Γρηγόρης Βαλτινός: «Έγινα ηθοποιός γιατί ήθελα την αναγνώριση, ένιωθα έλλειψη από αγάπη και την έψαχνα»

Ήταν όπως παραδέχτηκε αρκετά δειλός και δεν είχε αυτοπεποίθηση και γι'αυτό το λόγο ήθελε να γίνει ηθοποιός, για να καταφέρει να νιώσει αγάπη και αποδοχή. «Ναι, ήμουν πολύ δειλός! Δεν διανοούμουν να ανέβω σε μία σκηνή και να παίξω. Αλλά το έκανα γιατί ήθελα την αναγνώριση, ένιωθα έλλειψη από αγάπη και την έψαχνα. Μου είχε λείψει η αυτοπεποίθηση. Και ξεκίνησα στην τέχνη γιατί νόμιζα πως, όλα όσα μου έλειπαν, θα τα έβρισκα εκεί. Αργότερα, λοιπόν, συνειδητοποίησα ότι αυτά ήταν φθηνά και εγωιστικά κίνητρα. Πήγα για τον εαυτό μου. Αυτά τα κατάλαβα στην πορεία, γιατί μορφώθηκα και διαμορφώθηκα μέσα από την τέχνη». Όσο για τα παιδικά του χρόνια είπε στο περιοδικό «DownTown Κύπρου»: «Είχα πολύ άσχημες και αντίξοες συνθήκες στη ζωή μου. Είχα χωρισμένους γονείς, συνεχείς μετακινήσεις από τη μία πόλη στην άλλη, έχανα τους φίλους μου, δεν είχαμε οικονομική άνεση. Ήταν τόσα πολλά και τόσο άσχημες οι καταστάσεις που έζησα που, ενδεχομένως, σε συνδυασμό με έναν άλλο χαρακτήρα, θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε επικίνδυνες νεανικές επιλογές. Αν ήταν κάποιος άλλος, μπορεί να είχε καταστραφεί από την αρχή της πορείας του κιόλας. Αλλά η τέχνη με ατσάλωσε, με δυνάμωσε και πήρα πολλά». Τον εαυτό του τον είχε σύμμαχό του αλλά ποτέ δεν τα έχει βρει εξ ολοκλήρου μαζί του. «Γενικά, ναι. Μη νομίζεις, όμως, ότι συμφιλιώθηκα μαζί του ή ότι ακόμη και σήμερα είμαι συμφιλιωμένος. Το αντίθετο θα έλεγα. Απλά, με τον καιρό και τα χρόνια, η εμπειρία μου από τη ζωή, μου έβρισκε τρόπους να ξεπερνώ τα εμπόδια και να αγαπώ τον εαυτό μου. Να μην κάνω τη ζωή μου μόνος μου πιο δύσκολη απ' ό,τι ήταν ή απ' όσο μπορούσαν να μου την κάνουν οι εχθροί μου. Σήμερα πια, μπορώ να το πω: "έχω αγαπήσει τον εαυτό μου"».