Ροζίτα Σώκου: «Αφού δεν έγινα ζωγράφος έγινα δημοσιογράφος»

«Συνειδητοποίησα ότι θα γίνω δημοσιογράφος όταν αποφάσισα να μην γίνω ζωγράφος. Πίεσα πάρα πολύ τον Τσαρούχη να μου πει την αλήθεια. Του είπα: «Γιάννη, σέβομαι την τέχνη. Αν δεν είμαι τοπ, δεν θέλω να ανακατευθώ καθόλου». Μου απάντησε με μία φράση η οποία με σημάδεψε σε όλη μου τη ζωή: «Η διαφορά ανάμεσα στην αληθινή ζωγραφική και τη δική σου είναι σαν τη διαφορά ανάμεσα σε κέντημα χειρός και μηχανής singer». Δεν με πλήγωσε γιατί δεν ήταν πάθος. Η ευκολία είναι ότι χειρότερο για την τέχνη. Εγώ θα ντρεπόμουν να γράψω ποίηση. Μετά το Καβάφη πώς τολμάει τόσος κόσμος! Κατόπιν τούτου σκέφθηκα: «Εγώ γράφω για οποιοδήποτε θέμα μου πουν επί της Γης. Θα γίνω δημοσιογράφος», δήλωσε στο Εγώ και συνέχισε για το πώς ξεκίνησε: «Στο σινεμά «Ορφέας» πουλούσαν αντί μίας δραχμής ένα περιοδικάκι που το έλεγαν «Χόλλυγουντ». Το διάβασα και ανατρίχιασα με τα λάθη που είχε μέσα. Ταχυδρόμησα μία επιστολή με το όνομα και το τηλέφωνο μου αναφέροντας τα λάθη. Με πήρε τηλέφωνο ο μεγαλύτερος δημοσιογράφος της εποχής, ο Δημήτρης Γιαννουκάκης. Συνεργάζονταν με 32 εκδόσεις και είχε αντιστοίχως τόσα διαφορετικά ψευδώνυμα. Μου είπε: «Ελάτε στο γραφείο» και μου ανέφερε: «Αυτό το χάλια περιοδικό ανέλαβα να το διορθώσω. Επειδή έχεις ύφος στο λόγο σου θέλω να συνεργαστούμε». Άρχισα να γράφω με ψευδώνυμο». Τέλος, η κριτικός αποκάλυψε πως βρέθηκε στα διεθνή φεστιβάλ. «Το φθινόπωρο του 1952 με την ενδυματολόγο την Ντένη Βλαχιώτη που υπήρξε υποψήφια για Όσκαρ, πήγαμε στο φεστιβάλ της Βενετίας. Είχα ένα φλερτάκι με τον αδελφό της, Χρήστο και όταν εκείνος πήγε στην Αμερική στο τέλος του πολέμου ήρθε σπίτι μου και μου είπε: «Εσύ έκανες άνθρωπο τον αδελφό μου. Τώρα είναι η σειρά να κάνεις εμένα». Έτσι ξεκίνησε η φιλία μας. Η Βενετία ήταν το πρώτο μου φεστιβάλ. Την άνοιξη του '53 πήγα στις Κάννες και για τα επόμενα πενήντα χρόνια βρισκόμουν εκεί κάθε έτος. Μάλιστα στην καινούργια χιλιετηρίδα με τίμησαν με ένα μετάλλιο. Εκεί γνώρισα τον άντρα μου»