Χρήστος Νικολόπουλος: «Δεν έπεσα σε καλά αφεντικά. Είχαμε διαφορές. Ορισμένοι ήταν απατεώνες»
Ποιες ήταν οι λύπες στην ζωή του Χρήστου Νικολόπουλου;
«Ήμουν άνθρωπος της μάχης. Ξεκίνησα συνοδεύοντας τα πρώτα χρόνια μικρούς τραγουδιστές. Στην συνέχεια έπαιξα με τον Αγγελόπουλο, ύστερα με τον Καζαντζίδη τις τελευταίες σαιζόν που τραγούδησε και έπειτα με τη Μαρινέλλα και το Νταλάρα επί πολλά χρόνια. Το 1985, δημιούργησα τη δική μου μπάντα… Δεν έπεσα σε καλά αφεντικά. Είχαμε διαφορές. Ορισμένοι ήταν απατεώνες. Βίωσα επίσης στεναχώρια και απογοήτευση με εταιρίες δίσκων. Ήθελαν να με χρησιμοποιούν κυρίως σαν μουσικό. Απέρριψαν πολύ καλά τραγούδια μου» τόνισε στο ΕΓΩ. Υπήρξε τραγούδι του που έγινε μεγάλη επιτυχία και αρχικώς το απέρριψαν; «Πολλά τραγούδια. Καταρχήν το «Υπάρχω». Ακόμα και ο Καζαντζίδης δεν ήθελε να το πει. Θεωρούσε ότι ήταν ευρωπαϊκό για εκείνα τα δεδομένα. Έπειτα διαπίστωσα ότι το παραπάνω φαινόμενο είναι συνηθισμένο. Τον μποϊκοτάρανε; « Στην αρχή έλεγαν «Τι θέλεις τώρα εσύ. Μια χαρά κάνουμε τη δουλειά μας. Ας τα τραγούδια για αργότερα». Θυμάμαι όταν έκανα το δίσκο «Τα μεθυσμένα τραγούδια» με το Νταλάρα, η εταιρεία δεν έδωσε καμία σημασία. Συνέπεσε ο Νταλάρας παράλληλα να κάνει και άλλη δουλειά και προτίμησαν να προωθήσουν εκείνη.»