H Mαρία Γεωργιάδου μιλάει για τον 16χρονο γιο της

"Ο Αλκιβιάδης είναι πια 16 χρόνων, μπήκε στην εφηβεία. Όλη την ημέρα είναι στο σχολείο του, το απόγευμα έχουμε φροντιστήρια και άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες κι έτσι έχω κι εγώ τον χρόνο μου. Από την άλλη, το να είμαι σπίτι και να γράφω, δεν ενοχλεί τον Αλκιβιάδη. Οπότε είμαστε μία χαρά! Επειδή όμως το γράψιμο το κάνω στο σπίτι μου, αυτό μου επιτρέπει πολύ άνετα να έχω επαφή μαζί του. Αυτή η δουλειά έχει πολλά διαλείμματα, δεν είναι ότι δεν σηκώνεις κεφάλι όλη την ημέρα και μένεις εκεί. Χρειάζεται και μία σχετική ξεκούραση" είπε στο περιοδικό Down Townτης κύπρου;

Είναι καλή μητέρα;
Η ίδια απαντά: "Καλύτερα να ρωτήσεις τον Αλκιβιάδη! (γελάει). Ελπίζω πως ναι. Η εφηβεία του είναι καλή, θα έλεγα: ζει πολύ όμορφα, ωριμάζει, γίνεται άλλος άνθρωπος πια. Τον βλέπω από τις συζητήσεις που κάνουμε, τις απαιτήσεις που έχει από μένα, τα πολλά ups and downs, που είναι φυσιολογικά για την ηλικία του, όμως βλέπω ταυτόχρονα κι ένα παιδί που μπορεί να τα διαχειριστεί όλα αυτά, που είναι συμφιλιωμένος με τον εαυτό του και απόλυτα ειλικρινής με τα συναισθήματά του. Αυτό είναι που, στο μέλλον, θα διαμορφώσει απόλυτα και θα φέρει τον χαρακτήρα του στο σημείο που θέλει ο ίδιος να είναι".

Ακολουθεί το μοντέλο «γονέας-φίλος» με το παιδί ή είστε πιο παραδοσιακή μαμά;
Θα έλεγα ότι είμαι κάπου ανάμεσα στα δύο. Δεν είμαι αυστηρή με την αρχαία έννοια -το να βάζω, δηλαδή, όρια αμετακίνητα- σαφώς όμως έχω σταθερές και πράγματα στα οποία επιμένω. Αλλά, ακόμη και αυτά, θα τα συζητήσω μαζί του, θα του δώσω να καταλάβει το γιατί υπάρχουν αυτά τα συγκεκριμένα όρια. Δεν του «απαγορεύω» ποτέ. Σαφώς, όμως, ξέρω ότι το παιδί μου μπορεί να έχει κάποια παράπονα από μένα, γιατί είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, έχουμε άλλες αντιλήψεις και κατανοούμε με άλλον τρόπο τα πράγματα. Γι' αυτό και είναι πολύ χρήσιμος ο διάλογος, για να φτάσουμε σε μία κοινή λύση. Ζούμε μαζί, μοιραζόμαστε κοινούς χώρους και, όλο αυτό, μας φέρνει σε μία επαφή που πρέπει να κανονίσουμε διάφορα θέματα: να μην καταπιέσει ο ένας τον άλλο, να σεβόμαστε την ιδιωτικότητα των χώρων και το πώς θα είμαστε και οι δύο χαρούμενοι με όλα αυτά. Να μην καταπιέζεται κανείς μας. Δηλαδή, αντιμετωπίζω το γιο μου ως ένα ισότιμο μέλος μιας οικογένειας.