Χρήστος Χατζηπαναγιώτης: «Ο σκοπός των γονιών μου ήταν να γίνω ένας πολύ καλός επιστήμονας. Και τους τον χάλασα»

Ο ηθοποίος μιλώντας στο Πρώτο θέμα γυρνά πίσω τον χρόνο και θυμάται: «Στην επαρχία της δεκαετίας του '60 δεν είχες πολλές δυνατότητες για θέατρο και ψυχαγωγία. Έζησα την εποχή που στο Πλωμάρι όπου μεγάλωσα και πήγα σχολείο δεν μας επέτρεπαν να πάμε σινεμά. Υπήρχε ένας κινηματογράφος, αλλά για τους μαθητές του γυμνασίου επιτρεπόταν να πηγαίνουν μόνο μία ημέρα την εβδομάδα στην προβολή -απογευματινής συνήθως- μιας ταινίας την οποία επέλεγε ο γυμνασιάρχης. Κι αν τυχόν σε έβλεπε -και δεν ήταν και δύσκολο- ο επιστάτης μέσα στο σινεμά, έπαιρνες αποβολή», περιγράφει και καταλήγει: «Ηθελα όμως από πολύ μικρός να γίνω ηθοποιός. Ο πατέρας του πατέρα μου ήταν δάσκαλος στην Αγιάσο της Μυτιλήνης. Λένε ότι ήταν ένας σπουδαίος άνθρωπος. Ήταν Ριζαρείτης, έζησε όλα τα χρόνια του στην Αγιάσο και εκεί έδρασε. Ήταν στο Αναγνωστήριο, μία από τις παλαιότερες ερασιτεχνικές θεατρικές ομάδες της Ελλάδας. Η θεατρική σκηνή από τότε ήταν καταφύγιο των περιπλανώμενων θιάσων, αλλά κυρίως των ντόπιων, οι οποίοι δημιουργούσαν και ανέβαζαν παραστάσεις», λέει και καταλήγει: «Τις πρώτες παραστάσεις μου τις είδα εκεί ως επισκέπτης. Πηγαίναμε με ένα μηχανάκι που είχαμε από το Πλωμάρι στην Αγιάσο», ανακαλεί και συνεχίζει την αφήγησή του: «Στην Αθήνα ήρθα επειδή ήμουν πολύ καλός μαθητής, πάρα πολύ καλός, σπασικλάκι. Ήρθα για να είμαι κοντά στη γνώση. Πήγα στο 1ο Γυμνάσιο Αρρένων της Πλάκας. Ο σκοπός των γονιών μου ήταν να γίνω ένας πολύ καλός επιστήμονας. Και τους τον χάλασα. Τους την έκανα».