Παναγιώτης Μπουγιούρης: «Τα κόκκινα φανάρια», η συνεργασία και τα αρνητικά σχόλια

«Ήταν μια πολύ ευχάριστη πρόταση από το Εθνικό Θέατρο, χάρηκα πάρα πολύ και αισθάνομαι τιμή, δεν είναι και λίγο να σου προτείνει το Εθνικό να είσαι στο δυναμικό του-πόσο μάλλον, όταν μια από τις καλύτερες περιόδους της καλλιτεχνικής μου ζωής έχει σημαδευτεί από το Εθνικό, στη Πειραματική Σκηνή του, τα πρώτα μου χρόνια σταδιοδρομίας. Και χαίρομαι και με το αποτέλεσμα της παράστασης». Πολλά όμως ήταν τα σχόλια που ακούστηκαν για το αποτέλεσμα της παράστασης. Εκείνος μιλώντας στο «My Salonika» εξομολογήθηκε αν κατά τη διάρκεια των προβών θεώρησε ότι κάποια πράγματα τη παράσταση γίνονται αναίτια. «Όχι. Είχαμε τρεις μήνες να δουλέψουμε για τη παράσταση, με πρόβες, όλα προέκυψαν πάρα πολύ σταδιακά και αρμονικά. Δεν ήρθε τίποτα "φορεμένο", του τύπου "κάντε αυτό" ή "δοκιμάστε εκείνο". Πηγαίναμε ένα μέτρο παραπάνω, μέρα με τη μέρα. Αισθανόμασταν κι εμείς ότι οφείλαμε να πάμε ένα μέτρο παραπάνω. Σα να ανεβαίνεις ένα βουνό και ακολουθείς το μονοπάτι που έχει μια μικρή κλίση. Μήπως πρέπει να πάμε και σε εκείνη τη πλαγιά; Μετράς το κουράγιο, τη δύναμή σου και προχωράς στη πιο ανηφορική πλαγιά, κι αν αισθάνεσαι πιο έτοιμος και σίγουρος, πας και στην πιο πάνω ανηφορική πλαγιά. Αισθανθήκαμε κι εμείς, ότι το έργο μας προσφέρει αυτές τις "πλαγιές". Πρόκειται για ένα έργο που έχει πολλές αθέατες πλευρές και είναι στο χέρι του καλλιτέχνη να τις "διαβάσει". Τίποτα δεν έγινε εγκεφαλικά ή με στόχο να σοκάρει ή να εντυπωσιάσει και να μην έχει σχέση με το ύφος και την ατμόσφαιρα του έργου». Όσο για τα δημοσιεύματα που έκριναν την παράσταση αρχικά μόνο από τις φωτογραφίες απάντησε: «Εντάξει, αυτά αφορούν το μιντιακό κόσμο...εγώ απλά, θα πω ότι το θέμα του έργου, είναι ο κόσμος της πορνείας. Με απλά λόγια και ωμά. Αυτό από μόνο του, τα λέει όλα. Όλα ξεκινάνε, είτε από της όποιας παρεξήγησης από τα μέσα ηθελημένα ή τυχαία ή από την καλώς εννοούμενη παρεξήγηση του κόσμου, που επειδή η κινηματογραφική ταινία, έχει αγαπηθεί τόσο πολύ, δεν μπορεί να δεχθεί εύκολα άλλες αναγνώσεις ή οπτικές, πάνω σε κάτι που έχει αγαπήσει πολύ. Και νομίζω εκεί βασίζεται η όποια αντίδραση στην οπτική της παράστασης. Γιατί αυτό που φτιάξαμε στο Εθνικό είναι μια έντιμη παράσταση, συνεπής απέναντι στο κείμενο και το θέμα του έργου. Μη ξεχνάμε βέβαια, ότι έχουν περάσει εξήντα χρόνια από τη ταινία. Έχουν αλλάξει τελείως, τόσο η ηθική, όσο και η αισθητική της εικόνας, όπως ήταν τότε στο κινηματογράφο....η ταινία ήταν όσο έπρεπε για εκείνη την εποχή, που ο κόσμος άντεχε, έως ένα όριο, που χαρακτήριζε εκείνα τα χρόνια, το να δει κάποια πράγματα κατάματα».