Λευτέρης Πανταζής: «Έξι ημέρες δεν είχα φωνή! Δεν μπορούσα καν να μιλήσω, να αρθρώσω λέξη»

«Είμαι εργασιομανής, άνθρωπος που όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ξεκίνησα να καταλαβαίνω τον εαυτό μου, δεν σταμάτησα ποτέ να δουλεύω. Ίσως επειδή αυτό είναι το μοναδικό πράγμα που μου δίνει ζωή. Κάποια στιγμή φαίνεται ότι ξέχασα πως δεν είμαι βιονικός, αλλά κανονικός άνθρωπος. Ήμουν πάντα κοντά σε όλους, έτρεχα όλα αυτά τα χρόνια για όλους, δεν έχω χαλάσει χατίρι ποτέ και σε κανένα, ό,τι και αν μου έχει ζητήσει. Κάποια στιγμή φαίνεται πως το παράκανα. Κουράστηκα, ξέχασα τον Λευτέρη. Δεν θέλω να κακοκαρδίζω κανένα, έτσι είμαι, με ξέρετε όλοι. Όπως φαίνεται, όμως, στη ζωή μας συμβαίνει κάτι που μπορεί να μας αλλάξει την εντύπωση που έχουμε για τον εαυτό μας, ότι δηλαδή μπορούμε να τρέχουμε συνεχώς και να κάνουμε πράγματα τα οποία ξεπερνούν τις δυνάμεις μας. Μπορεί, με τη δοκιμασία αυτή που πέρασα, να ήθελε να μου χτυπήσει το "καμπανάκι" ο Θεός και να ήθελε να με επαναφέρει στην τάξη. Μου πήρε, λοιπόν, αυτό που αγαπώ περισσότερο, αυτό που είναι η ζωή μου, η αναπνοή μου, εγώ. Τη φωνή μου. Ήμουν απλά τυχερός. Αυτό λέω σήμερα. Όταν συνέβη όμως ένιωσα ότι έχασα τα πάντα, ότι έχασα εμένα». Όσο για τις πρώτες σκέψεις που έκανε όταν υπέστη το εγκεφαλικό: Οι πρώτες σκέψεις μου...Επειδή πιστεύω στον Θεό, πιστεύω ότι Tον έχουμε μέσα μας, Τον παρακάλεσα να μην μου πάρει τη φωνή μου. Σου το λέω έτσι απλά όπως το ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Κι ο Θεός ήταν σαν να μου είπε: "Ξέχασες τον Λευτέρη, γι' αυτό θα περάσεις από μια δοκιμασία". Εγώ έτσι το είδα και σας μιλάω ειλικρινά. Έπρεπε να νιώσω ότι χάνω αυτό που θεωρώ ό,τι πιο πολύτιμο στη ζωή μου για να επανεκτιμήσω τα πράγματα και κυρίως το πώς κινούμαι στη ζωή μου από εδώ και πέρα. Ήταν ένα μάθημα ζωής για εμένα αυτή η φρικτή δοκιμασία που πέρασα. Έξι ημέρες δεν είχα φωνή! Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα πως όχι απλά έχασα τη φωνή μου και δεν θα τραγουδήσω ξανά αλλά ότι δεν μπορούσα καν να μιλήσω, να αρθρώσω λέξη. Πάγωσα, έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, έκλαιγα, χτυπιόμουν... Ήθελα να φωνάξω, να ζητήσω βοήθεια και απλά δεν είχα φωνή, δεν μπορούσα να πω σε κανένα κάτι, ούτε να ζητήσω βοήθεια. Άμα δεν περάσει κανείς αυτό που έζησα, αδύνατον να με καταλάβει. Για δεύτερη φορά, η Παναγία Σουμελά με προστάτεψε. Και παλαιότερα, τότε που είχα πρόβλημα με το στομάχι μου, με προστάτεψε. Έκανε το θαύμα της! Μόλις βγήκα, πήγα στην πρώτη εκκλησία και άναψα κεράκι». Και συνέχισε μιλώντας στο περιοδικό «DownTown Κύπρου»: «Την έκτη ημέρα επανήλθε η φωνή μου - μη φανταστείς βέβαια κανονικά. Μερικές συλλαβές άρθρωνα και αμέσως μετά, με δυσκολία, προτάσεις κανονικά. Κάνω μέχρι και σήμερα λογοθεραπεία. Νομίζω ότι έχω κάνει προόδους. Έρχεται σπίτι μου καθημερινά λογοθεραπεύτρια, με βοηθάει στο λόγο και σταδιακά κάνω νέα βήματα. Στο πλαίσιο της θεραπείας μάλιστα που ακολουθώ, μπήκα και στο στούντιο για να ξανατραγουδήσω. Όταν έφτασα εκεί, έτρεμε η καρδιά μου πρέπει να σου πω. Τραγούδησα όμως».