Γιάννης Πλούταρχος: «Ο χώρος έχει ανασφαλή παιδιά»

«Πράγματι, δεν είχα γνωριμίες, δεν είχα άκρες, δεν είχα χρήματα και η αλήθεια είναι πως δεν ήξερα καν αν είχα ταλέντο. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι έχω μια καλή φωνή. Όλα ξεκίνησαν από τη μεγάλη μου αγάπη για το τραγούδι, μια αγάπη στην οποία ωστόσο δεν επέτρεψα να με κατακτήσει ολοκληρωτικά, δουλεύοντας παράλληλα ως γκαρσόνι και ως κομμωτής. Σταμάτησα να κάνω δύο δουλειές όταν έβγαλα την πρώτη μου δισκογραφική δουλειά και θεωρώ ότι στη δική μου επιτυχία έπαιξε ρόλο το ότι δεν έπαψα ποτέ να πατώ τα πόδια μου γερά στη γη» τόνισε στο Πρώτο Θέμα. Στα ύψη ποιος τον ανέβασε; Ο κόσμος, η τύχη ή ο εαυτός του; «Όλα μαζί και ιδιαίτερα ο σεβασμός απέναντι σε αυτό που έκανα. Σήμερα, το θεωρώ ύψιστο, όπως ύψιστη θεωρώ και την τιμή που μου έκανε ο κόσμος αποδίδοντάς μου τον χαρακτηρισμό «το καλύτερο παιδί».»

Γιατί του απέδωσε αυτόν τον χαρακτηρισμό; «Γιατί όταν αγκαλιάσω έναν άνθρωπο και του πω «ευχαριστώ», το εννοώ.» Είναι όντως τόσο καλό παιδί; «Προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατό πιο ειλικρινής απέναντι στον κόσμο, στην οικογένειά μου, στη δουλειά μου και τη ζωή μου.» Πού έχει υπάρξει κακό παιδί; «Συγγνώμη, αλλά δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι. Κακό παιδί ίσως να έχω υπάρξει κάποιες φορές άθελά μου.» Ο χώρος του έχει περισσότερα καλά ή κακά παιδιά; «Έχει ανασφαλή παιδιά. Ανθρώπους ευαίσθητους και εύθραυστους γιατί ο καλλιτέχνης στην πραγματικότητα είναι ένας αδύναμος άνθρωπος που βρίσκει διεξόδους και αντλεί δύναμη μέσα από την τέχνη του. Εγώ είχα την τύχη, παρότι ήμουν ένα αδύναμο παιδί, να βρω δύναμη μέσα από την οικογένειά μου. Η μάνα μου και ο πατέρας μου με γαλούχησαν πάρα πολύ σκληρά, με επίπονη δουλειά από τα 7 μου χρόνια επάνω στη γη και με έκαναν δυνατό τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.» Τον τρομάζει μια επιστροφή σε εκείνη τη ζωή; «Όχι, διότι γνωρίζω καλά πως η ζωή πέρα από μαγική είναι και απρόβλεπτη. Το μόνο δεδομένο στη ζωή μας είναι η αγάπη, το μοναδικό συναίσθημα που εξελίσσει τον άνθρωπο.»