «ΤΟ ΣΩΜΑ ΞΕΡΕΙ». Πώς επιλέξατε να συμμετέχουν, εκτός των άλλων ο Σταμάτης Κραουνάκης και ο δάσκαλός σας Νότης Μαυρουδής;
Όλο αυτό το διάστημα έκανα «άλλα» πράγματα. Σημαντικά, κατά την γνώμη μου, όπως το να τα βρω με τον εαυτό μου, τη σχέση μου με την σύντροφο και σύζυγο μου -37 χρόνια κοινής ζωής δεν είναι εύκολο πράγμα στις μέρες μας- με τους γιους μας, αλλά και να εργαστώ σε άλλες δουλειές που ούτε είχα φανταστεί, οι σχέσεις με τον γείτονα, τον φίλο, τον «εχθρό», από ένα διαρκές μεταβαλλόμενο κοινωνικό περιβάλλον που γινόταν όλο και πιο γκρίζο όλο και πιο απειλητικό όλο και πιο «φτηνό» και αναξιοπρεπές. Μιας ζωής που έπνεε τα λοίσθια... και όχι πάντα με ευθύνη της Να παλεύεις χωρίς αύριο για τα αυτονόητα. Μέσα σ αυτό το κλίμα -που βιώνουμε σε μεγάλη ένταση όλοι μας τώρα- επέλεξα να επιζήσω γράφοντας τραγούδια σ ένα απόλυτα μοναχικό περιβάλλον. Εγώ και η κιθάρα μου.
Πριν από 2 χρόνια σε μια βραδιά μνήμης για τον ποιητή Γιάννη Ρίτσο γνωρίστηκα με τον ποιητή Γιάννη Ευθυμιάδη και λέγε-λέγε βρεθήκαμε να κάνουμε τραγούδια αν και για τον Γιάννη Ευθυμιάδη ήταν η πρώτη φορά μετά από 4 ποιητικές συλλογές στο ενεργητικό του, που επιχειρούσε να γράψει στίχο και με παρότρυνσή μου, αλλά και με αρκετούς ενδοιασμούς από μεριάς του, αποφασίσαμε να συνεργαστούμε. Έχοντας πολλές παλιές μουσικές δικές μου, με ή χωρίς στίχους, δουλέψαμε πάνω τους αναδομώντας και προσαρμόζοντάς τους σε νέες συνθήκες και δεδομένα των σύγχρονων καιρών μέσα από πολλές - άπειρες συζητήσεις αντιπαραθέσεις, αλλά με σύμπνοια και ομόνοια. Γράψαμε 15 ολοκαίνουργια τραγούδια, τα οποία και τραγουδώ.
Ο δάσκαλός μου, Νότης Μαυρουδής -ήμουν 15 κι αυτός 21 όταν του ζήτησα να μου μάθει κιθάρα κι εκείνος μου δίδαξε κιθάρα και ήθος- ήταν ο πρώτος που με χαρά μεγάλη δέχτηκε να συμμετάσχει σ αυτόν τον δίσκο, με μια διασκευή για 2 κιθάρες ενός τραγουδιού μου, και να με συνοδεύσει σ ένα δεύτερο τραγούδι. Ο Σταμάτης Κραουνάκης, φίλος αγαπημένος, αλλά κι ένας δημιουργός που όταν ερμηνεύει και ο ίδιος τα τραγούδια του είναι συγκλονιστικά εκφραστικός, ήταν στις επιλογές μου και όταν του το ζήτησα να τραγουδήσουμε μαζί ένα τραγούδι μου δέχτηκε με ευγένεια και χαρά και τον ευχαριστώ από καρδιάς γι αυτό.
Η εξαιρετική τραγουδίστρια Ηρώ Σαΐα και η λαϊκή και όχι μόνο τραγουδίστρια Σταυρούλα Μανωλοπούλου, καθώς και ο γιος μου Δημήτρης, συμπληρώνουν το καστ των συμμετοχών σ αυτό τον κύκλο τραγουδιών που έχει τον τίτλο «Το Σώμα Ξέρει» και που ενορχήστρωσε ο Σταύρος Καβαλιεράτος. Την παραγωγή έχει κάνει η σύζυγός μου Άννα Ανδρεάδη σε μία βεβαίως ανεξάρτητη «εταιρεία» με τον διακριτικό τίτλο «anthemionart».

Ξεκινήσατε δισκογραφικά τραγουδώντας τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου, αλλά έχετε συνδεθεί με το λεγόμενο σατιρικό τραγούδι, κυρίως μέσα από τη συνεργασία σας με το Γιάννη Λογοθέτη (Λογό). Σήμερα, πώς «υπάρχει» μέσα σας αυτή η περίοδος και γιατί, κατά τη γνώμη σας, το συγκεκριμένο είδος τραγουδιού έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια;
Άλλες οι ανάγκες... Άλλες οι εποχές... Τότε το τραγούδι είχε σκοπό και προορισμό. Με το τραγούδι ονειρευόσουν, ερωτευόσουν, ήλπιζες και διεκδικούσες. Είμαι ευτυχής που έζησα εκείνη την εποχή και που είχα κι εγώ μια μικρή συμμετοχή σ αυτήν την «επανάσταση», είτε τραγουδώντας τραγούδια του Γ. Μαρκόπουλο, είτε σατιρικά τραγούδια, τα οποία βλέπω με μεγάλη χαρά να τραγουδιούνται ακόμα 40 χρόνια μετά... φαίνεται πως μερικά πράγματα τα σφραγίζει ο Χρόνος. Ο μόνος σίγουρος κριτής.
Το σατιρικό τραγούδι, αν μπορούμε να το πούμε έτσι, δεν έχει εκλείψει. Πάντα γράφονται καλά και έξυπνα τραγούδια, ο τρόπος εκφοράς τους, πώς και γιατί να τα πεις, κάνει την διαφορά. π.χ. το νέο τραγούδι μας «Πέρνα Απέναντι», που λέμε με τον Σταμάτη δεν το τραγουδάμε, το ερμηνεύουμε.
Όταν όμως διάφοροι «παραγωγοί», «εταιρείες» κλπ. σου λένε «πες το έτσι, γιατί έτσι θέλει ο κόσμος» είναι σαν να σου λένε εγώ θα σου πω τι θέλει ο κόσμος, τότε γίνεσαι υποχείριο και αντικείμενο προς εκμετάλλευση και μόνο αυτό. Από κάτι τέτοια και τέτοιους φτάσαμε στην κατάσταση που βιώνουμε σήμερα, όπως είπα και προηγουμένως, στην λογική της Αυτοκρατορίας των αγορών.

Κάνετε σχέδια για το μέλλον;
Δεν κάνω σχέδια για το μέλλον. Χαίρομαι μόνο την χαρά της Δημιουργίας. Όμως ό,τι μου ζητήσουν τα τραγούδια μου θα είμαι μαζί τους.

Πηγή: e-tetradio