Δημήτρης Λιγνάδης: «Ήθελα από την αρχή να κάνω τις “Βάκχες” με θεό Διόνυσο το Σάκη Ρουβά»

«Φέτος, με βόλεψε η συγκυρία. Ο καλλιτέχνης έχει στο μυαλό του, πάρα πολλά πράγματα. Τα κυοφορεί κάποια χρόνια κι όταν παρουσιάζεται η κατάλληλη συγκυρία, τα πραγματοποιεί. Η Αιμιλία Υψηλάντη μου πρότεινε να κάνουμε κάτι το καλοκαίρι. Της είπα, ότι δεν με ενδιαφέρει να κάνω οτιδήποτε. Της ανέφερα, ότι έχω στο μυαλό μου, αυτό το project. Μου είπε "θέλεις να το κάνουμε;" και έτσι ξεκινήσαμε, με κάθε κόστος, ψυχικό και υλικό. Το "γιατί" το έργο "Βάκχες" δεν είναι εύκολο να απαντηθεί. Το όραμα του σκηνοθέτη είναι ένα κλάσμα. Στον αριθμητή βρίσκεται η αρχική σύλληψη και στο παρανομαστή η δυνατότητα πραγμάτωσής του. Δεν είναι ξεκομμένο το όραμα, από την εκάστοτε πραγματικότητα». Όσο για τον λόγο που επέλεξε τον Σάκη και τα αρνητικά σχόλια που γράφτηκαν είπε στο «My Salonika»: «Αυτή η ιδέα, από την αρχή περιελάμβανε το Σάκη. Ήθελα να κάνω τις "Βάκχες" με θεό Διόνυσο το Σάκη Ρουβά. Τρία χρόνια το συζητούσαμε με το Σάκη Ρουβά, που -σημειωτέον- μας συνδέει μια φιλία και μια αμοιβαία εκτίμηση. Και έγινε τώρα. Αν χύθηκε πολύ μελάνι;! Έτσι συμβαίνει στην Ελλάδα...Καμιά φορά συμβαίνει να επιδοκιμάζουμε ή να αποδοκιμάζουμε κάτι, πριν καν το δούμε. Είναι και αυτό μέσα στο παιχνίδι. Δεν είναι ωραίο σύμπτωμα, βέβαια, σε μια ελληνική πραγματικότητα, αλλά δυστυχώς ισχύει». Και συνέχισε: «Στη Τέχνη, δεν υπάρχουν στεγανά, με την έννοια του κανονισμού. Δηλαδή, ότι κάποιος που σπουδάζει, αυτός πρέπει να παίζει. Και όπως ξέρετε, έχει καταργηθεί η άδεια ασκήσεως επαγγέλματος-και σωστά! Οποιοσδήποτε, μπορεί να δοκιμαστεί, σε αυτό που λέγεται Τέχνη. Αν ήταν ένας νέος, πάλι τα media, θα είχαν να πούνε "γιατί όχι, ένας ψημένος ηθοποιός". Δε βγάζεις άκρη έτσι...Το όραμά μου, ήταν οι "Βάκχες" με το συγκεκριμένο Χορό, με τον συγκεκριμένο Σάκη Ρουβά. Ο Σάκης, έχει δεξιότητες στην υποκριτική και τη σκηνική συμπεριφορά. Δεξιότητες που εξέπληξαν και εμένα, τώρα που βλέπω το αποτέλεσμα. Μα, το κυριότερο ήταν αυτός ο λόγος που γίνεται ο ντόρος. Ήθελα να φέρω τη προσωπική μυθολογία, ενός ανθρώπου που έχει πολέμιους, οπαδούς, που μαγεύει τα πλήθη από κοντά, να τη δέσω-και δένει απόλυτα, πιστέψτε με-με την ιστορία του Διονύσου, ενός θεού που είναι γητευτής, μάγος, σκληρός, ήμερος, που έχει οπαδούς (με λαό έρχεται από τα βάθη της Ασίας) και πολλούς αρνητές. Αυτή τη προσωπική μυθολογία, ήθελα να τη φέρω επί σκηνής, στο πρόσωπο του Σάκη Ρουβά. Αλλά, κανονισμοί στο θέμα της Τέχνης, δεν υπάρχουν. Αλλιώς, όλα θα ήταν μια συνταγή! Το τί είναι Τέχνη, δεν μπορούμε να το πούμε εμείς, και κυρίως δεν μπορούμε να το προείπουμε! Δεν μπορούμε να το προαποφασίσουμε! Είναι σαν να λέει κανείς, γιατί ο Διονύσης Σαββόπουλος να ασχοληθεί με το "Πλούτο;! Δεν είναι ούτε ηθοποιός, ούτε σκηνοθέτης!». Τι κοινό όμως θα παρακολουθήσει την παράσταση; «Η Τέχνη δεν απευθύνεται στους ειδικούς. Εμείς δεν ζητήσαμε να περιοδεύσουμε, να κάνουμε τη βακχική έλευση για να έρθουν οι εκατό, που ξέρουν από θέατρο. Όταν κάνεις μια παράσταση ζητάς να έχει και το βάθος και το εύρος της. Να απευθύνεται, σε 2.000 άτομα. Αν έρθουν οι "Ρουβίτσες" καλώς να έρθουν! Μακάρι να έρθουν οι "Ρουβίτσες"! Το θέμα δεν είναι για ποιον έρχονται. Ας φύγουν με τον Ευριπίδη....Το επικοινωνιακό κομμάτι, σαφώς και είναι μία παράμετρος. Θέατρο παίζουμε. Δεν κάνουμε ασκητική! Εμείς τώρα μιλάμε μαζί, έτσι ώστε να επικοινωνηθεί η δουλειά μου. Ένας τέτοιος τρόπος να επικοινωνηθεί αυτή η δουλειά, είναι και το "ρεύμα" που έχει ο Σάκης. Ας έρθει αυτό το "ρεύμα"! Υπάρχουν παραστάσεις που βγάζουν τις αφίσες τους, κάνουν τα γυμνά τους-οι πάντες το κάνουν αυτό. Είναι όμως πρόλογος. Ένα καλλιτέχνημα το καταξιώνει ο κόσμος που θα έρθει και η ιστορία, η διάρκεια. Εγώ, ξέρετε πότε θα είμαι ευτυχισμένος; Όταν μετά, από 2-3 χρόνια, μια νεαρή κοπέλα ή ένα αγόρι που είναι τώρα στα 17 χρόνια, θυμάται αυτή τη παράσταση και μου πει, ότι του είχε κάνει κάτι, αυτή η παράσταση..»